Materiały archiwalne z dnia 14 V 2020Materiał do zrealizowania w dniu 13.05.2020
Klasa 1 E i 1e
Temat: Sakrament Eucharystii.
1. Zapisz temat.
2. Przeczytaj tekst poniżej:
Co niedzielę, a nawet codziennie, poza Wielkim Piątkiem , odprawiana jest w każdym kościele Msza Święta. Ten sakrament to sedno i centrum życia Kościoła. To źródło wszystkich sakramentów. To także uobecnienie wydarzeń z dnia męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Warto wiedzieć więcej o tym sakramencie.
Dzisiejsza lekcja obejmie następujące punkty:
-
Ustanowienie Eucharystii
-
Inne nazwy Eucharystii
-
Istota sakramentu Eucharystii
-
Porządek odprawiania Mszy Świętej
-
Szafarze Eucharystii
-
Formy kultu
Eucharystia została ustanowiona podczas Ostatniej Wieczerzy. To uobecnienie Ofiary złożonej na krzyżu przez Pana Jezusa z Jego własnego życia. Pod postacią Chleba ukrywa się Jego ciało a pod postacią wina Jego krew. Te fakty sprawiały, że przez wiele lat uważano chrześcijan za kanibali, którzy na swoich tajnych spotkaniach spożywają ciało swojego Boga.Opisy jej ustanowienia znajdują się w ewangeliach i listach św. Pawła:
|
Msza święta, Eucharystia, Ofiara, liturgia to tylko niektóre z nazw sakramentu, który jest centrum życia Kościoła. Jest on uobecnieniem, przezywaniem na nowo ofiary Jezusa na krzyżu, którą złożył za grzechy świata.
|
PRACA DOMOWA: wykonaj krótką notatkę w zeszycie:
Czym dla mnie jest Eucharystia?
mm
Materiał do zrealizowania w dniu 14.05.2020
Klasa 1 e i 1 E
|
mm |
Istotą sakramentu Eucharystii jest uobecnienie ofiary Jezusa, którą złożył ze swojego życia na krzyżu. Z tej ofiary wzięły początek wszystkie sakramenty. Wśród nich jest centrum życia chrześcijan – Eucharystia. Pamiątka, ofiara, zgromadzenie i uczta mesjańska. Gromadzi się w czasie liturgii Kościół – wspólnota wierzących w Chrystusa.
W trakcie Mszy Świętej dochodzi do TRANSSUBSTANCJACJI – czyli przeistoczenia chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusa. Dzięki temu jest On obecny w Eucharystii w sposób: realny, prawdziwy oraz substancjalny. W ten sposób Eucharystii - jako obecnemu z ludźmi Bogu, należy się najwyższa forma kultu – KULT LATRIE – adoracja i uwielbienie.
Przeczytaj jakie są poszczególne części Mszy św. zastanów się czy rozpoznajesz je w czasie trwania Eucharystii.
Porządek odprawiania Mszy Świętej
Obrzędy wstępne
-
Akt pokutny
-
Antyfona na wejście
-
Gloria
-
Kolekta
-
Kyrie
-
Obrzędy wstępne
-
Oddanie czci ołtarzowi
-
Pieśń na wejście
-
Pozdrowienie
-
Procesja wejścia
-
Wprowadzenie do liturgii
-
Znak krzyża
Liturgia Słowa
-
Credo
-
Drugie czytanie
-
Ewangelia
-
Homilia lub kazanie
-
Liturgia Słowa
-
Modlitwa wiernych
-
Pierwsze czytanie
-
Psalm responsoryjny
-
Śpiew przed Ewangelią
Liturgia Eucharystyczna
-
Aklamacja po przeistoczeniu
-
Aklamacja Sanctus
-
Anamneza
-
Dialog przed prefacją
-
Doksologia końcowa
-
Embolizm
-
Epikleza komunijna
-
Epikleza konsekracyjna
-
Komunia święta
-
Liturgia eucharystyczna
-
Łamanie Chleba
-
Modlitwa Eucharystyczna
-
Modlitwa nad darami
-
Modlitwa Pańska
-
Modlitwa po Komunii
-
Modlitwy wstawiennicze
Obrzędy Komunii
-
Obrzęd pokoju
-
Obrzędy Komunii
-
Prefacja
-
Przeistoczenie
-
Przygotowanie darów
-
Puryfikacja
-
Wezwanie do modlitwy
-
Wspomnienie tajemnicy dnia
Obrzędy zakończenia
-
Błogosławieństwo i rozesłanie
-
Wyjście
-
Obejrzyj:
https://www.youtube.com/watch?v=GHdBS4eOLiU
Zapisz w zeszycie:
W Eucharystii obecny jest w sposób rzeczywisty, realny i substancjalny Bóg – Jezus Chrystus. Z tego powodu należy się jej najwyższy kult właściwy tylko Bogu.
