Dokumenty rekrutacyjne:

Uczeń

Nauczyciel

Materiały archiwalne z dnia 14 V 2020

Materiały do realizacji w dniu 11.05.2020

Klasa 1b

Temat: Kogo i czego bronią przykazania?

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Przykazania, które daje nam Bóg, normują relacje pomiędzy ludźmi i bronią wolności każdego człowieka. Wynikają z prawa Bożego, które jest ponad prawem stanowionym.

Czcij twego ojca i twoją matkę, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, ci daje.

Nie będziesz zabijał.

Nie będziesz cudzołożył.

Nie będziesz kradł.

Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.

Nie będziesz pożądał domu twojego bliźniego.

Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do twego bliźniego. (Wj 20,12-17)

Przykazania trzeba zawsze odnieść do własnego życia, w myśl biblijnej zasady: „Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie” (Łk 6,31). Każde przykazanie określa prawo i obowiązek. Jeżeli powstrzymuje kogoś przed złem, to jednocześnie respektuje prawa innego człowieka. Przykazania prowadzą do szacunku wobec bliźniego i są gwarancją poszanowania mnie samego.

Obejrzyj film dostępny na stronie: https://www.youtube.com/watch?v=TSuFB9Y3MFE

Treść całego Dekalogu możemy wyrazić jednym przykazaniem – przykazaniem miłości. To miłość skłania nas, by być dobrym dla innych.

Kto (…) miłuje drugiego, wypełnił Prawo. Albowiem przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj, i wszystkie inne – streszczają się w tym nakazie: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego! Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa. (Rz 13,8-10)

Zastanów się.

Jak okazujesz należny szacunek rodzicom?
Czy nie niszczysz swego życia i zdrowia przez palenie papierosów, używki?
Czy akceptujesz swoje ciało i swoją płciowość?
Jak dbasz o czystość spojrzeń, słów i czynów?
Dlaczego masz obowiązek mówienia prawdy?
Jak szanujesz własność swoją i innych?
Jak wykorzystujesz czas i wypełniasz swoje obowiązki?

Zapamiętaj i zapisz do zeszytu.

Przykazania to dar Boga. Stoją na straży porządku społecznego, poszanowania godności człowieka i jego niezbywalnych praw. Dzięki nim wiemy, co warto czynić, a czego należy unikać w drodze do celu, jakim jest zbawienie i życie wieczne. Przykazania bronią człowieka przed krzywdą zadaną sobie samemu i innym ludziom, przed krzywdą doczesną i karą wieczną.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 2e

Temat 1: Piekło…

Zapisz temat do zeszyty.
Przeczytaj fragmenty z Pisma Świętego.

„Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: «Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu». Lecz Abraham odrzekł: «Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać»” (Łk 16, 19-26)

„Wtedy odezwie się [Syn Człowieczy] i do tych po lewej stronie: «Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście Mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; byłem nagi, a nie przyodzialiście Mnie; byłem chory i w więzieniu, 374 50 IVKu nowym niebiosom... a nie odwiedziliście Mnie». Wówczas zapytają i ci: «Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie?». Wtedy odpowie im: «Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili». I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego” (Mt 25, 41-46).

Obejrzyj filmy dostępne na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=4BT-wTSD9Ak

https://www.youtube.com/watch?v=1dOpojqGwOA

Umrzeć w grzechu śmiertelnym, nie żałując za niego i nie przyjmując miłosiernej miłości Boga, oznacza pozostać z wolnego wyboru na zawsze oddzielonym od Niego. Ten stan ostatecznego samowykluczenia z jedności z Bogiem i świętymi określa się słowem „piekło”. (KKK 1033)

Nauczanie Kościoła stwierdza istnienie piekła i jego wieczność. Dusze tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego, bezpośrednio po śmierci idą do piekła, gdzie cierpią męki, „ogień wieczny”. Zasadnicza kara piekła polega na wiecznym oddzieleniu od Boga; wyłącznie w Bogu człowiek może mieć życie i szczęście, dla których został stworzony i których pragnie. (KKK 1035)

Uzupełnij luki w „liście gończym”.

„List gończy”

Wiadomo o nim, że to sam Bóg go ………………….. jako dobrego anioła. Jednak przez swoją ……… przestał służyć Bogu. Jest bardzo ……………... Chce, aby jak najwięcej ………… odeszło od Boga. Zarzuca mu się, że jest ojcem …………………... Jego ulubiony sposób działania to………………..

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasy: 2c, 2e

Temat: Droga ku nowym niebiosom i nowej ziemi.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=IRNepEnxXa8

Przeczytaj podane teksty.

To doskonałe życie z Trójcą Świętą, ta komunia życia i miłości z Nią, z Dziewicą Maryją, aniołami i wszystkimi świętymi, jest nazywane „niebem”. Niebo jest celem ostatecznym i spełnieniem najgłębszych dążeń człowieka, stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia. (KKK 1024) Żyć w niebie oznacza „być z Chrystusem”. Wybrani żyją „w Nim”, ale zachowują i – co więcej – odnajdują tam swoją prawdziwą tożsamość, swoje własne imię: Żyć, to być z Chrystusem; tam gdzie jest Chrystus, tam jest życie i Królestwo. (KKK 1025)

Jezus „otworzył” nam niebo przez swoją Śmierć i swoje Zmartwychwstanie. Życie błogosławionych polega na posiadaniu w pełni owoców odkupienia dokonanego przez Chrystusa, który włącza do swej niebieskiej chwały tych, którzy uwierzyli w Niego i pozostali wierni Jego woli. 381 51 IVKu nowym niebiosom... Niebo jest szczęśliwą wspólnotą tych wszystkich, którzy są doskonale zjednoczeni z Chrystusem. (KKK 1026)

Przeczytaj fragmenty z Pisma Świętego.

„W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę”. Odezwał się do Niego Tomasz: „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?” Odpowiedział mu Jezus: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. (J 14, 2-6)

A jednak głosimy mądrość między doskonałymi, ale nie mądrość tego świata ani władców tego świata, zresztą przemijających. Lecz głosimy tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, tę, której nie pojął żaden z władców tego świata; gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały; lecz właśnie głosimy, jak zostało napisane, to, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. (1 Kor 2, 6-9)

Posłuchaj, co św. Faustyna napisała w Dzienniczku o niebie:

https://www.youtube.com/watch?v=nPuHQPQGBik

Przykazania kościelne jako pomoc na drodze do nieba.

W sprawie obchodów roku liturgicznego i w sprawie świąt nakazanych Kościół nauczający wydał szereg zarządzeń. Skrótowo są one zebrane w pięciu przykazaniach kościelnych. Aktualna ich wersja zatwierdzona dla Polski przez Kongregację Nauki Wiary ma następujące brzmienie:

W niedzielę i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych.
Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty.
Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą.
Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w czasie Wielkiego Postu powstrzymywać się od udziału w zabawach.
Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.

Świętami nakazanymi w Polsce poza niedzielami są: uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia); uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki (1 stycznia); uroczystość Objawienia Pańskiego (6 stycznia); uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało); uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia) i uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada).

Przepisz do zeszytu przykazania kościelne.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 12.05.2020

Klasy: 1cd, 1t

Temat: Musicie od siebie wymagać! Wymaganie jako warunek rozwoju osobowego.

Przeczytaj podane teksty.

Postawienie sobie celu, o który walczymy, motywuje nas do pracy nad sobą. Cele zmieniają się wraz z wiekiem, poziomem wiedzy i doświadczeniem. Z niektórych z czasem rezygnujemy, a do innych zmierzamy z powodzeniem… Dlatego warto się zastanowić, co w życiu jest ważne, i postawić sobie to za cel oraz podjąć walkę, którą nazywamy samowychowaniem. Samowychowanie to praca nad własnym rozwojem: charakterem, wartościami, światopoglądem. Jest ono tożsame z drogą, którą proponuje nam Jezus – to droga, w którą wpisany jest krzyż.

Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie? (Łk 9,23-25)

Cenną wskazówkę, jak pracować nad sobą, dał św. Jan Paweł II. Podczas jednej z pielgrzymek do Ojczyzny, zwracając się do młodzieży, powiedział: „Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali. Wbrew wszystkim mirażom ułatwionego życia musicie od siebie wymagać. (…) Przyszłość Polski zależy od was i musi od was zależeć. To jest nasza Ojczyzna – to jest nasze «być» i nasze «mieć». I nic nie może pozbawić nas prawa, ażeby przyszłość tego naszego «być» i «mieć» zależała od nas”. (Jan Paweł II, Homilia podczas liturgii słowa, Westerplatte, 12.06.1987)

Posłuchajcie:

https://www.youtube.com/watch?v=h7m7V-OGwJw

https://www.youtube.com/watch?v=Tg5ciDOIyvo

Święty Jan Paweł II zachęca, abyśmy stawiali sobie wymagania nawet wtedy, gdy świat wokół będzie zachęcał do łatwego życia.

Wśród wartości, o które powinniśmy walczyć, są wiara, Ojczyzna, rodzina, prawda, godność własna i innych… Nie możemy uciec od odpowiedzialności. Ten, kto zdezerteruje, ucieknie z pola walki, zniszczy poczucie własnej wartości. Utraci szacunek do samego siebie. Dlatego św. Jan Paweł II mówi: „obronić – dla siebie i dla innych”. Święty Jan Paweł II, bohaterzy z Westerplatte i wiele innych osób broniło do końca najważniejszych wartości. Wytrwali w postawionych sobie wymaganiach. Święty Paweł o swoim trudzie podjęcia krzyża, czyli przyjęcia cierpienia podczas głoszenia Ewangelii Chrystusa, napisał u kresu życia:

W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia. (2 Tym 4,7-8)

Święty Jan Paweł II był człowiekiem, który wymagał od siebie niezwykle dużo. W swoich homiliach, listach i przemówieniach zachęcał do tego innych.

Papieski Dekalog Młodych:

Wymagam od siebie, nawet gdy inni nie wymagają.
Nie zagłuszam sumienia.
Walczę o własną słuszną sprawę.
Dbam o moją Ojczyznę i moje życie.
Buduję cywilizację miłości.
Tworzę kulturę i jestem przez nią tworzony.
Nie jestem niewolnikiem rzeczy ani namiętności.
Szukam pomocy u rodziców.
Wiem, że wiedza otwiera horyzonty.
Nie lękam się głosić Ewangelii.
Zapamiętaj !

Jezus zaprasza nas do świętości. Aby ją zdobyć, musimy zaakceptować pewne wymagania, które On nazwał „niesieniem krzyża”. Są to trudne sytuacje życiowe, które mamy przyjąć, by wypłynęło z nich dobro. Owocem śmierci Jezusa jest zbawienie ludzi, w którym możemy mieć udział przez przyjęcie naszego cierpienia. Podejmując je, możemy iść w stronę nieba i prowadzić tam tych, którzy są obok nas.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 13.05.2020

Klasa 1Cg

Temat: Człowiek, który może mnie zachwycić.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Można zatrzymać się na tym, co zewnętrzne. Można podziwiać czyjś styl ubierania się, fryzurę, wystrój domu, majątek zgromadzony na koncie. Można ufarbować włosy albo je zgolić. Chodzić ubranym na czarno lub nosić kolczyk na języku. Można. Ale człowiek to nie tylko to, co widać na zewnątrz. To również dobre i wrażliwe serce, umysł zdolny odkrywać zagadki świata, uśmiech, otwarta dłoń i ta trudna do pojęcia, jedyna na całym świecie niepowtarzalność. Masz przed sobą wielką rolę – ukształtowanie własnego człowieczeństwa. Staniesz się taki jak ten, którego podziwiasz, na kim się wzorujesz. Kim są chrześcijanie? To ludzie zapatrzeni w Jezusa. Słuchają Go i chcą naśladować. On jest ich wzorem. W swoich dwutysiącletnich dziejach Kościół wskazywał na wiele osób, które wydoskonaliły się – jak Jezus – w miłości do Boga i człowieka, wynosząc je na ołtarze, ogłaszając błogosławionymi, świętymi. Jakby chciał i nam powiedzieć: „Słuchajcie, wy też możecie tacy być! Wy też możecie być święci!” Dobrym przykładem jest bł. Pier Giorgio Frassati. Zmarł mając zaledwie 24 lata, a w swoim życiu zdołał uczynić więcej dobrego niż niejeden człowiek starszy.

Bł. Pier Giorgio Frassati urodził się 6 kwietnia 1901 r. W Turynie. Po maturze w 1918 r. zaczął studiować górnictwo na Politechnice w Turynie. Czynnie uczestniczył w Akcji Katolickiej. Zapisał się też do Włoskiej Partii Ludowej, angażując się na rzecz najuboższych klas społecznych, ostro przeciwstawiając się także rodzącemu się faszyzmowi. Zręczny i silny, miłośnik sportu i wspinaczek wysokogórskich, zawsze otoczony gronem przyjaciół. Na krótko przed uzyskaniem dyplomu inżyniera, podczas odwiedzania ubogich zaraził się chorobą Heinego-Medina i po kilku dniach cierpień umarł 4 lipca 1925 r., mając zaledwie 24 lata. Dnia 20 maja 1990 r. Jan Paweł II ogłosił Pier Giorgio Frassatiego błogosławionym.

Świadectwa o bł. Pier Giorgio Frassatim

„Charakterystyczną cechą jego wiary była pewność i bezwzględna ufność w działanie modlitwy. Dlatego też założył «Towarzystwo Nicponiów», związek wzajemnej pomocy duchowej. W wielu listach prosił o modlitwy za niego i przyrzekał innym modlić się za nich”. „Tamtej nocy Giorgio i ja nocowaliśmy w hotelu w Crissolo. Przed pójściem spać odmówiliśmy różaniec, wtedy to pierwszy raz modliłem się razem z Giorgiem. Potem, przed zaśnięciem, rozmawialiśmy jeszcze długo leżąc w łóżkach. Nie byliśmy jeszcze zaprzyjaźnieni i mieliśmy sobie dużo do powiedzenia, żeby się lepiej poznać. Następną noc spędziliśmy w Quintino Sella. Byłem zmęczony, zasypiałem już, kiedy usłyszałem, że Giorgio na górnej pryczy odmawia cicho różaniec”. (dr Marco Beltramo, w: Luciana Frassati, Pier Giorgio Frassati, Warszawa 1979, s. 172)

„Widywałem Pier Giorgia Frassatiego w górach i na politechnice. W górach zachowywał nieco szorstką surowość, właściwą dobrym alpinistom, którzy instynktownie czują się tam bliżej nieba. Pier Giorgio miał wyczucie gór, gdyż one przybliżały go do jego dążeń. Człowiek, który może mnie zachwycić Pier Giorgio Frassati zmarł w wieku 24 lat na chorobę Heinego-Medina. 163 Jakże dobrze pamiętam: wysoko, w schronisku, po wyczerpującym marszu, siedzi przy skromnym posiłku i wesołej rozmowie, słuchając tęsknych pieśni, przypominających żałobne śpiewy z dolin, potem, nim wspiął się na pryczę, klękał na ziemi i pogrążony w modlitwie, ze złożonymi rękami, zwracał ostatnią myśl do Boga. Jego męska sylwetka zdawała się znikać, roztapiać, cała w ekstazie przybliżającej go do Boga, którego chciał stać się godnym, Boga – jedynej racji bytu i działania. I nigdy nikt, wobec tego jawnego wyrazu jego zbliżenia z Bogiem, nie miał żadnego odruchu protestu czy ironii. Tak wielka była w tym prostota i czystość, że podbijała wszystkich”. (inż. Erio Barabino, w: Luciana Frassati, Pier Giorgio Frassati, Warszawa 1979, s. 168)

A o to inny przykład na potwierdzenie tego, ile znaczy praca nad sobą i jakie może przynieść na koniec wyniki:

„Kiedy Glenn Cunningham miał siedem lat, tak poważnie poparzył sobie nogi, że lekarze mieli je zamiar amputować. W ostatniej chwili odstąpili od zamiaru. Jeden z lekarzy poklepał Glenna po ramieniu i powiedział: «Kiedy zrobi się cieplej, wystawimy cię na wózku na werandę». «Ależ ja nie chcę tylko siedzieć! Chcę chodzić i biegać, i osiągnę to». W głosie Glenna nie zabrzmiała ani jedna nuta wątpliwości. Lekarz oddalił się. Dwa lata później chłopiec już biegał. Niezbyt szybko, ale jednak biegał. Po latach podjął studia. Oprócz wszystkich innych zajęć uprawiał biegi. Biegał już nie dlatego, aby udowodnić, że lekarze się mylili, ale po prostu dlatego, że w tej dyscyplinie sportu był znakomity. Pod jego szybkimi nogami padały kolejne rekordy na międzyuczelnianych zawodach. Później przyszły igrzyska olimpijskie w Berlinie. Glenn nie tylko się zakwalifikował i wziął w nich udział, lecz również pobił rekord olimpijski na 1500 m. W następnym roku pobił krajowy rekord w biegu na jedną milę. Chłopiec, o którym myślano, że już nie będzie chodził, został najszybszym człowiekiem na świecie”. (Mark Link, Droga prawdy i życia. Rekolekcje w życiu codziennym, Kraków 1994, s. 29)

Czego mógłbyś się nauczyć od Glenna? Wytrwałości? Uporu w dążeniu do realizacji marzeń? Wiary?

„Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane”. (Ef 5,1)

„Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według Jego zamiaru. Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi”. (Rz 8,28-29)

„Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi (Pawła) naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas”. (Flp 4,17)

Pomyśl !

– Kto jest dla ciebie wzorem?

– Dlaczego gwiazdor wykreowany przez media nie jest wart naśladowania?

– Jak możesz rozwinąć swoje zalety?

– Nad jakimi słabymi stronami swojego charakteru musisz jeszcze popracować?

Temat 2: Historia zbawienia w roku liturgicznym.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=jp4XGMgrmWo

Przeczytaj podane teksty.

Wkraczając ze swoją interwencją w historię i dzieje ludzi, Bóg zawsze miał na względzie tylko jedno: uszczęśliwić nas. On od początku świata chce nas obdarowywać szczęściem ponad miarę. Ową pełnię szczęścia nazywamy właśnie zbawieniem. Dlatego też Jezus mówił, że przyszedł po to, „aby owce miały życie i miały je w obfitości” (J 10,10b). To, co najlepsze i najpiękniejsze – cała wieczność z Bogiem, wciąż jest jeszcze przed nami. Cóż za wspaniała perspektywa!

W roku liturgicznym zgłębiamy najważniejsze wydarzenia z historii zbawczej, czyli historii miłości Boga do człowieka. Tę historię rozpoczyna stworzenie i raj, a później grzech pierworodny. Przez wieki Bóg działał w życiu Narodu Wybranego, by przygotować go na przyjście Zbawiciela. Wydarzenia Starego Testamentu zapowiadały narodzenie, mękę i śmierć Chrystusa. Potop, arka Noego i przejście przez Morze Czerwone są zapowiedzią zbawienia przez chrzest, manna na pustyni otrzymana przez Izraelitów zapowiada Eucharystię (KKK 1094). Stary Testament znalazł wypełnienie w Nowym.

W roku liturgicznym przeżywamy najważniejsze epizody z historii zbawczej, czyli wydarzenia związane z przyjściem na świat Syna Bożego i dokonanym przez Niego odkupieniem; rok liturgiczny to jakby synteza tego wszystkiego, co Bóg przez wieki i lata zdziałał ku naszemu zbawieniu.

„Związek między liturgią żydowską i liturgią chrześcijańską, a także różnice w ich treści są szczególnie widoczne w wielkich świętach roku liturgicznego, takich jak Pascha. Chrześcijanie i żydzi celebrują Paschę; Pascha historii u żydów jest zwrócona ku przyszłości, natomiast u chrześcijan Pascha wypełnia się w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, chociaż oczekują oni jeszcze na jej ostateczne spełnienie”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 1096)

„Rozpoczyna się nowy rok liturgiczny: lud Boży wyrusza w drogę, by przeżywać tajemnicę Chrystusa w historii. Chrystus jest ten sam wczoraj, dziś i na wieki (por. Hb 13,8); historia natomiast zmienia się i wymaga stałej ewangelizacji. Istnieje potrzeba odnawiania jej od wewnątrz, a jedyną prawdziwą nowością jest Chrystus: to On jest jej pełnym wypełnieniem, świetlaną przyszłością człowieka i świata”. (Benedykt XVI)

Pomyśl !

– Czy jesteś świadom wymagań stawianych przez poszczególne okresy roku liturgicznego?

– Czy wiesz, że historia zbawienia jest również twoją indywidualną historią?

Zapamiętaj i zapisz do zeszytu.

W roku liturgicznym przeżywamy najważniejsze wydarzenia z historii zbawczej, wydarzenia związane z przyjściem na świat Syna Bożego i dokonanym przez Niego odkupieniem ludzkości; rok liturgiczny to jakby streszczenie tego, co przez wieki i lata działo się za Bożą sprawą ku naszemu zbawieniu.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 3m

Temat: Czyją mocą? Cuda w imię Jezusa a magia.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Dziś zastanowimy się nad różnicą pomiędzy magią a cudami, które czynił Jezus, a także nad konsekwencjami płynącymi z korzystania z usług rozmaitych uzdrowicieli, bioenergoterapeutów.

„Cuda, które czynił Jezus, były znakami zainaugurowania królestwa Bożego. Wyrażały miłość Jezusa do ludzi i uwiarygodniały Jego posłannictwo. Cuda Jezusa nie były magiczną autoprezentacją. Przepełniała Go moc zbawczej miłości Boga. Przez cuda pokazał, że jest Mesjaszem i królestwo Boże zaczyna się w Nim. To były znamiona nastania nowego świata: zaspokajał głód (J 6,5-15), znosił niesprawiedliwość (Łk 19,8), chorobę i śmierć (Mt 11,5). Wypędzając demony, ruszył w zwycięski pochód przeciw «władcy tego świata» (J 12,31; pod tym pojęciem kryje się szatan). Jednakże nie położył kresu wszelkiemu złu na świecie. W orbicie Jego szczególnego zainteresowania znajdowało się wyzwolenie człowieka z niewoli grzechu. W zasadniczej mierze chodziło Mu o wiarę, którą wzbudzał również przez cuda”. (Youcat nr 91)

Różnica między magią a cudem.

„Za magię uważa się ogół działań zmierzających do obudzenia i podporządkowania sobie sił tajemnych, aby w sposób pośredni lub bezpośredni zapanować nad światem fizycznym i duchowym. (…) Praktyki magiczne stoją w jaskrawej niezgodzie z religią: podczas gdy w świecie magii człowiek jest panem samego siebie, a siły tajemne powinny mu być uległe, to w religii człowiek pozostaje dłużnikiem Boga, który jest wolny i transcendentny” (Magia, w: Encyklopedia chrześcijaństwa. Historia i współczesność 2000 lat nadziei, Kielce 2000, s. 426). Magia – ogół wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu mocy nadprzyrodzonych, które można opanować i wywoływać za pomocą zaklęć, obrzędów i czarów. Biała magia – działania mające na celu uzyskanie dobroczynnego skutku, oparte na wierze w siły nadprzyrodzone. Czarna magia – przywoływanie i wykorzystywanie złych mocy.

Bioenergoterapia.

Obejrzyj krótki film dostępny na stronie: https://www.youtube.com/watch?v=UFjrYD7Srzk

Szukając sposobów na wyleczenie z choroby, ludzie często korzystają z usług różnych „uzdrowicieli”, bioenergoterapeutów, którzy każą sobie bardzo dużo płacić za przeprowadzane seanse. Wielu z nich deklaruje także, że są chrześcijanami, jednak to, co robią, nie ma nic wspólnego z posługą chrześcijańską. Osoby korzystające z takich seansów często doświadczały później niepokojów, nerwic, lęków, depresji, stawały się agresywne. Jeśli rzeczywiście byłoby to działanie Ducha Świętego, jak często można usłyszeć, to nigdy nie doszłoby do takich negatywnych skutków – tylko działanie złych mocy wywołuje taki efekt. Katechizm Kościoła katolickiego mówi: „Wszelkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągnąć nadnaturalną władzę nad bliźnim – nawet w celu zapewnienia mu zdrowia – są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności” (KKK 2117).

Nauka Kościoła o charyzmatach.

Katechizm Kościoła katolickiego mówi o charyzmatach, że: „zarówno nadzwyczajne, jak również proste i zwyczajne są łaskami Ducha Świętego, bezpośrednio lub pośrednio służącymi Kościołowi; zostają udzielone w celu budowania Kościoła, dla dobra ludzi oraz ze względu na potrzeby świata” (nr 799); „Charyzmaty powinny być przyjmowane z wdzięcznością przez tego, kto je otrzymał, ale także przez wszystkich członków Kościoła. Są one rzeczywiście wspaniałym bogactwem łaski dla żywotności apostolskiej i dla świętości całego Ciała Chrystusa, pod warunkiem jednak, że chodzi o dary, które prawdziwie pochodzą od Ducha Świętego i żeby były wykorzystywane w sposób w pełni zgodny z autentycznymi poruszeniami tego Ducha, to znaczy w miłości, będącej prawdziwą miarą charyzmatów” (nr 800).

W niektórych parafiach odbywają się specjalne Msze św. o uzdrowienie. Uczestnicząc w nich, możemy spotkać Jezusa, który czyni cuda.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 14.05.2020

Klasy: 1cd, 1t

Temat: Życie – święty dar Boga.

Zapisz temat do zeszytu.

Bóg powołał nas do istnienia z miłości. Od Niego każdy człowiek otrzymał dar życia. Szanując życie i wyrażając Bogu wdzięczność za nie, odpowiadamy na Jego miłość.

Przeczytaj teksty biblijne mówiące o wartości i świętości ludzkiego życia.

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,27).

Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym – syn człowieczy, że się nim zajmujesz? Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich; złożyłeś wszystko pod jego stopy (Ps 8,5-7).

Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię (Jr 1,5).

Nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem, utkany w głębi ziemi (Ps 139,15).

Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też podtrzymywałem dla ciebie łaskawość (Jr 31,3).

Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi (Mt 5,21-22)

Autorzy biblijni przypominają nam, że to Bóg chciał, by każdy z nas zaistniał. Bóg nas zna, wie, jak powstaliśmy i jak rozwijaliśmy się w łonie naszych mam. Nawet wtedy, gdy one nie wiedziały jeszcze o naszym istnieniu, Bóg wiedział wszystko. On nie tylko dał nam życie, ale nieustannie się o nas troszczy.

Nauczanie Kościoła katolickiego na temat wartości ludzkiego życia przypomina, że należy je chronić w trzech wymiarach: fizycznym, psychicznym i duchowym.

„Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku domaga się «stwórczego działania Boga» i pozostaje na zawsze w specjalnym odniesieniu do Stwórcy, jedynego swego celu. Sam Bóg jest Panem życia, od jego początku aż do końca”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 2258)

„Życie ludzkie od chwili poczęcia powinno być szanowane i chronione w sposób absolutny. Już od pierwszej chwili swego istnienia istota ludzka powinna mieć przyznane prawa osoby, wśród nich nienaruszalne prawo każdej niewinnej istoty do życia”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 2270)

„Każdy jest odpowiedzialny przed Bogiem za swoje życie, które od Niego otrzymał. Bóg pozostaje najwyższym Panem życia. Jesteśmy obowiązani przyjąć je z wdzięcznością i chronić je ze względu na Jego cześć i dla zbawienia naszych dusz. Jesteśmy zarządcami, a nie właścicielami życia, które Bóg nam powierzył. Nie rozporządzamy nim”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 2280)

Życie ludzkie rozpoczyna się w chwili poczęcia i powinno trwać do naturalnej śmierci. Jest darem Boga i jego wartość nie zależy od tego, na jakim etapie się znajduje, lecz wynika z faktu, że jego dawcą jest Bóg. Człowiek potrzebuje wsparcia innych w każdej chwili życia. Są jednak okresy, kiedy jest całkowicie bezbronny i zdany na decyzje bliskich, tak jak dzieci nienarodzone. Zdarza się, że niektóre osoby są uzależnione od pomocy innych całe życie. To chorzy i niepełnosprawni. Ich życie ma taką samą wartość jak ludzi zdrowych i pełnosprawnych. U podstaw szacunku wobec życia jest miłość, wyrażona w przykazaniu miłości. Dlatego jako chrześcijanie jesteśmy zobowiązani do ochrony życia i przeciwdziałania grożącym mu niebezpieczeństwom.

Zagrożenia życia człowieka :

Fizyczne: zabójstwa, aborcja, eutanazja, samobójstwo, choroby, przemoc fizyczna, wojna, głód.

Psychiczne: poniżanie, przemoc psychiczna, nienawiść, niesprawiedliwość, manipulacja, wypaczenia wartości, gniew, odwet.

Duchowe: brak współczucia, zgorszenie, wypaczenia wiary, niewrażliwość sumienia, sekty, brak pogłębienia wiary.

Zapamiętaj !

Kościół w swoim nauczaniu przypomina, że życie ludzkie trzeba szanować na każdym jego etapie, od poczęcia do naturalnej śmierci. Nie chodzi tylko o ludzkie ciało, lecz o całego człowieka z jego psychiką i życiem duchowym. Z obowiązku poszanowania życia człowieka wynika również konieczność obrony praw osób, które są bezbronne. Dotyczy to szczególnie dzieci przed ich narodzeniem, osób nieuleczalnie chorych i starszych oraz upośledzonych intelektualnie. Poszanowanie ich praw i godności życia leży w naszych rękach – ludzi zdrowych fizycznie i intelektualnie.

Zadanie:

Przez najbliższy tydzień podczas modlitwy wieczornej dziękuj Bogu za dar życia własnego i twoich bliskich.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 1Bg

Temat 1: Człowiek, który może mnie zachwycić.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Świadectwa o bł. Pier Giorgio Frassatim

A o to inny przykład na potwierdzenie tego, ile znaczy praca nad sobą i jakie może przynieść na koniec wyniki:

Czego mógłbyś się nauczyć od Glenna? Wytrwałości? Uporu w dążeniu do realizacji marzeń? Wiary?

„Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane”. (Ef 5,1)

„Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi (Pawła) naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas”. (Flp 4,17)

Pomyśl !

– Kto jest dla ciebie wzorem?

– Dlaczego gwiazdor wykreowany przez media nie jest wart naśladowania?

– Jak możesz rozwinąć swoje zalety?

– Nad jakimi słabymi stronami swojego charakteru musisz jeszcze popracować?

Klasy: 1Bg, Dg

Temat : Historia zbawienia w roku liturgicznym.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=jp4XGMgrmWo

Przeczytaj podane teksty.

Pomyśl !

– Czy jesteś świadom wymagań stawianych przez poszczególne okresy roku liturgicznego?

– Czy wiesz, że historia zbawienia jest również twoją indywidualną historią?

Zapamiętaj i zapisz do zeszytu.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 2c

Temat: Brama ku nowym niebiosom i nowej ziemi.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=bF87k_iVXCs

Przeczytaj podane teksty.

Ponieważ nie znamy dnia ani godziny, musimy, w myśl upomnienia Pańskiego, czuwać ustawicznie, abyśmy zakończywszy jeden jedyny bieg naszego ziemskiego żywota (por. Hbr 9, 27), zasłużyli wejść razem z Panem na gody weselne i być zaliczeni do błogosławionych (por. Mt 25, 31-46), i aby nie kazano nam jak sługom złym i leniwym (por. Mt 25, 26), pójść w ogień wieczny (por. Mt 25, 41), w ciemności zewnętrzne, gdzie „będzie płacz i zgrzytanie zębów’’ (Mt 22, 13 i 25, 30). Albowiem zanim panować będziemy z Chrystusem pełnym chwały, wszyscy staniemy „przed trybunałem Chrystusowym, aby każdy zdał sprawę z czynów dokonanych w ciele, dobrych i złych” (2 Kor 5, 10), i na końcu świata „ci, którzy dobrze czynili, wyjdą na zmartwychwstanie życia, a którzy źle czynili, na zmartwychwstanie sądu” (J 5, 29, por. Mt 25, 46).

„Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych [ludzi] od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: «Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata!» (…). Odezwie się i do tych po lewej stronie: «Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!». I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego” (Mt 25, 31-33. 41. 46);

„I opowiedział im przypowieść: Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów. I rzekł: Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe zboże i moje dobra. I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj! Lecz Bóg rzekł do niego: «Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?»” (Łk 12, 16-20);

Śmierć jest końcem ziemskiej pielgrzymki człowieka, czasu łaski i miłosierdzia, jaki Bóg ofiaruje człowiekowi, by realizował swoje ziemskie życie według zamysłu Bożego i by decydował o swoim ostatecznym przeznaczeniu. Gdy zakończy się „jeden jedyny bieg naszego ziemskiego żywota”, nie wrócimy już do kolejnego życia ziemskiego. „Postanowione ludziom raz umrzeć” (Hbr 9, 27). (KKK 1013)

Sąd szczegółowy czy też indywidualny czeka każdego z nas w momencie śmierci. Umierając, każdy człowiek staje oko w oko z prawdą. Teraz już nie można niczego usunąć czy ukryć, niczego już nie da się zmienić. Bóg widzi nas, wie, jacy jesteśmy. Stajemy przed Jego sądem. W świętej bliskości Boga możemy tylko być „dobrzy" albo nie ma nas wcale - dobrzy, to znaczy tacy, jakich Bóg nas zamierzył, kiedy nas stworzył. Być może będziemy musieli przejść jeszcze proces oczyszczenia, być może od razu będziemy mogli wpaść w Boże ramiona. Być może jednak jesteśmy tak pełni złości, nienawiści, negacji wszystkiego, że na zawsze odwrócimy nasze oblicze od miłości, od Boga. Życie bez miłości jest przecież niczym innym jak piekłem.

Sąd Ostateczny odbędzie się na końcu czasów, przy ponownym przyjściu Chrystusa. Kiedy Chrystus przyjdzie powtórnie w chwale, całkowicie oświeci nas Jego światłość. Prawda wyjdzie na jaw: nasze myśli, nasze czyny, nasza relacja z Bogiem, nasze postępowanie w stosunku do ludzi - nic już nie będzie tajne. Poznamy ostateczny sens stworzenia, pojmiemy cudowne drogi prowadzące do naszego zbawienia i wreszcie otrzymamy odpowiedź, dlaczego zło jest tak potężne, skoro Bóg jest wszechmogący. Sąd Ostateczny jest również czasem rozliczenia się z nami. Tu zdecyduje się, czy powstaniemy do życia wiecznego, czy na zawsze będziemy oddzieleni od Boga. Wobec tych, którzy wybrali życie, Bóg raz jeszcze dokona aktu stwórczego. W „nowym ciele" (por. 2 Kor 5) będą na zawsze żyć w chwale Bożej i wychwalać Go duszą i ciałem.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 15.05.2020

Klasy: 1b

Temat: Musicie od siebie wymagać! Wymaganie jako warunek rozwoju osobowego.

Dziś poznamy prawdy o związku własnego rozwoju ze stawianiem sobie wymagań.

Przeczytaj podane teksty.

Posłuchajcie:

https://www.youtube.com/watch?v=h7m7V-OGwJw

https://www.youtube.com/watch?v=Tg5ciDOIyvo

Święty Jan Paweł II zachęca, abyśmy stawiali sobie wymagania nawet wtedy, gdy świat wokół będzie zachęcał do łatwego życia.

W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia. (2 Tym 4,7-8)

Święty Jan Paweł II był człowiekiem, który wymagał od siebie niezwykle dużo. W swoich homiliach, listach i przemówieniach zachęcał do tego innych.

Papieski Dekalog Młodych:

Wymagam od siebie, nawet gdy inni nie wymagają.
Nie zagłuszam sumienia.
Walczę o własną słuszną sprawę.
Dbam o moją Ojczyznę i moje życie.
Buduję cywilizację miłości.
Tworzę kulturę i jestem przez nią tworzony.
Nie jestem niewolnikiem rzeczy ani namiętności.
Szukam pomocy u rodziców.
Wiem, że wiedza otwiera horyzonty.
Nie lękam się głosić Ewangelii.
Zapamiętaj !

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 1Dg

Temat 1: Człowiek, który może mnie zachwycić.

Zapisz temat do zeszytu.

Dziś poznamy postać bł. Pier Giorgio Frassatim, który może być dla nas wzorem do naśladowania.

Przeczytaj podane teksty.

Świadectwa o bł. Pier Giorgio Frassatim

A o to inny przykład na potwierdzenie tego, ile znaczy praca nad sobą i jakie może przynieść na koniec wyniki:

Czego mógłbyś się nauczyć od Glenna? Wytrwałości? Uporu w dążeniu do realizacji marzeń? Wiary?

„Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane”. (Ef 5,1)

„Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi (Pawła) naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas”. (Flp 4,17)

Pomyśl !

– Kto jest dla ciebie wzorem?

– Dlaczego gwiazdor wykreowany przez media nie jest wart naśladowania?

– Jak możesz rozwinąć swoje zalety?

– Nad jakimi słabymi stronami swojego charakteru musisz jeszcze popracować?

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 3m

Temat: Błogosławić, a nie przeklinać.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Formą wyrażania życzliwości, w której powołujemy się na Boga i przywołujemy Jego moc, jest błogosławieństwo.

Bardzo ważne i potrzebne jest okazywanie wzajemnej życzliwości, to buduje w nas dobro. Brak takich oznak utrudnia wzajemne relacje.

– Jaki mamy wpływ na spełnienie wypowiadanych życzeń?

Najczęściej nie jesteśmy w stanie sprawić, by nasze życzenia się spełniły. Nie dysponujemy taką mocą. Możemy jednak naszą życzliwość powierzyć Panu Bogu, który ma nieskończone możliwości w czynieniu dobra i chętnie wypełnia te życzenia, które są zgodne z Jego wolą.

Wypowiadanie błogosławieństwa nie świadczy o tym, że my posiadamy jakąś moc, ale jest to zawsze wezwanie mocy samego Boga.

Izaak błogosławi Jakuba:

„Niechaj tobie Bóg użycza rosy z niebios i żyzności ziemi, obfitości zboża i moszczu winnego. Niechaj ci służą ludy i niech ci pokłon oddają narody. Bądź panem twoich braci i niech ci pokłon oddają synowie twej matki! Każdy, kto będzie ci złorzeczył, niech będzie przeklęty. Każdy, kto będzie cię błogosławił, niech będzie błogosławiony!” (Rdz 27,28-29)

Jakub-Izrael błogosławi wnuków:

„Ale Izrael, wyciągnąwszy swoją prawą rękę, położył ją na głowie Efraima, mimo że ten był młodszy, lewą zaś rękę – na głowie Manassesa – umyślnie tak położył swe ręce, choć Manasses był pierworodnym synem. – I błogosławiąc Józefowi, mówił: «Bóg, któremu wiernie służyli przodkowie moi, Abraham i Izaak, Bóg, który jak pasterz mnie prowadził przez całe me życie aż po dzień dzisiejszy, Anioł, który mnie bronił od wszelkiego zła, niechaj błogosławi tym chłopcom. Niechaj przetrwa w nich moje imię oraz imię przodków moich, Abrahama i Izaaka; niechaj szeroko rozmnożą się na ziemi».” (Rdz 48,14-16)

Boże błogosławieństwo – znak Bożej życzliwości – towarzyszyło światu i człowiekowi od początku, już od chwili stworzenia. Ten Boży porządek zakłócił grzech. Jego główny sprawca, szatan, który najpierw sam odmówił Bogu posłuszeństwa, a potem nakłonił do tego ludzi, pozbawił się błogosławieństwa i usłyszał od Boga groźne słowa: „Bądź przeklęty” (Rdz 3,14), które oznaczają jego wieczne potępienie. Ludzie na skutek grzechu tracą poczucie bliskości Boga, ale Bóg nie cofa danego im błogosławieństwa. Pan Bóg chce nam zawsze błogosławić, jednak od nas zależy, czy przyjmiemy Jego błogosławieństwo: „Widzicie, ja kładę dziś przed wami błogosławieństwo i przekleństwo. Błogosławieństwo, jeśli usłuchacie poleceń Pana, waszego Boga, które ja wam dzisiaj daję; przekleństwo, jeśli nie usłuchacie poleceń Pana, waszego Boga, jeśli odstąpicie od drogi, którą ja wam dzisiaj wskazuję, a pójdziecie za bogami cudzymi, których nie znacie” (Pwt 11,26-28)

– W jakich sytuacjach grozi nam utrata Bożego błogosławieństwa?