Poprzez konsekrację dokonuje się przeistoczenie chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusa, które składa na ołtarzu na przebłaganie za grzechy świata.
Każda z nazw jakie nadaje się sakramentowi Eucharystii odzwierciedla jakiś aspekt jej dotyczący.
Materiał do zrealizowania w dniu 20.05.2020
Klasa 1 E i 1e
Temat: Starożytne spory o Jezusa.
-
Zapisz temat.
-
Przeczytaj tekst poniżej:
Kiedy dziś rozmawiamy z kimś o Bogu i sprawach duchowych, często napotykamy na niechęć lub niezrozumienie tego tematu. Tak jakby ludzie nie przeżywali swojej wiary i spotkania z żywym Bogiem. Tak jednak nie było w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Wiara pierwszych wyznawców Chrystusa była żywa, wynikająca z oświadczenia, hartowana w przeciwnościach i poświęceniu. Mimo to już wtedy nie ustrzeżono się od błędów zwanych herezjami.
Jakie to herezje można napotkać w pierwszych wiekach Kościoła. Trzeba zauważyć, że ich powstanie nie wypływało ze złej woli, ale jedynie prób zrozumienia tego, czego się doświadcza.
Wielu chrześcijan próbowało zrozumieć Boga na miarę swoich możliwości przy pomocy swej wiary i … rozumu. Często posługiwali się systemami filozoficznymi swoich czasów do wyjaśnienia, kim jest Bóg. W ten sposób rozwijała się myśl teologiczna - teologia.
Czym jest teologia?
To "nauka o Bogu" z języka greckiego Theos - Bóg, logos - słowo, nauka. Bardziej naukowo, to dziedzina nauki stosująca metody filozoficzne by w oparciu o objawienie wyjaśnić istotę Boga oraz relacje stworzenia do Stwórcy i odwrotnie.
Pierwotnie rozwijała się ona w dość powolnym tempie, jako odpowiedź na pojawiające się błędy w interpretacji Słowa Bożego (apologetyka). To ona formułowała wyznania wiary (Nicejskie i Konstantynopolitańskie), pierwsze dogmaty i zasady wiary. Przykładem może być pierwszy Sobór w Jerozolimie, gdy apostołowie rozwiązali problem przyjęcia nowych chrześcijan pochodzenia pogańskiego. Dopóki oni żyli sprawa była w miarę prosta, jednak wraz z rozrastaniem się Kościoła pojawiały się coraz częstsze spory doktrynalne. Wspomina już o nich św. Paweł w swoich listach przypominając, że jedynym fundamentem naszej wiary jest Jezus Chrystus, nie zaś którykolwiek z apostołów(!).
W pierwszych wiekach pojawiły się m.in. takie herezje:
-
Gnoza
-
Arianizm
-
Nestorianizm
-
Monofizytyzm
Czym jest herezja? Z języka gr. haeresis oznacza ‘wybór, podział’. Jest to błąd polegający na całościowym lub częściowym odrzuceniu dogmatu wiary, lub przedstawienie go w taki sposób, że sprzeciwia się oficjalnej doktrynie Kościoła.
Gnoza
Spośród wielu nauk gnoza wprowadzała odwieczny dualizm dobra i zła, twierdząc, że obie te siły są odwieczne i stawiając je na równi. Gnostycy twierdzili także, że zbawienie można zdobyć samemu odkrywając ukrytą w ich księgach wiedzę. To właśnie ta wiedza gwarantować miała zbawienie.
Gnoza |
Chrześcijaństwo |
Odwieczny dualizm dobra i zła, Boga i szatana |
Bóg jest wieczny, zło zaś pojawiło się w wyniku buntu Jego stworzenia (szatana) |
Obie siły są sobie równe |
Bóg jest większy od szatana, który jest tylko stworzeniem |
Zbawienie jest tylko dla wtajemniczonych |
Zbawienie dostępne jest za darmo dla każdego, kto chce je przyjąć |
Arianizm
Chrześcijański kapłan z Egiptu - Ariusz, twierdził, że Jezus Chrystusa oraz Duch Święty nie są równi Ojcu w bóstwie, ale są od Niego zależni. Stworzył pomiędzy nimi hierarchię. Nauka ta została potępiona przez Sobór Nicejski (325r) wynikiem prac tego soboru było wyznanie wiary, które odmawiamy do dziś wraz ze stwierdzeniem "Bóg z Boga, światłość ze światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu (…) Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca (i Syna) pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę;"
Arianizm |
Chrześcijaństwo |
Syn i Duch Święty podlegają Ojcu, są od Niego zależni |
Ojciec, Syn i Duch Święty są sobie równi bez żadnej różnicy w bóstwie i odbieranej chwale. |
Nestorianizm
Kolejny kapłan, Nestoriusz, tak bardzo podkreślał ludzką naturę Jezusa Chrystusa, że przypisywał Maryi urodzenie tylko człowieka, w którym później zamieszkał Bóg jak w świątyni. Rozdzielił on dwie natury istniejące w Jezusie Chrystusie na Boską (Jezusa - uobecnionego Boga) i ludzką (Chrystusa zrodzonego z Maryi, człowieka). Takie postawienie sprawy owocowało bałaganem w modlitwie i liturgii. Nestorianizm został potępiony na soborze Efeskim (431).