Świadome trwanie w grzechu, zwłaszcza śmiertelnym, otwiera nas duchowo na działanie przekleństw i złorzeczeń, jakie inni ludzie skierowali pod naszym adresem. Szczególnie groźne są te wypowiedziane przez najbliższych krewnych. „Błogosławieństwo ojca umacnia domy dzieci, a przekleństwo matki wywraca fundamenty” (Syr 3,9).

Podobne zagrożenie stanowią przekleństwa i złorzeczenia wypowiadane przez nas. Ich inspiratorem jest zawsze zły duch, który na ludzkich słowach opiera swoje destrukcyjne działanie. Złorzeczenia zazwyczaj powracają do tego, kto je wypowiada, wzmocnione niszczącą szatańską siłą.

- Jak naprawić zło sprowadzone przez przekleństwo i złorzeczenie?

„«Nienawiść zamierzona jest przeciwna miłości. Nienawiść do bliźniego jest grzechem, gdy człowiek dobrowolnie chce dla niego zła. Nienawiść jest grzechem ciężkim, gdy dobrowolnie życzy się bliźniemu poważnej szkody» (KKK 2303). Chrześcijanin we wszystkich swoich sprawach zwraca się do dobrego Boga, ufając Mu i zawierzając siebie i swoje sprawy. Dla człowieka wiary nigdy nie zachodzi konieczność wchodzenia w dialog z szatanem. Żadna okoliczność, nawet doznane krzywdy, nie mogą usprawiedliwić złorzeczenia. Apostołowie pisali: «Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie» (Rz 12,14); «Nie oddawajcie złem za zło ani złorzeczeniem za złorzeczenie! Przeciwnie zaś, błogosławcie! Do tego bowiem jesteście powołani, abyście odziedziczyli błogosławieństwo» (1 P 3,9). Złorzeczenie trzeba odwołać, zwracając się do Boga z prośbą, by życzenie zła odwrócił i obdarzył błogosławieństwem tego, komu życzyliśmy źle. Nie wystarczy się z tego grzechu wyspowiadać. Sprawiedliwość domaga się, by zło naprawić i wynagrodzić. Nawet jeśli osoba pokrzywdzona naszym złorzeczeniem nie jest tego świadoma, zobowiązani jesteśmy do naprawienia zła, adekwatnie do wyrządzonej szkody”.

Zapisz notatkę do zeszytu .

Przekleństwo mobilizuje straszną potęgę zła i grzechu; potęgę, która z nieubłaganą konsekwencją prowadzi od zła do nieszczęścia. „Nienawiść jest grzechem ciężkim, gdy dobrowolnie życzy się bliźniemu poważnej szkody” (KKK 2303). Chrześcijanin we wszystkich swoich sprawach zwraca się do dobrego Boga, ufając Mu i zawierzając siebie i swoje sprawy. Żadna okoliczność, nawet doznane krzywdy, nie mogą usprawiedliwić złorzeczenia. „Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie” (Rz 12,14); „Nie oddawajcie złym za złe ani złorzeczeniem za złorzeczenie! Przeciwnie zaś, błogosławcie! Do tego bowiem jesteście powołani, abyście odziedziczyli błogosławieństwo” (1 P 3,9)

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 18.05.2020

Klasy: 1b, 2e, 2c

Temat: Setna rocznica urodzin Świętego Jana Pawła II.

Zapisz temat do zeszytu.

Dziś mija setna rocznica urodzin św. Jana Pawła II. Z tej okazji przypomnijmy sobie postać i nauczanie jednego z najwybitniejszych Polaków. Na początek posłuchaj utworu „Nie zastąpi Ciebie nikt”:

https://www.youtube.com/watch?v=u-XGQ4h1Qns

Zapoznaj się z prezentacją o św. Janie Pawle II dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5ebbab104734880d8a6d3a0e/presentation-urodziny-papieza?fbclid=IwAR2X9urty37XchiGOoag4pm23vaDnJxrunBijlh0LMQLA5FdUhCoaDkfC54

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 2e

Temat: Brama ku nowym niebiosom i nowej ziemi.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=bF87k_iVXCs

Przeczytaj podane teksty.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 19.05.2020

Klasy: 1cd, 1t

Temat: Setna rocznica urodzin Świętego Jana Pawła II.

Zapisz temat do zeszytu.

18 maja minęła setna rocznica urodzin św. Jana Pawła II. Z tej okazji przypomnijmy sobie postać i nauczanie jednego z najwybitniejszych Polaków. Na początek posłuchaj utworu „Nie zastąpi Ciebie nikt”:

https://www.youtube.com/watch?v=u-XGQ4h1Qns

Zapoznaj się z prezentacją o św. Janie Pawle II dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5ebbab104734880d8a6d3a0e/presentation-urodziny-papieza?fbclid=IwAR2X9urty37XchiGOoag4pm23vaDnJxrunBijlh0LMQLA5FdUhCoaDkfC54

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 20.05.2020

Klasy: 1Cg, 3m

Temat: Setna rocznica urodzin Świętego Jana Pawła II.

Zapisz temat do zeszytu.

https://www.youtube.com/watch?v=u-XGQ4h1Qns

Zapoznaj się z prezentacją o św. Janie Pawle II dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5ebbab104734880d8a6d3a0e/presentation-urodziny-papieza?fbclid=IwAR2X9urty37XchiGOoag4pm23vaDnJxrunBijlh0LMQLA5FdUhCoaDkfC54

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 1Cg

Temat: Nasi starsi bracia w wierze. Judaizm.

Zapisz temat do zeszytu.

Dziś poznamy podstawowe zasady judaizmu.

Przeczytaj podany tekst.

Judaizm jest religią monoteistyczną, wyznawaną przez Żydów. Historycznie wywodzi się z najstarszej tradycji biblijnej. System religijny judaizmu opiera się na księgach Starego Testamentu oraz na Talmudzie (tradycja ustna rabinów). Podstawowe znaczenie w religii żydowskiej ma Tora (Tora to inaczej Prawo, Nauka; jest to Pięcioksiąg – pięć pierwszych ksiąg Biblii hebrajskiej). Największy prawodawca w starotestamentalnym Izraelu i jednocześnie interpretator Przymierza zawartego na górze Synaj między Bogiem a Narodem Wybranym to Mojżesz. Jego osobowość wywarła głęboki wpływ na organizację życia religijnego Izraela. Od jego imienia powstało określenie „religia Mojżeszowa” (mozaizm). W skrócie można powiedzieć, że mozaizm to religia objawiona, oparta na Biblii, głównie na Pięcioksiegu Mojżesza (Tora), a judaizm to przede wszystkim kultura żydowska, bardzo stara, zaczynająca się na wiele wieków przed Mojżeszem. Tradycja ustna rabinów zaczęła się tworzyć w II w. przed Chrystusem. Jej twórcami byli rabini żydowscy, którzy zajęli postawę opozycji wobec wpływów hellenizmu. Ich wypowiedzi, przekazywane najpierw ustnie, zostały następnie spisane (w pierwszych stuleciach po Chrystusie); w ten sposób powstał Talmud.

Midrasz to rabinacka metoda wyjaśniania Pisma Świętego, polegająca na egzystencjalnym, dostosowanym do aktualnych warunków życia, komentowaniu poszczególnych ksiąg lub tylko poszczególnych wydarzeń w nich opisanych. Istniały dwa rodzaje wyjaśnień midraszowych. Hallach – to prawniczy wykład Pisma Świętego, którego przepisy, często bardzo drobiazgowe, istniały początkowo tylko w tradycji ustnej. Haggada to wyjaśnienie tekstu Biblii z punktu widzenia religijno-moralnego.

Poza szabatem, tj. wolnym od pracy i przeznaczonym na odpoczynek siódmym dniem tygodnia, Żydzi obchodzili inne święta, związane w większości z kultem religijnym. Największymi świętami żydowskimi były: Pascha, Święto Tygodni (inaczej Pięćdzięsiątnica lub Zielone Świątki), Święto Namiotów (inaczej Święto Kuczek). Na każde z tych świąt pobożny Izraelita winien się stawić w świątyni. Pierwsze dwa związane były z historią wyjścia z Egiptu, trzecie natomiast było wyrazem dziękczynienia za plony, których zbieranie rozpoczynała Pascha.

Oficjalni przywódcy narodu żydowskiego i interpretatorzy Prawa nie uznali w Jezusie oczekiwanego Mesjasza. Przeciwstawiali się ostro Jego nauce i działalności, aż do żądania, żeby Piłat skazał Go na śmierć. To odrzucenie Jezusa utrzymywało się nadal po Jego śmierci i zmartwychwstaniu i znalazło wyraz w represjach wobec uczniów. Pierwsi chrześcijanie, wywodzący się z judaizmu, nawet gdy przyjęli chrzest, zachowywali przepisy Prawa Mojżeszowego. Jednakże gdy naukę Chrystusa zaczęli przyjmować poganie, a więc ludność z kręgu kultury greckiej, grono apostołów zebranych na tzw. soborze jerozolimskim zdecydowało, że chrześcijanie są wolni od obowiązku zachowywania przepisów kultowych Prawa Mojżeszowego. W ten sposób nowa religia uniezależniła się od nakazów judaizmu. Chociaż chrześcijanie szanują Prawo Mojżeszowe i wszystkie księgi Starego Testamentu, uznając je za wyraz objawienia Bożego, to jednak szczegółowe przepisy żydowskie dotyczące kultu do chrześcijan już się nie odnoszą. Jest to zgodne z nauczaniem Chrystusa, który podkreślał, że nie przyszedł znieść Prawa, ale je wypełnić. Całe Stare Przymierze, zawarte na górze Synaj, było przygotowaniem do Nowego Przymierza. Stare Przymierze znalazło w Nowym swoją pełnię i kres.

Przełomowym wydarzeniem w dziejach judaizmu była przegrana wojna Żydów przeciw Rzymowi (66–74 r. po Chrystusie) i zburzenie przez wojska Tytusa (w 70 r.) Świątyni Jerozolimskiej, która była dotychczas duchowym centrum Izraela. Święte miasto Jerozolima zostało doszczętnie zniszczone. Sanhedryn, największy żydowski trybunał sądowniczy, który przewodził narodowi, był rozproszony i nie sprawował już swej władzy. Wszystko to stanowiło dotkliwą klęskę dla Żydów palestyńskich. Od tej chwili zaczęła się diaspora narodu żydowskiego (inaczej rozproszenie, czyli mniejszość żydowska w innych krajach), która trwała aż do założenia w 1948 r. państwa Izrael.

Po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej, czyli od 70 r., życie religijne judaizmu skupia się w synagogach. Synagoga (bożnica, miejsce zebrań i nabożeństw żydowskich) jest budynkiem sakralnym, przeznaczonym do modlitwy, do czytania Prawa Mojżeszowego i do przepowiadania.

Nieudane powstanie Szymona Bar Kochby (132–135 r.) przeciwko Rzymowi ściągnęło na Żydów palestyńskich nowe represje ze strony Rzymian. Cesarz Hadrian przystąpił do odbudowania Jerozolimy, ale było to teraz miasto hellenistyczne, a pod względem religijnym bez reszty pogańskie. Na miejscu dawnej świątyni Boga Jahwe stanęła świątynia Jowisza Kapitolińskiego, a w niej jego posąg. Żydom pod karą śmierci zakazano wchodzić do ich świętego miasta. Odtąd stolicą stał się dla narodu żydowskiego cały świat, a miejscem modlitw – synagogi wznoszone w różnych krajach.

Od czasów średniowiecza Żydzi europejscy wypracowali własny język – jidysz. Był on odmianą języka niemieckiego, z elementami aramejsko-hebrajskimi, romańskimi i słowiańskimi, z zachowaniem hebrajskiego alfabetu. Pod koniec XIX w. zaczął się na ziemiach polskich rozkwit literatury żydowskiej, powstawała muzyka i malarstwo, rosła też liczba czasopism w języku żydowskim.

Druga wojna światowa zadała straszliwy cios Żydom i ich kulturze. Zginęło ponad 3 mln Żydów polskich. Hitleryzm zniszczył wiele bezcennych obiektów kultury żydowskiej. Mimo powstania państwa Izrael w 1948 r. większość narodu żydowskiego nadal żyje w rozproszeniu, stanowiąc w różnych krajach świata narodowościową mniejszość. Naród żydowski stara się zachować w warunkach diaspory własną tożsamość kulturalną i religijną.

Pomyśl !

Trzeba przekroczyć samego siebie, własne doświadczenia i uprzedzenia rodzinne, aby spojrzeć na ludzi oczami Chrystusa i widzieć ich tak, jak Bóg postrzega swoje rozproszone dzieci, pragnąc zgromadzić je w jedno.

– Jakie wspólne wartości judaizmu i chrześcijaństwa mógłbyś wyliczyć?

Zadanie.

Ułóż w zeszycie krzyżówkę do wybranego hasła: synagoga, Tora, menora, jidysz, diaspora, Mojżesz, szabat, Talmud, Pascha. Jej zdjęcie wyślij mi na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 21.05.2020

Klasy: 1cd, 1t

Temat: Do czego prowadzi religijność bez miłości. Fanatyzm i obojętność religijna.

Zapisz temat do zeszytu.

Dziś będziemy rozważać prawdę, że fanatyzm i obojętność religijna są sprzeczne z nauką Chrystusa i Kościoła.

Przeczytaj podane teksty.

Światło i sól są niezbędne do życia. Sól nadaje smak potrawom, chroni przed zepsuciem i pozwala zachować świeżość. Światło rozprasza ciemności, pozwala rozpoznać to, co nas otacza, pomaga być odważnym. Jednak zarówno soli, jak i światła musi być tyle, ile potrzeba. Nadmiar soli powoduje, że potrawy są niesmaczne i szkodliwe dla zdrowia, natomiast za mała jej ilość prowadzi do zaburzeń w organizmie. Nadmiar światła wywołuje bezsenność, a jego brak – skłonność do depresji. Dlatego w korzystaniu z soli i światła trzeba znaleźć umiar.

Podobnie jest z naszym życiem religijnym. Powinniśmy znaleźć złoty środek w okazywaniu religijności. Niestety, często spotyka się chrześcijan, którzy nie potrafią znaleźć tego złotego środka. Dominuje wtedy obojętność religijna lub fanatyzm.

„Obojętność religijna – brak zainteresowania sprawami religijnymi wynikający z zeświecczenia*, braku właściwego religijnego wychowania albo osobistego zaniedbania w praktycznym wyznawaniu wiary w Boga”. (Obojętność, www.opoka.org.pl) *Zeświecczenie – osłabienie wpływu religii na życie.

Fanatyzm to bezkrytyczne oparcie się na jakiejś doktrynie czy idei i agresywne zwalczanie ludzi o odmiennych poglądach, „roszczenie sobie prawa do narzucenia innym przemocą tego, co uważa się za prawdę” (Jan Paweł II). (A. Sikora, Radykalizm – tak! Fanatyzm – nie!)

Fanatyzm i obojętność religijna są wyrazem braku miłości. Obojętność przejawia się tym, że człowiek żyje tak, jak gdyby Bóg nie istniał, fanatyzm religijny zaś wyraża się w przymuszaniu do wiary bez miłości do człowieka.

Jezus wskazuje nam, jaką postawę powinniśmy przyjąć wobec Pana Boga i drugiego człowieka.

Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie. (Mt 5,13-16)

W Biblii sól jest symbolem mądrości. Uczniowie Jezusa są „solą dla ziemi”. Oznacza to, że mają nadawać smak wszystkiemu, co ich otacza, i chronić świat przed zepsuciem. Ten, kto nie posiada w sobie smaku, czyli utraci mądrość, nie może chronić innych ani być dla nich wzorem. Światło jest symbolem obecności Boga. Ten, kto wierzy, ma o Nim przypominać swoim życiem. Czyniąc dobro, ma być światłem Boga dla swoich najbliższych w domu i dla niewierzących. Bycie światłem i solą to czynienie dobra, dawanie świadectwa wiary i oddawanie chwały Bogu – warto żyć w ten sposób. Święty Jan Paweł II, przypominając młodym, że mają być solą ziemi i światłem świata, napisał w skierowanym do nich orędziu: „«Wy jesteście solą dla ziemi…». (…) przez Chrzest cała nasza istota została głęboko przemieniona, ponieważ została «przyprawiona» nowym życiem pochodzącym od Chrystusa (…). Jedynie pozostając wiernymi Bożym przykazaniom, Przymierzu, które Jezus przypieczętował własną krwią przelaną na Krzyżu, będziecie mogli być apostołami i świadkami (…). Nie dajcie się zniechęcić tym, którzy rozczarowani życiem nie słyszą głębszych i bardziej autentycznych pragnień ich serca. Macie rację, gdy nie godzicie się na nijakie rozrywki, przelotne mody i propozycje, które was umniejszają. Jeśli zachowacie wielkie pragnienie Boga, zdołacie uniknąć przeciętności”. (Jan Paweł II, Wy jesteście solą dla ziemi…)

Zapamiętaj !

„Obojętność jest grzechem przeciwko miłości Bożej. Ponieważ zaniedbuje lub odrzuca miłość Bożą, nie uznaje jej inicjatywy i neguje jej moc”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 2094)

„Nikt nie może drugiego zmusić do wiary, nawet własnych dzieci, podobnie jak żadnego człowieka nie można zmusić do niewiary. Tylko dobrowolnie człowiek może zdecydować się, że będzie wierzył”. (Youcat, p. 354)

Obojętność przejawia się brakiem gorliwości, fanatyzm zaś jest wypaczeniem religijności. Żadna z tych postaw nie jest właściwa duchowi chrześcijaństwa.

Zadanie.

Pomódl się o odwagę bycia świadkiem Chrystusa.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasy: 1Bg, 1Dg

Temat: Setna rocznica urodzin Świętego Jana Pawła II.

Zapisz temat do zeszytu.

https://www.youtube.com/watch?v=u-XGQ4h1Qns

Zapoznaj się z prezentacją o św. Janie Pawle II dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5ebbab104734880d8a6d3a0e/presentation-urodziny-papieza?fbclid=IwAR2X9urty37XchiGOoag4pm23vaDnJxrunBijlh0LMQLA5FdUhCoaDkfC54

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 1Bg

Temat 2: Nasi starsi bracia w wierze. Judaizm.

Zapisz temat do zeszytu.

Dziś poznamy podstawowe zasady judaizmu.

Przeczytaj podany tekst.

Pomyśl !

– Jakie wspólne wartości judaizmu i chrześcijaństwa mógłbyś wyliczyć?

Zadanie.

Klasa 2c

Temat: Kultura chrześcijańska a droga do nieba.

Dziś będziemy uświadamiać sobie, że dzięki kulturze chrześcijańskiej człowiek może jeszcze bardziej pogłębić swoją wiarę.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj tekst z Pisma Świętego.

„On jest obrazem Boga niewidzialnego – Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone” (1 Kol 1, 15-16).

Zastanów się:

Do kogo odnoszą się te słowa?

Dlaczego Jezus jest obrazem Boga niewidzialnego?

W jaki sposób Jezus-obraz Boga pozwala nam poznać Stwórcę?

Przeczytaj podany tekst.

Kościół od pierwszych wieków troszczył się o sztukę, czego przykładem są zachowane symbole i znaki religijne. Wyrażały one tajemnicę i otwierały człowieka na wiarę i sacrum. Dzieła sztuki, architektura sakralna i muzyka wyzwalały nowe formy pobożności. Kultura i sztuka stanowią jedność i służą ubogaceniu człowieka oraz jego doskonaleniu. Dzieła sztuki pomagają w odkryciu głębi człowieka, jego religijności oraz przesłania dla przyszłych pokoleń. Sztuka odzwierciedla daną epokę. Wyraża jej sytuację duchową i emocjonalną. Wpływa na postęp cywilizacyjny, za pośrednictwem kulturalnego rozwoju ludzi, w tym twórców nauki i techniki. Sztuka ma odniesienie do formacji religijnej człowieka. Pomaga w przyjęciu Boga, pogłębieniu wiary, przekazie wartości obecnych w dziele, a zwłaszcza w przesłaniu określonym przez artystę. Zatem artysta powinien sam być zakorzeniony w istocie doświadczenia religijnego, by jego przekaz był bardziej autentyczny. Istnieje również druga współzależność: wartości potrzebują sztuki. W trosce o należną im rangę powinny wejść w relację z sacrum, gdyż to je utrwala i pielęgnuje. Istnieje również ryzyko niezrozumienia i zagrożenia sztuki, również tej sakralnej. Z tego względu niebezpieczeństwem jest oderwanie sztuki od jej wartości chrześcijańskich, współczesny konsumpcjonizm, zjawiska korupcjogenne, a przede wszystkim zagubienie w systemie wartości, niezdolność do metafizycznego przeżywania świata i refleksji nad sobą samym. Skutkiem takiego podejścia jest sztuka niekoniecznie wartościowa treściowo i artystycznie. Tego typu kultura i sztuka prowadzą do traktowania człowieka jako turysty, spacerowicza, włóczęgi i gracza. Współcześnie istnieje prawdziwa potrzeba humanizacji świata przez kulturę i sztukę, by harmonizowały one przestrzeń materii i ducha. Odczytywanie znaczenia tej syntezy w sztuce powinno dokonywać się podczas oglądania i interpretacji dzieł sztuki.

Fragment Listu do artystów Jana Pawła II

W tym liście zwracam się do was, artyści całego świata, aby raz jeszcze wyrazić wam mój szacunek oraz by przyczynić się do ponownego nawiązania bardziej owocnej współpracy między światem sztuki a Kościołem. Kieruję do was wezwanie, byście na nowo odkryli głęboki wymiar duchowy i religijny sztuki, który w każdej epoce znamionował jej najwznioślejsze dzieła. W tej perspektywie apeluję do was, artyści słowa pisanego i mówionego, teatru, muzyki i sztuk plastycznych, twórcy wykorzystujący najnowocześniejsze środki wyrazu. Zwracam się zwłaszcza do was, artyści chrześcijańscy: każdemu z was pragnę przypomnieć, że przymierze istniejące od zawsze między Ewangelią a sztuką, niezależnie od swoich aspektów funkcjonalnych, wiąże się z wezwaniem do wniknięcia twórczą intuicją w głąb tajemnicy Boga Wcielonego, a zarazem w tajemnicę człowieka.

Wypisz w zeszycie pięć znanych dzieł sztuki, których powstanie było inspirowane wiarą.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 22.05.2020

Klasa 3m

Temat: Dlaczego medalik, a nie amulet? Symbole, przed którymi trzeba się chronić.

Dziś poznamy zagrożenia płynącego z noszenia przedmiotów okultystycznych, które rzekomo chronią przed złem i przypomnimy znacznie przedmiotów religijnych wynikających z wiary w Boga.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Medalik? Amulet? A jaka to różnica? – wykład urozmaicony Zauważcie, że znaki i symbole noszone przez człowieka są pewną formą wyrażania samego siebie i osoba, która je nosi, musi się z nimi identyfikować. Nikt nie nosi tego, co mu się nie podoba lub z czym się nie utożsamia. W związku z tym nie bez znaczenia jest to, co nosimy na swoim ciele.

W każdej kulturze i religii można znaleźć różnego rodzaju symbole i znaki. Wiele zależy od tego, w jakim celu i w jakim kontekście zostały użyte. Są symbole, które mają swoje odniesienie do symboliki chrześcijańskiej, ale służą raczej jej ośmieszeniu i podważeniu prawdziwości głoszonej nauki. Tak jest chociażby w przypadku symboliki baranek – kozioł. Jan Chrzciciel nazwał Jezusa Barankiem Bożym, który poprzez swoją uległość, cichość i oddanie zgładzi grzechy świata (por. J 1,29). Przeciwieństwem i swoistym ośmieszeniem tego symbolu, jest głowa kozła – symbol diabła. Podobnie rzecz się ma z liczbami. Liczba 7 była uważana za liczbę doskonałą, liczbę Boga, a pełnię doskonałości wyrażała liczba 777. Za liczbę najbardziej niedoskonałą uchodziła liczba 6, a liczbę 666 traktowano jako liczbę bestii (zob. Ap 13,18).

Coraz częściej proponuje się nam „pomoc”, której udzielić ma nam „magia” ukryta w amuletach, talizmanach. Mają one rzekomo zapewnić nam powodzenie, uchronić przed różnymi formami zła, chorobami czy zapewnić życiowy sukces.

Amulet ≠ Medalik

Wiara w talizmany i amulety pomija działanie Boga, a nawet sprawia, że człowiek zaczyna Boga odrzucać i zawierza jedynie przedmiotom. Gdy ktoś odrzuca Boga, naraża się na działanie zła w swoim życiu. Przedmiot sam z siebie nie może działać, musimy pamiętać, że za tym amuletem stoi działanie demonów. Niestety, ludzie nabywający talizmany i korzystający z nich nie są świadomi związanego z nimi niebezpieczeństwa; mogą one zaszkodzić nie tylko im samym, ale także ich otoczeniu. Pokładanie wiary nie w Bogu, lecz w talizmanach, jest poważnym wykroczeniem duchowym.

Katechizm Kościoła katolickiego w punkcie 2117 przypomina: „Jest również naganne noszenie amuletów. (…) Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich”.

Czy wiesz co nosisz? Obejrzyj prezentację dostępną na stronie: https://diecezja.waw.pl/1394

Medalik wymaga wiary w Boga. Sam z siebie nie ma żadnej mocy. Jest tylko przedmiotem, który przypomina o Bogu i na Niego wskazuje. W przypadku medalika i innych pobłogosławionych przedmiotów siła nie wypływa z nich samych, lecz wiąże się z wiarą we wszechmoc Boga i Jego miłość do ludzi, z której to miłości rodzi się działanie Boga, mające na celu ochronę człowieka. Zatem krzyżyk czy medalik, które nosimy, są wyrazem naszej wiary i mają być znakiem naszego pragnienia życia zgodnego z Ewangelią, są świadectwem, że naszym Panem jest Jezus Chrystus, wczoraj, dziś, ten sam również na wieki (por. Hbr 13,5).

Pobłogosławione przedmioty może nosić chrześcijanin, pomagają one przeżywać i praktykować wiarę, są to: medalik, różaniec, noszony na szyi krzyżyk, obrazek z wizerunkiem Jezusa, Maryi oraz świętych i błogosławionych, szkaplerz

Praca domowa.

Znajdź dziś kilka minut na odmówienie jednej dziesiątki różańca za osoby noszące różne talizmany i amulety, by odnalazły Boga i w Nim pokładały nadzieję.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 1Dg

Temat: Nasi starsi bracia w wierze. Judaizm.

Zapisz temat do zeszytu.

Dziś poznamy podstawowe zasady judaizmu.

Przeczytaj podany tekst.

Pomyśl !

– Jakie wspólne wartości judaizmu i chrześcijaństwa mógłbyś wyliczyć?

Zadanie.

Ułóż w zeszycie krzyżówkę do wybranego hasła: synagoga, Tora, menora, jidysz, diaspora, Mojżesz, szabat, Talmud, Pascha. Jej zdjęcie wyślij mi do 25.05.20 na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 1b

Temat: Życie – święty dar Boga.

Zapisz temat do zeszytu.

Bóg powołał nas do istnienia z miłości. Od Niego każdy człowiek otrzymał dar życia. Szanując życie i wyrażając Bogu wdzięczność za nie, odpowiadamy na Jego miłość.

Przeczytaj teksty biblijne mówiące o wartości i świętości ludzkiego życia.

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył; stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,27).

Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię (Jr 1,5).

Nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem, utkany w głębi ziemi (Ps 139,15).

Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też podtrzymywałem dla ciebie łaskawość (Jr 31,3).

Nauczanie Kościoła katolickiego na temat wartości ludzkiego życia przypomina, że należy je chronić w trzech wymiarach: fizycznym, psychicznym i duchowym.

Zagrożenia życia człowieka :

Fizyczne: zabójstwa, aborcja, eutanazja, samobójstwo, choroby, przemoc fizyczna, wojna, głód.

Psychiczne: poniżanie, przemoc psychiczna, nienawiść, niesprawiedliwość, manipulacja, wypaczenia wartości, gniew, odwet.

Duchowe: brak współczucia, zgorszenie, wypaczenia wiary, niewrażliwość sumienia, sekty, brak pogłębienia wiary.

Zapamiętaj !

Zadanie:

Przez najbliższy tydzień podczas modlitwy wieczornej dziękuj Bogu za dar życia własnego i twoich bliskich.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 25.05.2020

Klasy: 1b

Temat: Do czego prowadzi religijność bez miłości. Fanatyzm i obojętność religijna.

Zapisz temat do zeszytu.

Dziś będziemy rozważać prawdę, że fanatyzm i obojętność religijna są sprzeczne z nauką Chrystusa i Kościoła.

Przeczytaj podane teksty.

Jezus wskazuje nam, jaką postawę powinniśmy przyjąć wobec Pana Boga i drugiego człowieka.

Zapamiętaj !

„Obojętność jest grzechem przeciwko miłości Bożej. Ponieważ zaniedbuje lub odrzuca miłość Bożą, nie uznaje jej inicjatywy i neguje jej moc”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 2094)

Obojętność przejawia się brakiem gorliwości, fanatyzm zaś jest wypaczeniem religijności. Żadna z tych postaw nie jest właściwa duchowi chrześcijaństwa.

Zadanie.

Pomódl się o odwagę bycia świadkiem Chrystusa.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 2e

Temat 1: Kultura chrześcijańska a droga do nieba.

Dziś będziemy uświadamiać sobie, że dzięki kulturze chrześcijańskiej człowiek może jeszcze bardziej pogłębić swoją wiarę.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj tekst z Pisma Świętego.

Zastanów się:

Do kogo odnoszą się te słowa?

Dlaczego Jezus jest obrazem Boga niewidzialnego?

W jaki sposób Jezus-obraz Boga pozwala nam poznać Stwórcę?

Obejrzyj prezentację dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5ec1a5138e243b0d5a337c13/interactive-content-kultura-i-sztuka?fbclid=IwAR3wyubAn6jq5fMIBypar55k9IHEZpOrYyVSsCV8KdVCG6sXKlQ4acPX1Ck

Przeczytaj podany tekst.

Fragment Listu do artystów Jana Pawła II

Wypisz w zeszycie pięć znanych dzieł sztuki, których powstanie było inspirowane wiarą.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasy: 2e, 2c

Temat: Europa i jej patroni.

Dziś poznamy głównych patronów Europy.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj prezentację dostępną na stronie:

https://prezi.com/gooso8f6fybd/patroni-europy/

Notatka.

Wypisz w zeszycie patronów Europy.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 26.05.2020

Klasy: 1 cd, 1 t

Temat: Totalitaryzm a wolność.

Dziś poznamy na czym polega zło systemów totalitarnych i dlaczego sprzeciwiają się one swobodnemu wyznawaniu wiary.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Każdemu człowiekowi przysługują prawa wynikające z godności ludzkiej. Nazywamy je prawami człowieka. Są one między innymi: powszechne, to znaczy obowiązujące na całym świecie i przysługujące każdemu człowiekowi niezależnie od narodowości, wieku czy koloru skóry; przyrodzone, a więc przysługujące każdemu od chwili urodzenia; niezbywalne, czyli takie, których nie można nikomu oddać ani się zrzec.

Realizacja tych praw owocuje wolnością człowieka w wymiarze fizycznym, duchowym i społecznym. Niestety, w wielu krajach i społeczeństwach te prawa nie są respektowane. Prawo stanowione przez rządy niektórych państw prowadzi do totalitaryzmu, który jest zaprzeczeniem wolności i pogwałceniem praw przynależnych każdemu człowiekowi.

Totalitaryzm (łac. totalis – cały, całkowity) to forma sprawowania rządów zmierzająca do bezwzględnego podporządkowania jednostki i wszelkich przejawów życia społecznego władzy państwowej.

Ustrój totalitarny charakteryzuje:

- bezwzględny autorytet władzy,

- sprawowanie władzy poza wszelką kontrolą prawną,

- przymus w stosunkach państwo – obywatel,

- łamanie podstawowych praw człowieka.

Totalitaryzm jest przejawem „ucieczki od wolności”. Prowadzi do zniewolenia, ponieważ człowiek i jego działanie podporządkowane jest rządzącym, partii lub ideologii. Odbiera ludziom prawo do wolności sumienia, wolnych wypowiedzi, wiary… Totalitaryzm w XX w., posługując się nowoczesną techniką i organizacją pracy, stał się współczesną formą tyranii i despotyzmu. Przykładami ustrojów totalitarnych są włoski faszyzm, nazizm hitlerowski i komunizm.

Komunizm miał doprowadzić do upadku kapitalizmu oraz ukształtować życie społeczne bez podziału na klasy. Oparty na marksizmie prowadził do przejęcia środków produkcji od właścicieli na rzecz państwa. Nastawienie na maksymalizację produkcji sprawiało, że pracownik stał się bezosobowym trybikiem w machinie systemu. Nie liczył się fakt, że praca powinna być realizowaniem się człowieka i prowadzić do jego rozwoju.

W założeniach komunizmu była również celowa ateizacja społeczeństwa. Marksizm ukazywał religię, zwłaszcza chrześcijańską, jako „opium dla ludu”. Zdecydowana wrogość wobec Boga i Kościoła była przyczyną między innymi zakazu praktyk religijnych, dewastacji świątyń, zamykania klasztorów.

Po I wojnie światowej we Włoszech i na terenie Niemiec powstał faszyzm – skrajnie nacjonalistyczny kierunek polityczny, dla którego charakterystyczna była koncepcja wyższości własnego narodu nad innymi. Był przeciwieństwem demokracji, którą krytykował ze szczególną siłą, zwracał się również przeciw chrześcijaństwu. Wyniósł na piedestał państwo, stawiając je ponad religią i wszystkimi innymi autorytetami. System państwa faszystowskiego opierał się na dyktaturze, terrorze i przemocy.

Komunizm i faszyzm zrodziły się z zanegowania prawdy o Bogu, o człowieku, o społeczeństwie. Odrzucenie Boga jest jednocześnie odrzuceniem praw i godności człowieka, które prowadzi do niszczenia społeczeństw i narodów.

Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli! Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie. Bo całe Prawo wypełnia się w tym jednym nakazie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. (Ga 5,1.13-14)

Metody charakterystyczne dla systemów totalitarnych mogą się pojawić zarówno w działaniu nieformalnych grup, jak i pojedynczych osób. Chodzi tu na przykład o łamanie praw człowieka – stosowanie terroru i przemocy. Może się to dokonywać w sferze fizycznej i psychicznej.

Zapamiętaj !

Wolność rozpoczyna się w sercu człowieka. Trzeba z niej umiejętnie korzystać, by nie pojawiły się postawy prowadzące do powstawania zbrodniczych ideologii i totalitaryzmów. Wolność chrześcijańska wyrasta z wiary i łaski. To pokonywanie swoich pragnień i ograniczeń. Nie jest to więc egoizm i samowola, ale realizacja miłości, dzięki której jesteśmy dla siebie nawzajem braćmi i siostrami. Wolność, o której mówi Chrystus, jest wolnością od grzechu, a życiem w prawdzie.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 27.05.2020

Klasa 1Cg

Temat 1: Wspólnie i razem, ale inaczej. Przenikanie się kultur i religii.

Dziś będziemy się uczyć tolerancji wobec innych religii i uświadamiać sobie jak wielkie dobro można dać innym przez swoje życie, wiarę i miłość.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Świat się zmienia, a łatwość komunikacji powoduje, że przemieszczamy się bardzo szybko, zostawiając za sobą całe otoczenie, dom rodzinny, a czasem nawet samych siebie. To, co nowe, pociąga, choć niesie ze sobą nie tylko dobro. Przenosząc się w nowe miejsca pobytu, człowiek przenosi ze sobą swoją kulturę i religię, swój sposób bycia, który niejednokrotnie utrudnia współistnienie, do czego już teraz musimy się przygotować, przekonać i przyzwyczaić. Doświadczenie czyjejś inności ułatwia albo utrudnia życie. Ten „inny” jest bardziej atrakcyjny, ale i mniej znany. Nie wiemy, czego można, a czego nie można się po nim spodziewać. „Inny” ma swoje zwyczaje. Na początku ciekawe, mogą się z czasem stać nie do zniesienia. Małżeństwa mieszane często zawodzą (z Arabami rozpadają się prawie wszystkie, z Murzynami około 75 proc.), o wiele szybciej niż te z jednego kręgu kulturowego. Różnica religii sprawia, że nie możemy świętować tego samego i w tym samym czasie. I choć człowiek ma prawo przemieszczać się i podróżować, a także dokonywać wyborów niezależnych od rasy i religii, powinien być jednak świadom zalet i zagrożeń, jakie to przenikanie się kultur i religii ze sobą przynosi, oraz wyzwań, jakie przed człowiekiem stawia. W tej mozaice kultur można łatwo zagubić nawet samego siebie, własną religię i kulturę.

Święty Jan Paweł II zwracał uwagę, że „wkraczamy w trzecie tysiąclecie, które, jak można przewidywać, będzie się charakteryzowało wzajemnym przenikaniem się kultur i religii, także w krajach o dawnej tradycji chrześcijańskiej. W wielu regionach chrześcijanie stają się «małą trzódką» (por. Łk 12, 32). Stawia to przed nimi zadanie bardziej wyrazistego świadczenia o szczególnych cechach swojej tożsamości, często w osamotnieniu i wbrew trudnościom” (Jan Paweł II, Novo millenio ineunte, 36).

Czy są to słowa prorocze, czy tylko fakt z naszej rzeczywistości, który można oglądać na co dzień? Chrześcijaństwo może dać współczesnemu światu bardzo wiele, bo jest religią miłości. Bo jesteśmy posłani do wszystkich narodów, bo Jezus jest z nami, a Jego najważniejszy nakaz brzmi: „Będziesz miłował”. „W wielu regionach chrześcijanie stają się «małą trzódką»” – mówił św. Jan Paweł II, i może dlatego musimy tak bardzo liczyć na każdego z wierzących, że pomnoży dobro, które przybliży ludzi do Boga i do siebie nawzajem. Hierarchowie liczących się religii propagują w swoich przesłaniach międzywyznaniową jedność, podkreślając wymóg budowania kultury światowej w oparciu o wartości religijne, ze szczególnym respektem dla różnic między religiami. Jest to poszukiwanie wspólnych podstaw zgodnego życia.

„Żydzi i chrześcijanie czczą tego samego Boga. (...) chrześcijanie również czczą Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, Stworzyciela nieba i ziemi. (...) jako żydowscy teologowie, cieszymy się, że poprzez chrześcijaństwo setki milionów ludzi weszło w związki z Bogiem Izraela”. (DABRU EMET – żydowskie oświadczenie na temat chrześcijan i chrześcijaństwa, ogłoszone 10 września 2000 )

O wy, którzyście uwierzyli! Trzymajcie się prosto przed Allahem, dając świadectwo sprawiedliwości. Niech nienawiść do jakiegokolwiek ludu nie skłania was do grzechu, abyście nie popełnili niesprawiedliwości. Bądźcie sprawiedliwi! To jest najbliższe bogobojności”. (Sura: Stół zastawiony, 8)

„Państwa i narody świata uprzytomnią sobie już wkrótce, że dialog i kompromis są, dla wspólnego dobra i przyszłości naszej wyniszczonej, kruchej planety, najlepszymi metodami rozwiązywania konfliktów. Niemniej jednak pokój nie zapanuje, dopóki trwać będzie nędza, niesprawiedliwość społeczna, nierówność, opresja i dewastacja środowiska naturalnego, póki kraje małe i słabe będą deptane przez państwa wielkie i silne”. (Przesłanie Dalajlamy na Milenijny Światowy Szczyt Pokoju – Nowy Jork, 30 sierpnia 2000)

Pomyśl!

– Kiedy przenikanie się kultur i religii zagraża tożsamości człowieka?

Zapamiętaj!

Kościół katolicki w naszym kraju wprowadził Dzień Judaizmu (17 stycznia) oraz Dzień Islamu (26 stycznia), by nasze parafie – podczas nabożeństw i spotkań eucharystycznych – stały się przynajmniej w tych dniach miejscami intensywnej modlitwy o jedność, o powszechną wrażliwość na człowieka, o otwarcie się na Boga. Modlitwa bowiem jest najszczytniejszą formą dialogu.

Temat 2: Religijno-społeczna rola zakonów.