Nestorianizm |
Chrześcijaństwo |
W człowieku, synu Maryi z Nazaretu zamieszkała natura Boga |
W Jezusie z Nazaretu jednoczą się dwie odrębne natury ludzka i boska. |
Monofizytyzm
Przeciwieństwem nestorianizmu był monofizytyzm. Monofizyci uważali znowu, że w Jezusie zlały się w jedno dwie natury ludzka i boska do takiego stopnia, że została już tylko jedna z nich - supernatura boska, która wchłonęła tę ludzką. Na soborze Chalcedońskim (451r.) nestorianizm został uznany za herezję.
Monofizytyzm |
Chrześcijaństwo |
W Jezusie Chrystusie natura ludzka została wchłonięta przez naturę boską. |
W Jezusie z Nazaretu jednoczą się dwie odrębne natury ludzka i boska. Ta jedność natur w jednej osobie nosi nazwę unii hipostatycznej |
Zakończenie
Popełniane błędy prowadziły do rozwoju nauki o Bogu (teologii). Często przyjmowała ona formę apologetyki, czyli nauki broniącej zasad wiary i ich prawidłowego rozumienia. Zawsze jednak owocowała rozwojem myśli poświęconej Bogu i Jego tajemnicom. To trochę tak jak w życiu, trzeba popełnić błąd by coś lepiej zrozumieć lub poznać.
PRACA DOMOWA:
Napisz krótką notatkę w zeszycie:
Dlaczego nauka arian była nie do przyjęcia? (max pół strony A5), zdj. Prześlij na Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. do dnia 23 maja 2020r.
Materiał do zrealizowania w dniu 20.05.202
Klasa 1 e i 1 Etemat: Czy prawo jest nam potrzebne? Zapisz temat. Przeczytaj tekst poniżej: |
mm |
Czym są prawa? Czym są zasady? Czy są nam potrzebne? Jeśli tak to, do czego? Czy mogłyby istnieć tylko prawa bez obowiązków? Czy da się wymagać tylko od innych? Co powoduje brak zasad?
Kiedy brak jest zasad powstaje chaos i brak wolności. Bo jak nie wiadomo, co wolno, to - wolno wszystko! I każdemu! A jak można wszystko i każdemu to nie ma praw i obowiązków jest dowolność!
Obejrzyj:
https://www.youtube.com/watch?v=ek_VmFnEELU
Czym jest prawo?
Najkrócej, prawo to system zasad postępowania, które regulują różne aspekty życia we wspólnocie. Dotyka ono woli, sumienia, własności, moralności i wzajemnych relacji pomiędzy ludźmi.
Czy prawo jest nam potrzebne?
Bez prawa nie wiemy, co nam się należy od innych, co nam wolno i co my musimy wobec innych. Bez prawa nie ma sprawiedliwości - oddania każdemu tego, co mu się słusznie należy.
Mamy trzy źródła prawa:
- Naturę (odkrywamy prawo naturalne)
- Człowieka (ustanawiamy, prawo stanowione - ludzkie)
- Boga (otrzymujemy ustanowione przez Boga, prawo stanowione - Boże)
Czym "rozpoznajemy" prawo? Aby poznać prawo potrzeba sumienia, rozumu i woli. Rozum poznaje a wolu uznaje prawo i podejmuje decyzję o jego przestrzeganiu. Sumienie jest tym, co osądza nasze czyny w kontekście prawa.
Prawo pochodzące z natury, poznawane przez obserwację natury - to prawo naturalne. Na jego podstawie, z powodu jego uniwersalności, osądzano zbrodniarzy hitlerowskich Niemiec.
Prawa ludzkie, ustanawiane przez człowieka dla człowieka: może być zwyczajowe, handlowe, karne itp. Dotyka ono zasad współistnienia jednostek we wspólnocie, wzajemne prawa i obowiązki. To także np. przykazania Kościelne(!), które mogą w pewnym momencie dziejów, ulec zmianie.