Dziś poznamy różne formy życia zakonnego oraz celowość zakonów.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj prezentacje dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5eb5d4e17199c50d8c4168a1/presentation-ksiadz-siostra-zakonna-i-zakonnik?fbclid=IwAR3k3F_8ausT_l9sAGTaMhYK1rpZJRDd4wjhg6bXHPNBLVQ8fkDFPTK45tU

Życie zakonne jest wyjątkowym darem Boga. Nie jest to dar łatwy do zrozumienia przez niektórych nawet z kręgu chrześcijańskiego. Sam Jezus Chrystus to zaznaczył, mówiąc o bezżenności dla królestwa Bożego:

„…są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje”. (Mt 19,12 b)

U podstaw wszelkich powołań do życia konsekrowanego leży poszukiwanie Boga. Może ono dokonywać się w różnych formach, a każda z nich ma swój własny styl życia i apostolatu, „którego elementy mogą być skrajnie odmienne: pustynia i miasto, kontemplacyjna klauzura i wysunięte placówki apostolstwa, ucieczka od świata i zanurzenie się w kulturach, milczące nasłuchiwanie i twórcze wykorzystanie środków przekazu, stabilność życia klasztornego i ruchliwość pracy misyjnej” (Orędzie Ojców IX Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, II).

Zgromadzenia zakonne odegrały ogromną rolę w życiu religijno-społecznym Europy i świata. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa byli to cenobici i eremici, którzy w znaczącym stopniu wpłynęli na kształt duchowego życia wiernych. Istotną ich rolą było też ukazanie sposobu przeżywania wiary w ciszy i samotności. Mimo takiego modelu życia wierni przychodzili do nich po radę, prosząc o pomoc w praktycznych sprawach swojej codzienności.

Pierwszą zorganizowaną formą życia zakonnego w ścisłym tego słowa znaczeniu, opartą na regule, byli augustianie. Regułę i zakon powołał do istnienia św. Augustyn. Jednak ojcem życia mniszego na Zachodzie stał się św. Benedykt, który układając regułę i powołując do życia benedyktynów, wywarł znaczący wpływ na model życia zakonnego.

W ciągu historii powstawało wiele zakonów, które odpowiadały na zapotrzebowanie swojego czasu. Należy wymienić takie przykłady, jak:

franciszkanie – działalność misyjna, „Miłość jest nie kochana” ,

dominikanie – nauka i uniwersytety,

cystersi – uprawa ziemi, kultura rolna,

zakony szpitalne – działalność charytatywna i opieka medyczna,

jezuici – działalność misyjna i nauka,

obecne zakony – podejmują prace w różnych dziedzinach życia społecznego.

Zapamiętaj!

Anachoretyzm (z greckiego anachorein – oddalić się) to inaczej pustelnictwo, jedna z form realizacji chrześcijańskiego ideału doskonałości. Polega na samotnym życiu z dala od siedzib ludzkich, na pustkowiu (pustynia, las, góry) i oddawaniu się modlitwom, umartwieniom oraz pracy. Inną nazwą określającą ten styl życia jest monachoj, czyli samotnicy. Ponieważ żyli oni w eremach (pustelniach), pojawiła się trzecia nazwa: eremici (pustelnicy).

Cenobici prowadzili wspólne życie i wspólnie pracowali, rezygnując z własności prywatnej. Ich twórcą był Pachomiusz, który dla zgromadzonych wokół siebie uczniów ułożył zasady życia, regułę, a teren domków, w których mieszkali mnisi, otoczono murem, co oznaczało odsunięcie od świata (po łac. claustrum – klasztor), ale także było zabezpieczeniem przed dzikimi zwierzętami.

Monastycyzm (z greckiego monachós – jedyny, samotny; według ojców Kościoła – „ten, który ma serce niepodzielne”). Określenie to mieści wszystkie formy usunięcia się od świata w samotność podjętą z własnej decyzji dla całkowitego poświęcenia się Bogu.

Zgromadzenia zakonne to uznane przez kompetentną władzę kościelną stowarzyszenia, składające się z mężczyzn lub kobiet, którzy składając śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa (lub jeszcze inne, związane ze szczególnym charyzmatem zgromadzenia), praktykują wspólnotę życia według zasad danej reguły

Klasa 3m

Temat: Gra w reinkarnację – ile „żyć” mi zostało?

Dziś przypomnimy na czym polega katolicka nauka o nieśmiertelnej duszy i umocnimy wiarę w zmartwychwstanie ciał.

Zapisz temat do zeszytu.
Posłuchaj piosenki na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=PaAj_pPS9ok

– Co byś zrobił z obecnym życiem, gdybyś mógł mieć następne?

– Co byś zrobił z tym następnym?

Takie pytania stają przed nami zwłaszcza wtedy, gdy coś nam się nie udaje. Gdyby tak mieć do dyspozycji taki REPLAY odnoszący się do naszego życia… Czy możemy liczyć na powtórkę życia? Niektórzy twierdzą, że tak, myśląc o reinkarnacji. Gdzie szukać prawdy?

Definicja reinkarnacji:

„Reinkarnacja to doktryna pochodząca z kręgów kultury Dalekiego Wschodu, według niej człowiek po śmierci zaczyna życie na nowo w innym wcieleniu (ludzkim, zwierzęcym lub roślinnym), co jest uzależnione od moralnej jakości poprzedniego życia”.

„Jest to cykliczna ewolucja każdej ludzkiej duszy, polegająca na jej przejściu po śmierci do innego ciała. Proces ten trwa nieprzerwanie, dopóki dusza nie osiągnie stanu doskonałości i nie połączy się ponownie ze źródłem swego istnienia. W teorii reinkarnacji dusza może zamieszkać jedynie ciało innego człowieka. Transmigracja, hinduska doktryna, wywodząca się z reinkarnacji, naucza, że każdy kolejny cykl może przebiegać we wcieleniu w jakąkolwiek formę organicznego lub nieorganicznego życia, co oznacza dosłownie wszystko – od kurczaka po kamień. Wybór zależny jest od karmy, jaką zebrała dusza w poprzednich swoich wcieleniach. (…) Gdy ciało umiera, dusza przechodzi przez stany pośrednie w sferze kosmicznej duchowego świata, gdzie osobowość poprzedniego ludzkiego życia powoli rozpuszcza się czy też gaśnie, zanim dusza powtórnie się narodzi. Przed przyjęciem kolejnej formy życia lub osoby ma więc miejsce okres zapomnienia. Nowa reinkarnacja może nastąpić w ciele ludzkim (lub niższego zwierzęcia, w zależności od szkoły nauczania). Kolejne reinkarnacje trwają aż do chwili osiągnięcia przez duszę stanu oczyszczenia. Kiedy to się stanie, dusza (nie ciało) przechodzi do nirwany («stan duchowej błogości» – w buddyzmie) albo do jedności z wiecznym, bezosobowym Bogiem (lub zamieszkania wraz z Brahmą, co według hindiuzmu oznacza miejsce wiecznego pokoju)”.

Obejrzyj krótki film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=bF87k_iVXCs

Biblia przeczy reinkarnacji.

Czasem możemy słyszeć, że w Biblii znajdziemy fragmenty potwierdzające możliwość reinkarnacji, a nawet że chrześcijanie wyznawali ten pogląd, aż nie został on oficjalnie zakazany przez Kościół. Sięgnijmy zatem do Pisma Świętego. Co mówi ono o życiu człowieka – mamy jedno czy kilka wcieleń?

– Łk 16,19-26 (przypowieść o bogaczu i Łazarzu)

Co się stało z bohaterami przypowieści po śmierci? (niebo albo piekło, nie ma mowy o kolejnym wcieleniu)

– Mk 16,9-14 (ukazywanie się zmartwychwstałego Jezusa)

Jakie powinno być kolejne wcielenie Jezusa? (nie ma żadnego kolejnego wcielenia – Jezus ukazuje się taki sam, ma tę samą postać, nie przestał być sobą)

– 2 Kor 5,8-10 197

Co się dzieje z człowiekiem po śmierci według św. Pawła? (staje przed obliczem Pana, aby odebrać zapłatę za uczynki)

– Flp 1,23

Jakie jest pragnienie św. Pawła? (umrzeć, aby być z Chrystusem)

– Hbr 9,27

Ile razy umieramy? (jeden)

Wiara w reinkarnację jest częścią religii Dalekiego Wschodu. Nie da się zasymilować jednego pojęcia bez odnoszenia się do pozostałych. Przyjmowanie realności reinkarnacji jest zarazem przyjmowaniem za prawdziwe pozostałych wierzeń.

Przyjęliśmy Jezusa jak osobistego Pana i Zbawiciela. Jemu powierzyliśmy nasze życie. Jemu zaufaliśmy. Wiara w reinkarnację zakłada samodoskonalenie się duszy w kolejnych wcieleniach, człowiek nie potrzebuje więc żadnego Zbawiciela. Dla chrześcijanina jest to równoznaczne z odrzuceniem Chrystusa. Nie da się bowiem być chrześcijaninem i liczyć na naprawienie błędów w nowym wcieleniu. Na tym polega ułuda reinkarnacji.

Zapisz do zeszytu.

Reinkarnacja to doktryna pochodząca z kręgów kultury Dalekiego Wschodu. Według niej człowiek po śmierci zaczyna życie na nowo w innym wcieleniu (ludzkim, zwierzęcym lub roślinnym), co jest uzależnione od moralnej jakości poprzedniego życia. Proces ten trwa nieprzerwanie, dopóki dusza nie osiągnie stanu doskonałości i nie połączy się ponownie ze źródłem swego istnienia. Biblia jednoznacznie stwierdza, że każdy z nas otrzymał jedno, wyjątkowe życie. Zakończy się ono śmiercią. Konsekwencją życia będzie albo osiągnięcie nieba, albo wieczne potępienie w piekle.

Materiały do realizacji w dniu 28.05.2020

Klasa 1Bg

Temat 1: Wspólnie i razem, ale inaczej. Przenikanie się kultur i religii.

Dziś będziemy się uczyć tolerancji wobec innych religii i uświadamiać sobie jak wielkie dobro można dać innym przez swoje życie, wiarę i miłość.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Pomyśl!

– Kiedy przenikanie się kultur i religii zagraża tożsamości człowieka?

Zapamiętaj!

Klasy: 1Bg, 1Dg, 1t, 1cd, 2c

Temat: Zesłanie Ducha Świętego.

Zapisz temat do zeszytu.

Zbliża się Uroczystość Zesłania Ducha Świętego to jedno z najstarszych świąt Kościoła. Obchodzono je już w czasach apostolskich. Jest pamiątką zstąpienia Ducha Świętego na Maryję i apostołów pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu Pana Jezusa. W tym dniu apostołowie rozpoczęli odważne głoszenie radosnej nowiny o zbawieniu. Uroczystość Zesłania Ducha Świętego nosi również nazwę Zielone Świątki. W średniowieczu istniał zwyczaj rzucania z sufitu kościoła podczas Mszy Świętej róż i innych kwiatów symbolizujących dary Ducha Świętego.

W tym dniu możemy uzyskać odpust zupełny za publiczne odmówienie (śpiew) hymnu „O Stworzycielu Duchu przyjdź”.

Obejrzyj prezentację dostępną na stronie.

https://view.genial.ly/5ebe4c8f32a04c0d96b6f25e/horizontal-infographic-review-smiling-faceo-duchu-swietym-copy-klasy-mlodsze?fbclid=IwAR2KjOOZMe9lW_rE0UVXfjLGVYux3UaF3n4dgVOSYTKnVt3_Pr3Z4rJW-Cg

Zapisz do zeszytu.

Duch Święty – dar Ojca – dodaje odwagi, udziela zdolności. Ofiarowuje człowiekowi dary, pomaga w wyborze dobra i uzdalnia do czynienia dobra, niesienia pomocy drugiemu człowiekowi. Z naszej strony jest potrzeba otwarcia się na Jego działanie. Nie możemy zapominać o wołaniu, o przyzywaniu Ducha Świętego.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 29.05.2020

Klasa 1b

Temat: Do czego prowadzi religijność bez miłości. Fanatyzm i obojętność religijna.

Zapisz temat do zeszytu.

Dziś będziemy rozważać prawdę, że fanatyzm i obojętność religijna są sprzeczne z nauką Chrystusa i Kościoła.

Przeczytaj podane teksty.

Jezus wskazuje nam, jaką postawę powinniśmy przyjąć wobec Pana Boga i drugiego człowieka.

Zapamiętaj !

„Obojętność jest grzechem przeciwko miłości Bożej. Ponieważ zaniedbuje lub odrzuca miłość Bożą, nie uznaje jej inicjatywy i neguje jej moc”. (Katechizm Kościoła katolickiego, 2094)

Obojętność przejawia się brakiem gorliwości, fanatyzm zaś jest wypaczeniem religijności. Żadna z tych postaw nie jest właściwa duchowi chrześcijaństwa.

Zadanie.

Pomódl się o odwagę bycia świadkiem Chrystusa.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 1Dg

Temat 1: Wspólnie i razem, ale inaczej. Przenikanie się kultur i religii.

Dziś będziemy się uczyć tolerancji wobec innych religii i uświadamiać sobie jak wielkie dobro można dać innym przez swoje życie, wiarę i miłość.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Pomyśl!

– Kiedy przenikanie się kultur i religii zagraża tożsamości człowieka?

Zapamiętaj!

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 3m

Temat: Zesłanie Ducha Świętego.

Zapisz temat do zeszytu.

W tym dniu możemy uzyskać odpust zupełny za publiczne odmówienie (śpiew) hymnu „O Stworzycielu Duchu przyjdź”.

Obejrzyj prezentację dostępną na stronie.

https://view.genial.ly/5ebe4c8f32a04c0d96b6f25e/horizontal-infographic-review-smiling-faceo-duchu-swietym-copy-klasy-mlodsze?fbclid=IwAR2KjOOZMe9lW_rE0UVXfjLGVYux3UaF3n4dgVOSYTKnVt3_Pr3Z4rJW-Cg

Zapisz notatkę do zeszytu.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 01.06.2020

Klasy: 1b

Temat: Totalitaryzm a wolność.

Dziś poznamy na czym polega zło systemów totalitarnych i dlaczego sprzeciwiają się one swobodnemu wyznawaniu wiary.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Ustrój totalitarny charakteryzuje:

- bezwzględny autorytet władzy,

- sprawowanie władzy poza wszelką kontrolą prawną,

- przymus w stosunkach państwo – obywatel,

- łamanie podstawowych praw człowieka.

Zapamiętaj !

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 2e

Temat: Zesłanie Ducha Świętego.

Zapisz temat do zeszytu.

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego to jedno z najstarszych świąt Kościoła. Obchodzono je już w czasach apostolskich. Jest pamiątką zstąpienia Ducha Świętego na Maryję i apostołów pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu Pana Jezusa. W tym dniu apostołowie rozpoczęli odważne głoszenie radosnej nowiny o zbawieniu. Uroczystość Zesłania Ducha Świętego nosi również nazwę Zielone Świątki. W średniowieczu istniał zwyczaj rzucania z sufitu kościoła podczas Mszy Świętej róż i innych kwiatów symbolizujących dary Ducha Świętego.

W tym dniu możemy uzyskać odpust zupełny za publiczne odmówienie (śpiew) hymnu „O Stworzycielu Duchu przyjdź”.

Obejrzyj prezentację dostępną na stronie.

https://view.genial.ly/5ebe4c8f32a04c0d96b6f25e/horizontal-infographic-review-smiling-faceo-duchu-swietym-copy-klasy-mlodsze?fbclid=IwAR2KjOOZMe9lW_rE0UVXfjLGVYux3UaF3n4dgVOSYTKnVt3_Pr3Z4rJW-Cg

Zapisz do zeszytu.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasy: 2e, 2c

Temat: Przeszkody na drodze ku nowym niebiosom i nowej ziemi.

Dziś przypomnimy sobie grzechy przeciw wierze i podstawowe współczesne zagrożenia wiary.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Grzechy przeciwko wierze:

Niewiara

Niewiara jest grzechem przeciwko wierze nakazanej przez pierwsze przykazanie Dekalogu. Jest ona „lekceważeniem prawdy objawionej lub dobrowolną odmową dania przyzwolenia na nią (KKK 2089). Może przyjąć formę herezji, apostazji lub schizmy. Herezją nazywa się uporczywe, po przyjęciu chrztu, zaprzeczanie jakiejś prawdzie, w którą należy wierzyć wiarą Boską i katolicką, albo uporczywe powątpiewanie o niej; apostazją – całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej, schizmą – odmowę uznania zwierzchnictwa Biskupa Rzymu lub wspólnoty z członkami Kościoła uznającymi to zwierzchnictwo (KPK, kan. 751; KKK 2089).

Zwątpienie

Grzech przeciwko wierze, może przyjąć formę dobrowolnego poddawania w wątpliwość prawdy objawionej. Dobrowolne wątpienie dotyczące wiary lekceważy to, co Bóg objawił i co Kościół podaje do wierzenia, lub też odmawia uznania tego za prawdziwe. Wątpienie może prowadzić do duchowego zaślepienia, jeśli jest dobrowolnie podtrzymywane (KKK 2088).

Grzechem jest tylko dobrowolne wątpienie w prawdziwość objawionych prawd przekazywanych nam przez naukę Kościoła. Nie jest natomiast grzechem pokusa zwątpienia, którą staramy się od siebie odsunąć. Chociaż wątpliwości te nie są grzechem, lecz pokusą, należy starać się je rozwiązać, np. przez rozmowę ze spowiednikiem, przez czytanie Katechizmu lub innych pożytecznych książek religijnych. Kto rozwiązuje rodzące się w nim wątpliwości dotyczące wiary, ten ją pogłębia i równocześnie przygotowuje się do ważnego zadania usuwania wątpliwości, które mogą się zrodzić w bliźnich.

Ateizm, podobnie jak niewiara i dobrowolne wątpienie, również przeciwstawia się wierze. „Ateizm, odrzucając lub negując istnienie Boga, jest grzechem przeciw pierwszemu przykazaniu” (KKK 2140). Jest on też grzechem przeciw cnocie religijności (por. Rz 1, 18; KKK 2125). Katechizm Kościoła Katolickiego zwraca uwagę na różne formy ateizmu, zwłaszcza na tzw. ateizm praktyczny. Pojęcie „ateizm” obejmuje bardzo zróżnicowane zjawiska. Często spotykaną postacią ateizmu jest materializm praktyczny, który ogranicza potrzeby i ambicje człowieka do przestrzeni i czasu. Humanizm ateistyczny błędnie uważa, że człowiek jest „sam sobie celem, sam jedynym sprawcą i demiurgiem swojej własnej historii” (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 20, KKK 2124). Jak różne są formy ateizmu, tak też różnorakie są jego przyczyny zewnętrzne i takie, które tkwią w samym człowieku. Do przyczyn tych Katechizm zalicza między innymi: nieodpowiednie wychowanie religijne, złe oddziaływanie wierzących, którzy nie żyją według poznanej prawdy; fałszywe pojęcie ludzkiej autonomii; dostrzeganie w zależności od Boga czegoś, co sprzeciwia się godności człowieka. „W powstawaniu i rozpowszechnianiu się ateizmu „niemały udział mogą mieć wierzący, o ile skutkiem zaniedbań w wychowaniu religijnym albo fałszywego przedstawiania nauki wiary, albo też braków w ich własnym życiu religijnym, moralnym i społecznym, powiedzieć o nich trzeba, że raczej przesłaniają, aniżeli pokazują prawdziwe oblicze Boga i religii” (Gaudium et spes, 19). Często ateizm opiera się na błędnej koncepcji autonomii ludzkiej, która posuwa się aż do odrzucania jakiejkolwiek zależności od Boga (Gaudium et spes, 20). W rzeczywistości „uznanie Boga bynajmniej nie sprzeciwia się godności człowieka, skoro godność ta na samym Bogu się zasadza i w Nim się doskonali” (Gaudium et spes, 21). Kościół wie, „że to, co on wieści, idzie po linii najtajniejszych pragnień serca ludzkiego” (Gaudium et spes, 21; KKK 2125).

Agnostycyzm przybiera wiele postaci. W niektórych przypadkach agnostyk nie neguje Boga; postuluje natomiast istnienie bytu transcendentnego, który nie może objawić się i o którym nikt nie potrafi nic powiedzieć. W innych przypadkach agnostyk nie wypowiada się na temat istnienia Boga, twierdząc, iż jest ono niemożliwe do udowodnienia, a nawet potwierdzenia czy zanegowania. (KKK 2127)

Agnostycyzm może niekiedy łączyć się z jakimś poszukiwaniem Boga, lecz może również być obojętnością, ucieczką przed ostatecznymi pytaniami egzystencjalnymi oraz lenistwem sumienia moralnego. Agnostycyzm najczęściej jest równoznaczny z ateizmem praktycznym. (KKK 2128)

Sekta (od łac. secta – kierunek, droga, postępowanie, zasady, stronnictwo, nauka, od sequi – iść za kimś, postępować, towarzyszyć lub łac. seco, secare – odcinać, odrąbywać, odcinać się od czegoś) – grupa społeczna powstała na skutek rozłamu (schizmy) wśród wyznawców jakiejś ideologii lub grupa kultowa powołana po doświadczeniu religijnym jej założyciela.

ZAPAMIĘTAJ i zapisz do zeszytu.

Grzechy przeciw wierze:

- niewiara,

- herezja,

- apostazja,

- schizma,

- dobrowolne wątpienie.

Zagrożenia i pułapki na drodze do wiary:

- uprawianie magii w różnych formach,

- tajemne rytuały: zaklęcia, wróżby, horoskopy, amulety,

- ezoteryka,

- sekty,

- ideologie, mity postępu.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 02.06.2020

Klasy: 1cd, 1t

Temat: Mój sztandar – Bóg, Honor, Ojczyzna.

Dziś poznamy historyczne związki patriotyzmu Polaków z wartościami i postawami religijnymi oraz będziemy kształtować nasze postawy patriotyczne.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj prezentację dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5e81d5b07fd6910db4875fea/interactive-image-milosc-ojczyzny?fbclid=IwAR1q9AApLU0abim7lly0EYS0g74RmyVyQsZ3giqqGHrnXJpxbxZS5i6Jr6c

Przeczytaj podany tekst.

Obowiązkiem każdego Polaka jest troska o swój kraj. Prawda ta została wyrażona hasłem „Bóg, Honor, Ojczyzna”, które znajduje się na wielu sztandarach, również tych reprezentujących szkoły. W jaki sposób te słowa mogą się stać dewizą życia młodego człowieka w XXI wieku?

W historii naszego kraju było wiele wydarzeń, w których walczący o wolność kierowali się tą właśnie dewizą. Przypominają nam one smutne losy naszego państwa, ale jednocześnie bohaterstwo tych, którzy dążyli do zachowania polskości i pragnęli przywrócić Ojczyźnie upragnioną wolność. W czasie wojen, zaborów, okupacji, gdy nasza Ojczyzna była zagrożona, wielu Polaków walczyło o prawo do używania języka ojczystego, możliwość posiadania ziemi, o wolną Polskę, oddając niejednokrotnie za nią swoje życie. Hasło „Bóg, Honor, Ojczyzna” było drogowskazem dla rycerstwa polskiego, powstańców, żołnierzy września 1939 r., Armii Krajowej, „żołnierzy wyklętych”, a także dla Polaków żyjących w czasach komunizmu i odważnie broniących swojej wiary i tożsamości. Oni wiedzieli, że są wartości, które zawsze zwyciężają: prawda, miłość, wolność i sprawiedliwość. Dlatego całą swoją nadzieję pokładali w Bogu, który jest Prawdą, Miłością i dawcą prawdziwej wolności.

Kościół zawsze odgrywał wielką rolę w podtrzymywaniu świadomości narodowej i polskiej państwowości. Na przestrzeni wieków był wręcz niezastąpiony, stając w obronie narodu i godności człowieka.

Wszystko zaczęło się w 966 r., kiedy Polska przyjęła chrzest, zapraszając Chrystusa do swego życia narodowego, i stała się krajem chrześcijańskim. W dużej mierze to ludzie Kościoła tworzyli administrację, szkolnictwo, sądownictwo oraz stawali w obronie języka polskiego. Wiara w Boga wielokrotne przyczyniała się do ratowania naszego narodu przed rozpadem. Po cudownej obronie Jasnej Góry król Jan Kazimierz w 1656 r. obrał Maryję za Królową Polski.

Ciężką próbą narodowej tożsamości był okres rozbiorów. Polacy mężnie znosili cierpienia związane z niewolą. W czasach, gdy zabroniono im używać ojczystego języka, wielu pod groźbą śmierci podejmowało walkę z germanizacją i rusyfikacją. Władze niemieckie i rosyjskie zwalczały też Kościół katolicki, ponieważ uważały go za ostoję polskości – usuwano księży z parafii i konfiskowano dobra kościelne.

Z Kościołem walczono również podczas II wojny światowej – prześladowano duchowieństwo i zamykano świątynie. Kościół stawał w obronie narodu i dzielił jego los. Wielu chrześcijan, także duchownych, oddało swoje życie za wiarę i Ojczyznę.

Kościół odgrywał znaczącą rolę w kulturze społecznej narodu polskiego również w okresie komunizmu. Rząd chciał za wszelką cenę doprowadzić do ateizacji naszego społeczeństwa. Wyrzucono religię ze szpitali, szkół i wojska. Przedstawiciele władz kościelnych, m.in. kardynał Stefan Wyszyński, swoją postawą okazywali narodowi, na czym polega mocna wiara oraz miłość do Ojczyzny. W Kościołach śpiewano „Bogurodzicę” i „Rotę” oraz podtrzymywano tradycję i pamięć o prawdziwej historii Polski. Mimo prześladowań Kościół stał na straży polskiej tradycji narodowej. Dzięki wierze i pomocy Boga nasz naród przetrwał bardzo trudne wydarzenia na przestrzeni wieków.

Dewizą „Bóg, Honor, Ojczyzna” kierował się Prymas Polski Stefan kardynał Wyszyński, który sprawował swój urząd w Polsce opanowanej przez komunizm. Za swoją działalność był więziony przez władze komunistyczne przez trzy lata. W homilii wygłoszonej podczas uroczystości św. Stanisława w Krakowie powiedział:

„Dla nas po Bogu największa miłość to Polska! Musimy po Bogu dochować wierności przede wszystkim naszej Ojczyźnie i narodowej kulturze polskiej. Będziemy kochali wszystkich ludzi na świecie, ale w porządku miłości. Po Bogu więc, po Jezusie Chrystusie i Matce Najświętszej, po całym ładzie Bożym nasza miłość należy się przede wszystkim naszej Ojczyźnie, mowie, dziejom i kulturze, z której wyrastamy na polskiej ziemi. (…) będziemy żądali, abyśmy mogli żyć przede wszystkim duchem, dziejami, kulturą i mową naszej polskiej ziemi, wypracowanej przez wieki życiem naszych praojców”.

Zapamiętaj i zapisz do zeszytu.

„Bóg, Honor, Ojczyzna” – te trzy wartości są ze sobą ściśle związane. Ten, kto realizuje w swoim życiu Boże zasady, jest człowiekiem honoru i troszczy się o dobro Ojczyzny. Przyznawanie tym wartościom pierwszeństwa w życiu to stawianie sobie wysokich wymagań i ciężka praca nad sobą. Ale podjęcie tego trudu może uczynić nasze życie pięknym i niepowtarzalnym. Bez wysiłku, ofiary i poświęcenia nie jesteśmy w stanie osiągnąć dobra.

Materiały do realizacji w dniu 03.06.2020

Klasa 1Cg

Temat 1: Zesłanie Ducha Świętego.

Zapisz temat do zeszytu.

W tym dniu możemy uzyskać odpust zupełny za publiczne odmówienie (śpiew) hymnu „O Stworzycielu Duchu przyjdź”.

Obejrzyj prezentację dostępną na stronie.

https://view.genial.ly/5ebe4c8f32a04c0d96b6f25e/horizontal-infographic-review-smiling-faceo-duchu-swietym-copy-klasy-mlodsze?fbclid=IwAR2KjOOZMe9lW_rE0UVXfjLGVYux3UaF3n4dgVOSYTKnVt3_Pr3Z4rJW-Cg

Zapisz do zeszytu.

Temat 2: Kulturotwórcza rola zakonów.

Dziś poznamy wkład jaki zakony włożyły w tworzenie kultury ogólnoświatowej.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Dzięki zakonom powstało w Polsce wiele dzieł piśmiennictwa i liczne pomniki architektury sakralnej. Od wkładanego w tę pracę wysiłku istnieją nawet powiedzenia: „benedyktyńska cierpliwość”, „mądry jak jezuita” itp. Dzięki zakonom powstawały pierwsze szkoły przy kościołach, które nosiły nazwę szkół parafialnych. Dla nieumiejących czytać opracowano tzw. Biblię ubogich – cykl malowideł na ścianach kościołów, które przedstawiały życie Jezusa i świętych. Jednostkom zdolniejszym Kościół fundował stypendia. Pod jego patronatem powstawały pierwsze uniwersytety i wyższe uczelnie, w których wykładowcami byli najczęściej księża, a prowadzącymi je – zakonnicy. Wielkie zasługi na tym polu mają benedyktyni, cystersi, dominikanie, franciszkanie, jezuici, bracia szkolni, pijarzy. Ich pomoc kierowana była najczęściej w stronę najbiedniejszych. „Kultura monastyczna jest pierwszą kulturą elitarną powstającej Europy. Mnisi, jako ludzie wykształceni, w dobie powszechnego analfabetyzmu uratowali podstawy antycznej i chrześcijańskiej zarazem kultury, przekazując ją kolejnym pokoleniom. W klasztorach przepisywano teksty (również starożytne), rozwijano naukę i sztukę.

Nie sposób nie docenić wkładu, jaki wniosły zakony do dorobku kulturalnego Europy. Od XII do XIII w. ruch zakonny nabiera ogromnych rozmiarów, różnicuje się, podejmuje prace w bardzo różnych kierunkach, służąc między innymi palącym potrzebom społecznym”.

Wszelkie inicjatywy społeczne inspirowane były przez Kościół. Życie kulturalne skupiało się w murach klasztornych, przy kościołach i na plebaniach. Dzięki działalności jezuitów i pijarów w Polsce wieku XVII–XVIII został rozwinięty system szkolnictwa.

Poprzez zakony kultura polska weszła w sferę cywilizacji zachodniej. Ich działalność miała znaczenie ogólnonarodowe i ogólnoświatowe.

Jezuici, sprowadzeni przez kard. Stanisława Hozjusza w 1564 r. do Braniewa, otworzyli pierwsze w Polsce seminarium duchowne. Zakładali szkoły w centrach życia politycznego i kulturalnego. Ponad 60 kolegiów jezuickich, których koroną była Akademia Wileńska, stanowiło większość szkolnictwa wyższego i średniego w Polsce XVII i XVIII stulecia.

Pijarzy prowadzą obecnie w Polsce głównie działalność oświatową i wychowawczą wśród dzieci i młodzieży (szkoły podstawowe, gimnazja, licea ogólnokształcące, świetlice dla dzieci ze środowisk zagrożonych patologiami), duszpasterzują w parafiach, prowadzą działalność naukową, edytorską i wydawniczą. Głównymi ośrodkami pijarów w Polsce są: Kraków, Warszawa, Rzeszów, Łowicz, Jelenia Góra, Bolszewo, Elbląg i Poznań.

Pijarzy składają cztery śluby zakonne: czystości, ubóstwa, posłuszeństwa oraz ślub wyjątkowy – specjalnej troski o wychowanie dzieci i młodzieży. Założyciel zgromadzenia ks. Józef Kalasancjusz otworzył pierwszą bezpłatną i powszechną szkołę podstawową w Europie w Rzymie, na Zatybrzu.

Obecnie w Polsce pijarzy m.in.:

posiadają szkoły podstawowe oraz liceum ogólnokształcące o autorskich programach (Warszawa, Łowicz, Kraków) i wyjątkowych wynikach nauczania
są nauczycielami, wychowawcami, katechetami i duszpasterzami
podejmują działalność naukową i publicystyczną (artykuły, książki, tłumaczenia)
organizują opiekę nad najbiedniejszymi w sieci Świetlic SOS dla zagrożonych środowiskowo (Kraków, Jelenia Góra)
promują kulturę, sport i doświadczenie wiary w imprezach masowych Międzynarodowa Parafiada Dzieci i Młodzieży (Warszawa)
rozwijają alternatywne formy działalności przyparafialnej: kluby sportowe, ogniska muzyczne, kawiarnie (Bolszewo, Warszawa, Kraków, Jelenia Góra)
prowadzą bursy studenckie dla dziewcząt i chłopców (Kraków)

Współcześnie bardzo prężnie działają dominikanie. Polska Prowincja Dominikanów, z siedzibą w Warszawie, liczy ponad 400 zakonników i posiada 14 klasztorów. Zakonnicy zajmują się przede wszystkim działalnością duszpasterską, rekolekcyjną i naukową, a zwłaszcza prowadzeniem duszpasterstw akademickich i młodzieżowych, np. w Krakowie i Poznaniu.

Zapamiętaj !

Jezuici

ks. Piotr Skarga – „Kazania sejmowe”
ks. Jakub Wujek – przekład Pisma św. na język polski z języka łacińskiego (Wulgata)

Pijarzy

bp Ignacy Krasicki – „Monachomachia”, „Bajki i przypowieści” (np. „Ptaszki w klatce”, „Dewotka” itd.)
ks. Stanisław Konarski – zapoczątkował reformę szkolnictwa, która zaowocowała powstaniem pierwszego ministerstwa oświaty – Komisji Edukacji Narodowej (1773)

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 2d

Temat: Nowe niebiosa i nowa ziemia.

Dziś omówimy rzeczy ostateczne człowieka.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie: https://www.youtube.com/watch?v=bF87k_iVXCs
Przeczytaj podane teksty.

„Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już do czterech dni spoczywającego w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów i wielu Żydów przybyło przedtem do Marty i Marii, aby je pocieszyć po bracie. Kiedy zaś Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta rzekła do Jezusa: «Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga». Rzekł do niej Jezus: «Brat twój zmartwychwstanie». Rzekła Marta do Niego: «Wiem, że zmartwychwstanie w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym». Rzekł do niej Jezus: «Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?» (J 11, 17-26).

Rzeczy ostateczne człowieka:

- śmierć

- sąd

- niebo albo piekło

Paruzja – powtórne przyjście Chrystusa na świat przy końcu czasów.

Od początku chrześcijańska wiara w zmartwychwstanie spotykała się z niezrozumieniem i oporami. "W żadnym punkcie wiara chrześcijańska nie spotyka więcej sprzeciwu niż w stosunku do zmartwychwstania ciała". Bardzo powszechnie jest przyjmowane przekonanie, że po śmierci życie osoby ludzkiej trwa w sposób duchowy. Ale jak wierzyć, że to ciało, którego śmiertelność jest tak oczywista, mogłoby zmartwychwstać do życia wiecznego? Jak zmartwychwstaną zmarli?

Kto zmartwychwstanie?

Wszyscy ludzie, którzy umarli: "Ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny na zmartwychwstanie potępienia" (J 5, 29)

Co to znaczy zmartwychwstać?

W śmierci, będącej "rozdzieleniem duszy i ciała, ciało człowieka ulega zniszczeniu", podczas gdy jego dusza idzie na spotkanie z Bogiem, chociaż trwa w oczekiwaniu na ponowne zjednoczenie ze swoim uwielbionym ciałem. Bóg w swojej wszechmocy przywróci ostatecznie naszym ciałom niezniszczalne życie, jednocząc je z naszymi duszami mocą Zmartwychwstania Jezusa.

W jaki sposób?

Chrystus zmartwychwstał w swoim własnym ciele: "Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem" (Łk 24, 39); nie powrócił On jednak do życia ziemskiego. Tak samo w Nim "wszyscy zmartwychwstaną we własnych ciałach, które mają teraz"533, ale to ciało będzie przekształcone w "chwalebne ciało" (Flp 3, 21), w "ciało duchowe" (1 Kor 15, 44)

Zapisz do zeszytu: rzeczy ostateczne człowieka i definicję paruzji.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 3m

Temat: Twój największy wróg – Zbuntowany anioł.

Dziś przypomnimy sobie skąd pochodzi zło, jego działanie w świecie i umocnimy wiarę w Boga, który wyzwala od zła i chroni od pokus.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=1dOpojqGwOA

Przeczytaj podany tekst.

Jak wielkim zagrożeniem dla nas i naszego życia jest szatan pokazuje nam modlitwa „Ojcze nasz”, w której każdego dnia prosimy Boga „zbaw nas ode Złego” (slajd). KKK na temat tego fragmentu mówi: „Zło, o którym mówi ta prośba, nie jest jakąś abstrakcją, lecz oznacza osobę, szatana, Złego, anioła, który sprzeciwił się Bogu. ‘Diabeł’ (dia-bolos) jest tym, który ‘przeciwstawia się’ zamysłowi Boga i Jego ‘dziełu zbawienia’ wypełnionemu w Chrystusie”. (KKK 2851)

„Nauczanie Kościoła stwierdza istnienie piekła i jego wieczność. Dusze tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego, bezpośrednio po śmierci idą do piekła, gdzie cierpią męki, «ogień wieczny». Zasadnicza kara piekła polega na wiecznym oddzieleniu od Boga; wyłącznie w Bogu człowiek może mieć życie i szczęście, dla których został stworzony i których pragnie”. (KKK 1035)

Posłuchaj:

https://www.youtube.com/watch?v=XPh5ft5kWjo

Modlitwa skuteczną obroną przed złym.

W codziennym życiu najlepszą obroną przed szatanem jest trwanie w stanie łaski uświęcającej i codzienna modlitwa. Można też każdego dnia odmawiać modlitwy zwane egzorcyzmami prywatnymi. Najbardziej znanymi modlitwami egzorcyzmu osobistego są modlitwy „Aniele Boży” i „Pod Twoją obronę”. Można odmawiać także modlitwę papieża Leona XIII do św. Michała Archanioła.

Zapamiętaj!

Każdego dnia prosimy Boga „zbaw nas ode Złego”. „Zło, o którym mówi ta prośba, nie jest jakąś abstrakcją, lecz oznacza osobę, szatana, Złego, anioła, który sprzeciwił się Bogu. ‘Diabeł’ (dia-bolos) jest tym, który ‘przeciwstawia się’ zamysłowi Boga i Jego ‘dziełu zbawienia’ wypełnionemu w Chrystusie”. (KKK 2851) „Pan, który zgładził wasz grzech i przebaczył wasze winy, jest gotowy strzec i chronić was przed zakusami diabła, walczącego z wami, aby nieprzyjaciel – źródło wszelkich przewinień – nie zaskoczył was. Kto powierza się Bogu, nie obawia się szatana. «Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?» (Rz 8,31)”. (św. Ambroży)

Klasa 3d

Temat: Duch prorocki a wróżby.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

„W Antiochii, w tamtejszym Kościele, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon, zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen (…) i Szaweł. Gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: «Wyznaczcie Mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem». Wtedy odprawiwszy post i modlitwę oraz położywszy na nich ręce, wyprawili ich. A oni wysłani przez Ducha Świętego zeszli do Seleucji, a stamtąd odpłynęli na Cypr. (…) Gdy przeszli przez całą wyspę aż do Pafos, spotkali pewnego maga, fałszywego proroka żydowskiego, imieniem Bar-Jezus, który należał do otoczenia prokonsula Sergiusza Pawła, człowieka roztropnego. Ten, wezwawszy Barnabę i Szawła, chciał słuchać słowa Bożego. Lecz przeciwstawiał się im Elimas – mag (tak bowiem tłumaczy się jego imię), usiłując odwieść prokonsula od wiary. Ale Szaweł, zwany też Pawłem, napełniony Duchem Świętym spojrzał na niego uważnie i rzekł: «O, synu diabelski, pełny wszelkiej zdrady i wszelkiej przewrotności, wrogu wszelkiej sprawiedliwości, czyż nie zaprzestaniesz wykrzywiać prostych dróg Pańskich? Teraz dotknie cię ręka Pańska: będziesz niewidomy i przez pewien czas nie będziesz widział słońca». Natychmiast spadły na niego mrok i ciemności. I chodząc wkoło, szukał kogoś, kto by go poprowadził za rękę. Wtedy prokonsul, widząc, co się stało, uwierzył, zdumiony nauką Pańską”. (Dz 13,1-12)

Pismo Święte wyraźnie rozróżnia proroków wybranych, posłanych i prowadzonych przez Bożego Ducha (Ducha Świętego) oraz proroków fałszywych (magów, wróżbitów), którzy działają z inspiracji złego ducha.

Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=AzeKqNaKsAE

Praktyki wróżbiarstwa, czarów itp. są jasno określone przez słowo Boże jako kontakty z siłami nieczystymi. Wróżby i czary oraz kontaktowanie się z duchami prowadzą tylko do złego. Są stanowczo zabronione i potępiane już w Starym Testamencie:

„Ja jestem Pan, Bóg wasz! (…) Nie będziecie uprawiać wróżbiarstwa. Nie będziecie uprawiać czarów”. (Kpł 19,25-26)

„Także przeciwko każdemu, kto się zwróci do wywołujących duchy albo do wróżbitów, aby uprawiać z nimi nierząd, zwrócę oblicze i wyłączę go spośród jego ludu. Uświęćcie się więc i bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty. Ja, Pan, Bóg wasz! Będziecie strzec ustaw moich i wykonywać je. Ja jestem Pan, który was uświęca!” (Kpł 20,6-8)

Prorok Jeremiasz uprzedzał, aby nie radzić się wróżbitów:

„Wy natomiast nie słuchajcie waszych proroków, waszych wróżbitów, waszych nawiedzanych snami, waszych objaśniaczy znaków ani waszych czarowników, którzy wam mówią(…)” (Jr 27,9)

Kim jest prorok?

Prorok to człowiek napełniony Duchem Bożym, człowiek natchniony (Oz 9,7). To ten, który mówi w imieniu Boga. Mówi pełen mocy Ducha Świętego (Mi 3,8). To ten, który jest świadomy, że przekazuje nie swoje orędzie, lecz słowo Boże, które zostało mu objawione. Prorok to sługa Słowa. Przepowiadanie przyszłych wydarzeń nie należy zatem do istoty proroctwa, lecz jest jedynie poświadczeniem autentyczności głoszonego orędzia. Proroctwo w głównej mierze dotyczy teraźniejszości. Jest objawieniem woli Bożej. „Wstąpił we mnie duch i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. Powiedział mi: (…) posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg” (Ez 2,2 n). Przekazując słowo Boże, prorok ostrzegał przed wypaczeniem ducha przykazań i uczył, jak pełnić w konkretnej życiowej sytuacji wolę Bożą zawartą w przykazaniach. Prorok Nowego Przymierza wyjaśnia natomiast, jak realizować w życiu przykazanie miłości, które stoi w centrum Nowego Przymierza. Proroctwo staje się światłem i umocnieniem. Objawiając wolę Bożą w stosunku do konkretnej sytuacji, wskazuje ono drogę, którą ma kroczyć chrześcijanin.

Czym jest charyzmat proroctwa?

Proroctwo jest Bożym darem, który ma służyć duchowemu wzrostowi wspólnoty wiernych. Święty Paweł umieszcza go pośród charyzmatów, czyli darów Ducha Świętego. Posługiwali nim wspomniani już w czytanym przez nas fragmencie Dziejów Apostolskich Barnaba i Szymon, zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, którzy posłuszni Duchowi Świętemu wyprawili Szawła i Barnabę na misje. Tym charyzmatem posługują również dziś liczne grupy modlitewne, ale ponieważ i w tę posługę może wkraść się zwodziciel, duch kłamstwa, „wykrzywiający proste drogi Pańskie”, grupy te powinny działać w strukturach Kościoła (parafii lub diecezji) i posiadać parafialnego lub diecezjalnego asystenta (kapłana-opiekuna), który będzie gwarantem autentyczności ich posługi.

Zapisz do zeszytu.

Proroctwo to dar Boży, który skierowany jest ku Bożej chwale i służy duchowemu wzrostowi wspólnoty wiernych. Pragnienie poznania przyszłości jest wyrazem braku zaufania do Boga i wiary w Jego opiekę nad światem. Praktyki wróżbiarstwa zazwyczaj opierają się na kontaktach z siłami nieczystymi i prowadzą tylko do złego, dlatego w Piśmie Świętym i w nauce Kościoła są stanowczo zabronione i potępione. Korzystanie z takich usług prowadzi do duchowych uwikłań ludzi nieświadomych zła, od którego później trudno się uwolnić. By mogło się to, dokonać konieczne jest:

– wyzwolenie się od duchowego wpływu osób zajmujących się wróżeniem,

– wyznanie w sakramencie pokuty związków z wróżbiarstwem,

– pozbycie się literatury i wszelkich przedmiotów wykorzystywanych do wróżenia.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 04.06.2020

Klasa 1B

Temat 1: Religijno-społeczna rola zakonów.

Dziś poznamy różne formy życia zakonnego oraz celowość zakonów.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj prezentacje dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5eb5d4e17199c50d8c4168a1/presentation-ksiadz-siostra-zakonna-i-zakonnik?fbclid=IwAR3k3F_8ausT_l9sAGTaMhYK1rpZJRDd4wjhg6bXHPNBLVQ8fkDFPTK45tU

„…są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje”. (Mt 19,12 b)

W ciągu historii powstawało wiele zakonów, które odpowiadały na zapotrzebowanie swojego czasu. Należy wymienić takie przykłady, jak:

franciszkanie – działalność misyjna, „Miłość jest nie kochana” ,

dominikanie – nauka i uniwersytety,

cystersi – uprawa ziemi, kultura rolna,

zakony szpitalne – działalność charytatywna i opieka medyczna,

jezuici – działalność misyjna i nauka,

obecne zakony – podejmują prace w różnych dziedzinach życia społecznego.

Zapamiętaj!

Temat 2: Kulturotwórcza rola zakonów.

Dziś poznamy wkład jaki zakony włożyły w tworzenie kultury ogólnoświatowej.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Poprzez zakony kultura polska weszła w sferę cywilizacji zachodniej. Ich działalność miała znaczenie ogólnonarodowe i ogólnoświatowe.

Obecnie w Polsce pijarzy m.in.:

posiadają szkoły podstawowe oraz liceum ogólnokształcące o autorskich programach (Warszawa, Łowicz, Kraków) i wyjątkowych wynikach nauczania
są nauczycielami, wychowawcami, katechetami i duszpasterzami
podejmują działalność naukową i publicystyczną (artykuły, książki, tłumaczenia)
organizują opiekę nad najbiedniejszymi w sieci Świetlic SOS dla zagrożonych środowiskowo (Kraków, Jelenia Góra)
promują kulturę, sport i doświadczenie wiary w imprezach masowych Międzynarodowa Parafiada Dzieci i Młodzieży (Warszawa)
rozwijają alternatywne formy działalności przyparafialnej: kluby sportowe, ogniska muzyczne, kawiarnie (Bolszewo, Warszawa, Kraków, Jelenia Góra)
prowadzą bursy studenckie dla dziewcząt i chłopców (Kraków)

Zapamiętaj !

Jezuici

ks. Piotr Skarga – „Kazania sejmowe”
ks. Jakub Wujek – przekład Pisma św. na język polski z języka łacińskiego (Wulgata)

Pijarzy

bp Ignacy Krasicki – „Monachomachia”, „Bajki i przypowieści” (np. „Ptaszki w klatce”, „Dewotka” itd.)
ks. Stanisław Konarski – zapoczątkował reformę szkolnictwa, która zaowocowała powstaniem pierwszego ministerstwa oświaty – Komisji Edukacji Narodowej (1773)

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasy: 1cd, 1t

Temat: Dobro wspólne. Katolicka nauka społeczna.

Dziś poznamy podstawowe zasady katolickiej nauki społecznej.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Człowiek przekształca świat i pozyskuje dobra materialne i duchowe we wspólnocie z innymi ludźmi. Każde działanie wspólnoty potrzebuje pewnego porządku – zasad, które organizowałyby je jak najlepiej. Jedną z nich jest zasada dobra wspólnego. Dobro wspólne może przynależeć do rodzin, grup społecznych, organizacji czy narodu. Korzystamy z niego każdego dnia, w wymiarze materialnym i niematerialnym.

„Dobro wspólne powstaje wtedy, gdy zagwarantowane są podstawowe prawa jednostki i gdy ludzie mogą się swobodnie rozwijać na płaszczyźnie intelektualnej i duchowej. Dobro wspólne oznacza, że ludzie mogą żyć w wolności, w pokoju i zabezpieczeni w sferze socjalnej. (…)

Dobru wspólnemu najlepiej służy stawianie w centrum dobra pojedynczych ludzi i mniejszych komórek społecznych (np. rodziny). Pojedyncza osoba i mniejsza jednostka społeczna potrzebują ochrony i wsparcia ze strony silniejszych instytucji państwowych”. (Youcat, p. 327)

Im więcej mamy dobra wspólnego, im bardziej dana społeczność troszczy się o nie, tym lepiej się żyje pojedynczym osobom i całej społeczności. Kościół od połowy XIX wieku systematycznie podejmował zagadnienia związane z troską o dobro wspólne. W ten sposób powstała katolicka nauka społeczna, której założenia zostały zawarte w encyklikach społecznych.

Leon XIII w encyklice „Rerum novarum” podjął problemy związane z tzw. kwestią robotniczą – ukazywał położenie robotników przemysłowych żyjących w warunkach „wołających o pomstę do nieba”.

Pius XI w encyklice „Quadragesimo anno” wskazywał na niebezpieczeństwo nadmiernej ingerencji państwa w życie społeczeństw. Pisał o potrzebie odnowienia ustroju społecznego i dostosowaniu go do zasad Ewangelii.

Jan XXIII w encyklice „Mater et Magistra” pisał o współczesnych przemianach społecznych w świetle nauki chrześcijańskiej, a w „Pacem in terris” przypominał o potrzebie pokoju między wszystkimi narodami, opartego na prawdzie, sprawiedliwości, miłości i wolności.

Paweł VI w encyklice „Populorum progressio” zwracał uwagę, że rozwój ludów przybrał kształt cywilizacji konsumpcyjnej. Przypominał, że zagrożeniem jest nierównomierny rozwój człowieka i społeczeństw.

Jan Paweł II napisał trzy encykliki społeczne. W „Laborem exercens” mówił o pracy ludzkiej we współczesnym świecie i podkreślał pierwszeństwo człowieka wobec rzeczy i pracy. W „Sollicitudo rei socialis” wskazywał, jakie zagrożenie dla życia ludzkiego i pokoju wynika z podziałów na wrogie bloki polityczne. Zachęcał do kształtowania stosunków społecznych zgodnie z zasadą solidarności. W „Centesimus annus” ukazywał źródła nieszczęść społecznych i przestrzegał, że przez ułomność ludzkiej natury owe klęski mogą się powtórzyć w nowej epoce.

Wskazania katolickiej nauki społecznej mają swoje źródło w Ewangelii. Wzorem troski o każdego człowieka i całą ludzkość jest Jezus Chrystus. Taka troska jest również naszym chrześcijańskim obowiązkiem, z którego będziemy rozliczeni na sądzie ostatecznym.

Jezus rzekł: „Byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie. (…) Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. (Mt 25,35-36.40b)

Do królestwa Bożego prowadzi wiara poparta uczynkami bezinteresownej miłości bliźniego. W „braciach najmniejszych” mamy służyć samemu Chrystusowi. Jezus wymienia najbardziej podstawowe potrzeby człowieka: pokarm, napój, ubranie, nocleg, pragnienie spotkania drugiej osoby.

Katolicka nauka społeczna wypracowała dwie ważne zasady: pomocniczości i solidarności. Ich przestrzeganie pomaga naprawiać i rozwijać stosunki społeczne, polityczne i gospodarcze.

Zasada solidarności prowadzi do realizacji dobra wspólnego i rozwoju osoby ludzkiej przez wzajemną współpracę wszystkich w obrębie danych społeczności. Solidarność zakłada wzajemne zrozumienie i współpracę między osobami, grupami społecznymi i państwami oraz całą ludzkością, której celem jest światowe dobro wspólne.

W zasadzie pomocniczości chodzi o to, by większe społeczności świadczyły „uzupełniającą pomoc” społecznościom mniejszym. Oznacza to na przykład, że państwo pomaga wypełnić obowiązki konkretnym osobom, rodzinom lub grupom społecznym. Nie jest to wyręczanie w obowiązkach, lecz doraźna, krótkotrwała pomoc, by osoby, rodziny lub grupy społeczne stały się znów samodzielne.

Zapamiętaj !

Zasada dobra wspólnego zobowiązuje ludzi do współpracy dla dobra wszystkich w mniejszych i większych społecznościach. Zasada solidarności sprawia, że społeczeństwo staje się odpowiedzialne za wszystkie osoby, które je tworzą. Dzięki zasadzie pomocniczości osoby lub rodziny, które znalazły się w trudnej sytuacji, dostają szansę wydostania się z niej. Wszędzie tam, gdzie przestrzegane są zasady życia społecznego, chroniona jest ludzka godność, która ma swoje źródło w Bogu – Stwórcy człowieka. Zasady te prowadzą do poszanowania praw, które przysługują każdemu człowiekowi. Są to prawa powszechne i dlatego nikt nie może ich ograniczać ani odbierać.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 2c

Temat: Powtórzenie wiadomości.

W ramach powtórzenia wiadomości odpowiedz w zeszycie na pytania:

Jakie są rzeczy ostateczne człowieka?

Czym jest czyściec?

Co to jest niebo?

Czym jest paruzja?

Jaki jest chrześcijański sens śmierci?

Czym jest sąd szczegółowy i ostateczny?

Którzy spośród świętych są patronami Europy?

Jakie są współczesne zagrożenia dla wiary?

Jakie są najczęstsze grzechy przeciw wierze?

Odpowiedzi na pytania wyślij do 06.06.20 na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 3d

Temat: Czyją mocą? Cuda w imię Jezusa a magia.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Dziś zastanowimy się nad różnicą pomiędzy magią a cudami, które czynił Jezus, a także nad konsekwencjami płynącymi z korzystania z usług rozmaitych uzdrowicieli, bioenergoterapeutów.

Różnica między magią a cudem.

Bioenergoterapia.

Obejrzyj krótki film dostępny na stronie: https://www.youtube.com/watch?v=UFjrYD7Srzk

Nauka Kościoła o charyzmatach.

W niektórych parafiach odbywają się specjalne Msze św. o uzdrowienie. Uczestnicząc w nich, możemy spotkać Jezusa, który czyni cuda.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 05.06.2020

Klasa 1b

Temat: Mój sztandar – Bóg, Honor, Ojczyzna.

Dziś poznamy historyczne związki patriotyzmu Polaków z wartościami i postawami religijnymi oraz będziemy kształtować nasze postawy patriotyczne.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj prezentację dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5e81d5b07fd6910db4875fea/interactive-image-milosc-ojczyzny?fbclid=IwAR1q9AApLU0abim7lly0EYS0g74RmyVyQsZ3giqqGHrnXJpxbxZS5i6Jr6c

Przeczytaj podany tekst.

Zapamiętaj i zapisz do zeszytu.

Klasa 1Dg

Temat: Kulturotwórcza rola zakonów.

Dziś poznamy wkład jaki zakony włożyły w tworzenie kultury ogólnoświatowej.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Poprzez zakony kultura polska weszła w sferę cywilizacji zachodniej. Ich działalność miała znaczenie ogólnonarodowe i ogólnoświatowe.

Obecnie w Polsce pijarzy m.in.:

posiadają szkoły podstawowe oraz liceum ogólnokształcące o autorskich programach (Warszawa, Łowicz, Kraków) i wyjątkowych wynikach nauczania
są nauczycielami, wychowawcami, katechetami i duszpasterzami
podejmują działalność naukową i publicystyczną (artykuły, książki, tłumaczenia)
organizują opiekę nad najbiedniejszymi w sieci Świetlic SOS dla zagrożonych środowiskowo (Kraków, Jelenia Góra)
promują kulturę, sport i doświadczenie wiary w imprezach masowych Międzynarodowa Parafiada Dzieci i Młodzieży (Warszawa)
rozwijają alternatywne formy działalności przyparafialnej: kluby sportowe, ogniska muzyczne, kawiarnie (Bolszewo, Warszawa, Kraków, Jelenia Góra)
prowadzą bursy studenckie dla dziewcząt i chłopców (Kraków)

Zapamiętaj !

Jezuici

ks. Piotr Skarga – „Kazania sejmowe”
ks. Jakub Wujek – przekład Pisma św. na język polski z języka łacińskiego (Wulgata)

Pijarzy

bp Ignacy Krasicki – „Monachomachia”, „Bajki i przypowieści” (np. „Ptaszki w klatce”, „Dewotka” itd.)
ks. Stanisław Konarski – zapoczątkował reformę szkolnictwa, która zaowocowała powstaniem pierwszego ministerstwa oświaty – Komisji Edukacji Narodowej (1773)

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 2b

Temat 1: Nowe niebiosa i nowa ziemia.

Dziś omówimy rzeczy ostateczne człowieka.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie: https://www.youtube.com/watch?v=bF87k_iVXCs
Przeczytaj podane teksty.

Rzeczy ostateczne człowieka:

- śmierć

- sąd

- niebo albo piekło

Paruzja – powtórne przyjście Chrystusa na świat przy końcu czasów.

Kto zmartwychwstanie?

Wszyscy ludzie, którzy umarli: "Ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny na zmartwychwstanie potępienia" (J 5, 29)

Co to znaczy zmartwychwstać?

W jaki sposób?

Zapisz do zeszytu: rzeczy ostateczne człowieka i definicję paruzji.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasy: 2b, 2d

Temat: Piekło…

Zapisz temat do zeszyty.
Przeczytaj fragmenty z Pisma Świętego.

Obejrzyj filmy dostępne na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=4BT-wTSD9Ak

https://www.youtube.com/watch?v=1dOpojqGwOA

Uzupełnij luki w „liście gończym”.

„List gończy”

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Klasa 3m

Temat: Nadzieja zniewolonych – posługa egzorcysty.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=wRdCDHzAvgY

Przeczytaj podany tekst.

Modlitwy o uwolnienie mają formę błagalną: prosimy Pana poprzez Maryję, świętych i aniołów, aby nas uwolnił od demonów. Natomiast w egzorcyzmie oprócz formy błagalnej wzywa się demony w sposób bezpośredni poprzez wydawanie im rozkazów. Nazywa się to imperatywną formą modlitwy.

Egzorcyzm może być sprawowany tylko przez kapłana wyraźnie delegowanego przez swego biskupa – on ma władzę nakazać demonowi, by opuścił daną osobę czy przedmiot.

„Posługę sprawowania egzorcyzmów nad opętanymi mocą specjalnego i wyraźnego zezwolenia powierza miejscowy ordynariusz, którym z reguły jest biskup diecezjalny. Zezwolenia tego należy udzielać jedynie kapłanowi odznaczającemu się pobożnością, wiedzą, roztropnością i nieskazitelnością życia oraz specjalnie przygotowanemu do tego zadania. Kapłan zaś, któremu na stałe lub doraźnie została powierzona funkcja egzorcysty, niech to dzieło miłości pełni z zaufaniem i pokorą pod kierunkiem biskupa diecezjalnego” (Reguła 13, Rytuał egzorcyzmu).

Modlitwa imperatywna może być niebezpieczna dla tego, kto atakuje demona bez szczególnego wsparcia Kościoła. Natomiast modlitwa o uwolnienie, przeciwnie, może być stosowana przez wszystkich wiernych, kapłanów i świeckich. W modlitwie o uwolnienie nie rozkazuje się demonom, aby odeszły, ale zwyczajnie prosi się Boga, Najświętszą Maryję Pannę, aniołów i świętych, aby przyszli nam z pomocą w celu odepchnięcia zasadzek wroga i abyśmy w ten sposób byli uwolnieni od jego szkodliwego działania.

Modlitwa o uwolnienie może przybierać różne formy i mieć bardzo dużą skuteczność. Taką modlitwę mamy np. w „Ojcze nasz”: „Wybaw nas od zła wszelkiego”. Szczególnie skuteczne okazuje się również odmawianie różańca i litanii. Na przykład w wielkiej litanii do świętych lub w litanii do świętego Imienia Jezus prosimy Boga, aby nas uwolnił od wpływu mocy ciemności we wszystkich jej formach. Ponadto wszystkie żarliwe modlitwy do Boga, jak również wszystkie zasługujące praktyki, takie jak post, jałmużna i uczynki miłości, mogą stać się modlitwami o uzdrowienie. Ich skuteczność będzie zależała głównie od osobistej żarliwości tych, którzy się modlą, jak również od ich wytrwałości.

Zapisz notatkę do zeszytu.

Egzorcyzm to rozkaz kierowany w imieniu Pana Boga w stronę złego ducha, by ten opuścił osobę lub dany przedmiot. Może go wypowiadać jedynie uprawniony przez biskupa kapłan egzorcysta. Modlitwa o uwolnienie to modlitwa kierowana do Chrystusa lub Matki Najświętszej o pomoc, uwolnienie od skutków zła. Może ją odmawiać każdy wierny: ksiądz, diakon, każda osoba świecka dobrze do niej przygotowana – możliwość ta wynika z kapłaństwa powszechnego, w którym mamy udział od chrztu świętego.

Modlitwa do św. Michała Archanioła.

Święty Michale Archaniele! Wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.

Zaległe prace proszę przesłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 16.06.2020

Klasy: 1cd, 1t

Temat: Dlaczego uczciwość się opłaca?

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj prezentację dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5eb8fc4e2fb48d0d930bcea3/presentation-dlaczego-uczciwosc-sie-oplaca?fbclid=IwAR1kijmM7Uoa8kVLD3mQIeqmmVGUTqd0cMPpTKfAGUjOL7cUY-L0SWryT8Q

Zaległe prace (notatka o Wielkim Poście, notatka o Triduum Paschalnym) można jeszcze przesyłać do 17.06.20 do godziny 12.00 na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript.

Materiały do realizacji w dniu 17.06.2020

Klasa 1Cg

Temat 1: Chrześcijaństwo u podstaw państwa polskiego i świadomości polskiej.

Dziś przypomnimy początki chrześcijaństwa w Polsce i jego wpływu na kształtowanie się naszej świadomości narodowej i państwowej😊

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Wszechmocny Panie, wiekuisty Boże,

Kto się Twym sprawom wydziwować może?

Kto rozumowi, którym niezmierzony

Ten świat stworzony?

Gdziekolwiek słońce miece strzały swoje,

Wszędy jest zacne święte imię Twoje,

A sławy niebo ogarnąć nie może

Twej, wieczny Boże!

Niech źli, jako chcą, Ciebie mierzią sobie;

Z ust niemowlątek roście chwała Tobie

Ku więtszej hańbie i ku potępieniu

Złemu plemieniu.

Twój czyn jest niebo, Twoich rąk robota

Gwiazdy jaśniejsze wybranego złota;

Ty coraz nowym światłem zdobisz wdzięczne

Koło miesięczne.

(Psalm 8 w przekładzie Jana Kochanowskiego)

Jaka była historia chrześcijaństwa polskiego?

Prawdopodobnie Mieszko wraz ze swoim najbliższym otoczeniem przyjął chrzest w Wielką Sobotę 14 kwietnia 966. Co do miejsca chrztu istnieją różne hipotezy; można by rzec: ilu historyków i archeologów – tyle i hipotez... Ale zwykło się podawać trzy najbardziej prawdopodobne miejsca: Poznań, Gniezno i Ostrów Lednicki.

Poprzez przyjęcie chrztu Polska uzyskała uznanie swojej państwowości. Życie polityczne skupione było wokół instytucji kościelnych. Kościół dostarczył młodemu państwu wykwalifikowanej kadry urzędniczej. Na wzór instytucji kościelnych tworzone były instytucje państwowe.

Ustanowienie pierwszej metropolii w Gnieźnie uwiarygodniło Polskę na forum europejskim. Dzięki temu władcy Polski mogli w oparciu o Kościół prowadzić politykę międzynarodową. Ukoronowaniem zabiegów politycznych był Zjazd Gnieźnieński. Odbył się on w roku 1000. Na zaproszenie Bolesława Chrobrego z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha przybył cesarz niemiecki Otton III. Pielgrzymkę ową wykorzystał Bolesław Chrobry również politycznie. Podczas jej trwania cesarz uznał za prawowitą władzę książąt polskich nad krajem.

W Poznaniu utworzono pierwsze na ziemiach Polan biskupstwo. Nie była to, jak twierdzą niektórzy, diecezja misyjna, lecz stała jednostka administracji kościelnej. Nie była też poddana jurysdykcji żadnego z ościennych metropolitów niemieckich, co wydawało się naturalnym następstwem faktu utworzenia nowej diecezji, ale wprost zależna od Stolicy Apostolskiej.

Pierwszym biskupem misyjnym w Polsce został Jordan, który nie był Niemcem, lecz pochodził z kręgu kultury romańskiej. Przybycie biskupa z Rzymu umocniło więź między Polską a Stolicą św. Piotra. Od samego początku Kościół polski był więc niezależny od Kościołów w państwach sąsiednich.

W historycznej Lednicy od 1997 r. rokrocznie odbywa się zjazd młodych z całej Polski, organizowany przez dominikanina o. Jana Górę. To modlitewne spotkanie towarzyszy obchodom Zesłania Ducha Świętego, co jest wspaniałą okazją, by przypomnieć sobie swój chrześcijański rodowód.

„Co to jest Lednica? Z pewnością jest to przestrzeń otwarta, miejsce spotkań starszych i młodszych Katolików. Organizowane w ciągu roku spotkania, podczas których wspólnie modlimy się, poprzez taniec i śpiew, kierowane są do różnych grup wiekowych: Dzieci, Młodzieży i Seniorów. Spotykamy się nad jeziorem lednickim – chrzcielnicą Polski, by wybrać Chrystusa, a co za tym idzie – by żyć Chrystusem, być razem z Nim... a dzięki temu stawać się nowym człowiekiem. Podstawą wszystkich naszych spotkań zawsze są: Spowiedź! Eucharystia! Chrystus! Lednica jest spotkaniem z Bogiem i spotkaniem z drugim człowiekiem” (http://www.lednica2000.pl/spotkania-lednickie/co-to-jest-lednica/).

Powstał Ruch Lednicki, którego założycielem i opiekunem był św. Jan Paweł II. „Czerpiemy z tradycji chrztu i wyboru Chrystusa dokonanego przez Mieszka I oraz z bogactwa duchowego Zakonu Kaznodziejskiego. Ruch Lednicki jest propozycją drogi formacyjnej skierowanej do wspólnot oraz osób indywidualnych. Istotą Ruchu Lednickiego jest jak najczęstszy udział w Eucharystii, codzienny wybór Chrystusa, adoracja oraz w miarę możliwości modlitwa brewiarzowa. Nieodłącznym elementem jest studium, którego motyw wyznacza hasło Spotkania Młodych LEDNICA 2000. Pomocą w nim są teksty Jana Pawła II, których fragmenty na każdy tydzień są wysyłane do członków Ruchu drogą elektroniczną oraz umieszczane na naszej stronie internetowej. Przystąpienie do Ruchu Lednickiego wyraża się poprzez własnoręczne napisanie i wysłanie Aktu Wyboru Chrystusa. Deklaracje te są przechowywane w Ośrodku im. Jana Pawła II na Polach Lednickich, a ich nadawcy są włączeni w intencje modlitw wszystkich członków Ruchu, w szczególności na codziennej Eucharystii sprawowanej w Kaplicy Akademickiej w klasztorze oo. Dominikanów w Poznaniu przez Wspólnotę Lednicką (http://www.lednica2000. pl/ruch-lednicki/kim-jestesmy/).

„Nie lękajcie się iść w przyszłość przez Bramę, którą jest Chrystus. Wierzcie Jego słowom, wierzcie Jego miłości. W Nim jest nasze zbawienie. Zanieście przyszłym pokoleniom świadectwo wiary, nadziei i miłości. Bądźcie wytrwali. Nie wystarczy przekroczyć próg, trzeba iść w głąb!” (św. Jan Paweł II)

Zapamiętaj !

Kościół podarował Polsce wzory struktur, wzmacniając młody organizm państwowy, jak również znajomość pisma i form kancelaryjnych, niezbędnych w ówczesnej dyplomacji. Księża natomiast szerzyli oświatę, zakładając szkoły przy kościołach. Kościół wniósł w życie społeczne system opieki zdrowotnej i jako pierwszy prowadził w szerokim zakresie zorganizowaną dobroczynność na różnych płaszczyznach.

Temat 2: Rozum wsparty wiarą.

Dziś dowiecie się jaką rolę pełnił Kościół w epoce oświecenia oraz uświadomimy sobie, że rozum pomaga wierze, zaś wiara ubogaca rozum 😊

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Oświecenie to epoka przypadająca na wiek XVIII. Swą nazwę bierze od niemieckiego Aufklarung. Po raz pierwszy użył jej Kant. Podstawowym przekonaniem tej epoki była wiara w ludzki rozum i w rzeczy sprawdzalne na drodze empirycznej. Nastąpił wtedy rozwój nauk ścisłych, zapoczątkowany już w XVII w. Przestano jednak oglądać świat, a zaczęto go mierzyć i badać. Powstawały stowarzyszenia uczonych, których osiągnięcia zmieniały obraz rzeczywistości, a tym samym rolę i miejsce człowieka w świecie.

RACJONALIZM. Ten kierunek myślowy uznawał rozum za jedyne źródło poznania świata i kryterium prawdy. Jego twórcą był Kartezjusz – filozof obeznany z matematyką, prawem, fizyką, anatomią, botaniką, teologią (tzw. „metoda kartezjańska” polegała na dokładnej, szczegółowej analizie, opartej na logicznym myśleniu i wnioskowaniu).

Kartezjusz jest autorem sentencji „Myślę, więc jestem” (Cogito, ergo sum), którą zapoczątkował wielki zwrot antropologiczny w filozofii i która stała się programem nowożytnego racjonalizmu.

Święty Jan Paweł II zapytany o to, skąd się wzięły ideologie zła, stwierdził, że są one głęboko zakorzenione w dziejach europejskiej myśli filozoficznej. Wskazał na Kartezjusza jako tego, który dokonał rewolucji w myśleniu, odwracając porządek w dziedzinie filozofowania. Przestał się zajmować filozofią istnienia, prowadząc w kierunku „czystej świadomości” oraz całkowitej subiektywizacji życia. Kartezjusz zapoczątkował także myślenie, że człowiek „wyzwolony” od Boga będzie szczęśliwy i prawdziwie wolny. W późniejszym czasie idee te podjęły prądy umysłowe oświecenia, często o nastawieniu antychrześcijańskim. Wśród nich można wymienić: empiryzm, sensualizm, utylitaryzm, pozytywizm etyczny, materializm, ateizm, deizm, agnostycyzm i inne.

Polskie oświecenie to sojusz wspaniale połączonej wiary z rozumem, który wykorzystano do celów społeczno-politycznych.

Prekursorami polskiego oświecenia byli:

ks. Stanisław Konarski, założyciel Collegium Nobilium (1740). Za zasługi dla narodu Stanisław August Poniatowski nadał Konarskiemu medal z napisem Sapere aude – „temu, który odważył się być mądrym”
bp Ignacy Krasicki, najwybitniejszy pisarz polskiego oświecenia, jednocześnie działacz kulturalny, krytyk literacki i teatralny, publicysta, słowem – erudyta. Działalność literacką rozpoczął jako redaktor „Monitora”. To modelowy człowiek oświecenia.
ks. Stanisław Staszic, członek, a późniejszy prezes Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Położył duże zasługi na polu rozwoju szkolnictwa i górnictwa w Polsce. Łączył w sobie gruntowną i wszechstronną wiedzę z głęboką szlachetnością serca. Żądał zniesienia liberum veto. Do dnia dzisiejszego Stanisław Staszic jest uważany za najwybitniejszą postać polskiego oświecenia. Doceniali go też współcześni. Do wybitnych postaci oświecenia należy również zaliczyć księży Adama Naruszewicza i Franciszka Bohomolca.

Pomyśl.

„Niech zatem nie wyda się niestosowne moje głośne i zdecydowane wezwanie, aby wiara i filozofia odbudowały ową głęboką jedność, która uzdalnia je do działania zgodnego z ich naturą i respektującego wzajemną autonomię. Odpowiedzią na odwagę (parresia) wiary musi być odwaga rozumu”. (Jan Paweł II, Fides et ratio, 48)

– A czy ty w swoim życiu łączysz wiarę z rozumem?

Zapamiętaj.

Specyficzny charakter polskiego oświecenia polega na tym, że w Europie Zachodniej była to epoka umysłowo-filozoficzna, a w Polsce ruch społeczno-polityczny, dążący do ratowania bytu państwowego.

„Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy”. (Jan Paweł II, Fides et ratio, Wprowadzenie)

Klasa 2d

Temat: Droga ku nowym niebiosom i nowej ziemi.

Dzisiaj przypomnimy sobie prawdę, że życie ziemskie to droga do życia wiecznego😊

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj film dostępny na stronie:

https://www.youtube.com/watch?v=IRNepEnxXa8

Przeczytaj podane teksty.

Przeczytaj fragmenty z Pisma Świętego.

Posłuchaj, co św. Faustyna napisała w Dzienniczku o niebie:

https://www.youtube.com/watch?v=nPuHQPQGBik

Przykazania kościelne jako pomoc na drodze do nieba.

W niedzielę i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych.
Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty.
Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą.
Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w czasie Wielkiego Postu powstrzymywać się od udziału w zabawach.
Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.

Przepisz do zeszytu przykazania kościelne.

Klasa 3d

Temat: Błogosławić, a nie przeklinać.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Formą wyrażania życzliwości, w której powołujemy się na Boga i przywołujemy Jego moc, jest błogosławieństwo.

Bardzo ważne i potrzebne jest okazywanie wzajemnej życzliwości, to buduje w nas dobro. Brak takich oznak utrudnia wzajemne relacje.

– Jaki mamy wpływ na spełnienie wypowiadanych życzeń?

Wypowiadanie błogosławieństwa nie świadczy o tym, że my posiadamy jakąś moc, ale jest to zawsze wezwanie mocy samego Boga.

Izaak błogosławi Jakuba:

Jakub-Izrael błogosławi wnuków:

– W jakich sytuacjach grozi nam utrata Bożego błogosławieństwa?

- Jak naprawić zło sprowadzone przez przekleństwo i złorzeczenie?

Zapisz notatkę do zeszytu .

Materiały do realizacji w dniu 18.06.2020

Klasy: 1Dg, 1Bg

Temat 1: Chrześcijaństwo u podstaw państwa polskiego i świadomości polskiej.

Dziś przypomnimy początki chrześcijaństwa w Polsce i jego wpływu na kształtowanie się naszej świadomości narodowej i państwowej😊

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Wszechmocny Panie, wiekuisty Boże,

Kto się Twym sprawom wydziwować może?

Kto rozumowi, którym niezmierzony

Ten świat stworzony?

Gdziekolwiek słońce miece strzały swoje,

Wszędy jest zacne święte imię Twoje,

A sławy niebo ogarnąć nie może

Twej, wieczny Boże!

Niech źli, jako chcą, Ciebie mierzią sobie;

Z ust niemowlątek roście chwała Tobie

Ku więtszej hańbie i ku potępieniu

Złemu plemieniu.

Twój czyn jest niebo, Twoich rąk robota

Gwiazdy jaśniejsze wybranego złota;

Ty coraz nowym światłem zdobisz wdzięczne

Koło miesięczne.

(Psalm 8 w przekładzie Jana Kochanowskiego)

Jaka była historia chrześcijaństwa polskiego?

Zapamiętaj !

Klasa 1Bg

Temat 2: Rozum wsparty wiarą.

Dziś dowiecie się jaką rolę pełnił Kościół w epoce oświecenia oraz uświadomimy sobie, że rozum pomaga wierze, zaś wiara ubogaca rozum 😊

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podane teksty.

Polskie oświecenie to sojusz wspaniale połączonej wiary z rozumem, który wykorzystano do celów społeczno-politycznych.

Prekursorami polskiego oświecenia byli:

ks. Stanisław Konarski, założyciel Collegium Nobilium (1740). Za zasługi dla narodu Stanisław August Poniatowski nadał Konarskiemu medal z napisem Sapere aude – „temu, który odważył się być mądrym”
bp Ignacy Krasicki, najwybitniejszy pisarz polskiego oświecenia, jednocześnie działacz kulturalny, krytyk literacki i teatralny, publicysta, słowem – erudyta. Działalność literacką rozpoczął jako redaktor „Monitora”. To modelowy człowiek oświecenia.
ks. Stanisław Staszic, członek, a późniejszy prezes Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Położył duże zasługi na polu rozwoju szkolnictwa i górnictwa w Polsce. Łączył w sobie gruntowną i wszechstronną wiedzę z głęboką szlachetnością serca. Żądał zniesienia liberum veto. Do dnia dzisiejszego Stanisław Staszic jest uważany za najwybitniejszą postać polskiego oświecenia. Doceniali go też współcześni. Do wybitnych postaci oświecenia należy również zaliczyć księży Adama Naruszewicza i Franciszka Bohomolca.

Pomyśl.

– A czy ty w swoim życiu łączysz wiarę z rozumem?

Zapamiętaj.

„Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy”. (Jan Paweł II, Fides et ratio, Wprowadzenie)

Klasa 2c

Temat: Dlaczego uczciwość się opłaca?

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj prezentację dostępną na stronie:

https://view.genial.ly/5eb8fc4e2fb48d0d930bcea3/presentation-dlaczego-uczciwosc-sie-oplaca?fbclid=IwAR1kijmM7Uoa8kVLD3mQIeqmmVGUTqd0cMPpTKfAGUjOL7cUY-L0SWryT8Q

Klasa 3d

Temat: Dlaczego medalik, a nie amulet? Symbole, przed którymi trzeba się chronić.

Dziś poznamy zagrożenia płynącego z noszenia przedmiotów okultystycznych, które rzekomo chronią przed złem i przypomnimy znacznie przedmiotów religijnych wynikających z wiary w Boga.

Zapisz temat do zeszytu.
Przeczytaj podany tekst.

Amulet ≠ Medalik

Katechizm Kościoła katolickiego w punkcie 2117 przypomina: „Jest również naganne noszenie amuletów. (…) Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich”.

Czy wiesz co nosisz? Obejrzyj prezentację dostępną na stronie: https://diecezja.waw.pl/1394

Praca domowa.

Znajdź dziś kilka minut na odmówienie jednej dziesiątki różańca za osoby noszące różne talizmany i amulety, by odnalazły Boga i w Nim pokładały nadzieję.

Klasy: 1cd, 1t

Temat: Miłość niejedno ma imię.

Zapisz temat do zeszytu.
Obejrzyj prezentację na temat miłości chrześcijańskiej dostępną na stronie: https://view.genial.ly/5e81bb897fd6910db4853f0b/interactive-image-milosc-niejedno-ma-imie?fbclid=IwAR3c-kQA0_HN8m6cpndk21hrnW96tzB7EHsA-iywOTc62QQMabL1fsLN06o

PROFESJONALNE KSZTAŁCENIE ZAWODOWE W ŁAPACH

Dokumenty rekrutacyjne:

Uczeń

Nauczyciel

Religia- Jolanta Roszkowska

Klasa 1b

Klasa 2e

Klasy: 2c, 2e

Klasy: 1cd, 1t

Klasa 1Cg

Klasa 3m

Klasy: 1cd, 1t

Klasa 1Bg

Klasy: 1Bg, Dg

Klasa 2c

Klasy: 1b

Klasa 1Dg

Klasa 3m

Klasy: 1b, 2e, 2c

Klasa 2e

Klasy: 1cd, 1t

Klasy: 1Cg, 3m

Klasa 1Cg

Klasy: 1cd, 1t

Klasy: 1Bg, 1Dg

Klasa 1Bg

Klasa 2c

Klasa 3m

Klasa 1Dg

Klasa 1b

Klasy: 1b

Klasa 2e

Klasy: 2e, 2c

Klasy: 1 cd, 1 t

Klasa 1Cg

Klasa 3m

Klasa 1Bg

Klasy: 1Bg, 1Dg, 1t, 1cd, 2c

Klasa 1b

Klasa 1Dg

Klasa 3m

Klasy: 1b

Klasa 2e

Klasy: 2e, 2c

Klasy: 1cd, 1t

Klasa 1Cg

Klasa 2d

Klasa 3m

Klasa 3d

Klasa 1B

Klasy: 1cd, 1t

Klasa 2c

Klasa 3d

Klasa 1b

Klasa 1Dg

Klasa 2b

Klasy: 2b, 2d

Klasa 3m

Klasy: 1cd, 1t

Klasa 1Cg

Klasa 2d

Klasa 3d

Klasy: 1Dg, 1Bg

Klasa 1Bg

Klasy: 1cd, 1t