Prawo Boże to - Dekalog. To prawo przekazane nam przez Boga poprzez Jego wysłannika. Wg struktury dekalogu pierwsze 3 przykazania dotyczą relacji człowieka do Boga, pozostałe dotyczą relacji z innymi członkami wspólnoty. Stoją one na straży szacunku wobec rodziców i krewnych, życia, jedności małżeńskiej, własności oraz dobrego imienia.
Które z nich jest najważniejsze?
Żadne prawo nie może łamać tych najbardziej podstawowych i powszechnych praw - prawa naturalnego i prawa Bożego. To one są ustanowione przez Boga i opierają się na Jego autorytecie. Pozostałe prawa ustanawia człowiek i jako takie może on sam także je zmienić.
Zakończenie:
Dura lex sed lex - twarde prawo, ale prawo - jak mawiali starożytni Rzymianie.
Ignorantia legis non excusat (również ignorantia legis non exculpat) łac. nieznajomość prawa nie jest usprawiedliwieniem
Ignorantia iuris nocet - z łac. nieznajomość prawa szkodzi
Zapisz do zeszytu:
Prawo, które jest sprzeczne z sumieniem opartym na prawie Bożym lub naturalnym nie obowiązuje nas. Np. nikt nie może nam nakazać zabijać, kraść czy kłamać! Nie można, więc się tłumaczyć z robienia zła zdaniem "ja tylko wykonywałem polecenia lub rozkazy". Przeciwstawienie się im może kosztować, czasem nawet wolność czy życie. To jednak nas różni od zwierząt, że potrafimy podejmować także te "niewygodne" decyzje w imię większych wartości.
Nadzieją dla nas mogą być słowa św. Pawła, że usprawiedliwienie i zbawienie dotyka nas przez wiarę, nie przez przestrzeganie prawa. Raz dlatego by się nikt nie chlubił ze swoich czynów, dwa, że jest łaską daną od Boga, dla którego doskonałym wypełnieniem KAŻDEGO PRAWA jest miłość.
Materiał do zrealizowania w dniu 27.05.202
Klasa 1 E i 1e
Temat: Grzech niszczy jedność.
- Zapisz temat.
- Przeczytaj tekst poniżej:
Grzech to brak dobra. To także bunt, brak szacunku wobec Boga, innych ludzi i siebie. Wiemy już jak dzielimy grzechy, na ciężkie i lekkie. Wiemy też czym się różnią: ciężki jest dobrowolny, świadomy i w ciężkiej materii, a lekkiemu brak któregoś z tych elementów.
Wiemy także, że za grzechem idzie wina i kara doczesna i wieczna. Czy to wszystko co można o grzechu powiedzieć? Nie!
1. Trzy wymiary grzechu
Każdy grzech niszczy relacje pomiędzy różnymi osobami: pomiędzy grzesznikiem a Bogiem, pomiędzy grzesznikiem a bliźnimi oraz pomiędzy grzesznikiem a nim samym.
Najpopularniejszym przykładem zniszczenia jedności przez grzech (pychy) jest biblijna opowieść o wieży Babel.
Grzech wyniosłości, pychy i stawiania się ponad Boga, doprowadziła do rozłamu wśród budowniczych wieży i zaprzestania budowy.
Warto zapamiętać, że żaden grzech, nawet najbardziej ukryty i "prywatny" nie jest takim wobec Boga, nas samych i naszych bliźnich. Każdy grzech niszczy te trzy wymiary relacji.
Grzech pozbawia człowieka łaski i życia wiecznego, w ten sposób niszczy naszą relację z Bogiem.
Nasz grzech i wstyd, poczucie winy, a czasem bezpośrednie jego skutki przenosi się na relację z drugim człowiekiem, np. gdy okradłem kolegę to go skrzywdziłem(!)
Gdy zgrzeszę staję się grzesznikiem i moje sumienie wyrzuca mi moje grzechy, staję się niespokojny, wyczulony na zło innych i agresywny. Moje zło krzywdzi mnie samego.
Zachwianie którejkolwiek z tych trzech relacji skutkuje problemami we wspólnocie.
2. Brak zgody jako wynik grzechów osobistych członków Kościoła
W wieku XI doszło do tzw. Schizmy wschodniej. Schizma to podział Kościoła w wyniku jego wewnętrznego rozłamu. Wiele grzechów i złej woli miało wtedy miejsce. Oprócz przyczyn politycznych (dwa ośrodki władzy) pojawiały się także różnice doktrynalne. Upór, wzajemna niechęć oraz podejrzenia spowodowały, że zabrakło woli do rozwiązania powstających różnic i problemów. I znów pycha stała się głównym powodem rozłamu jednego Kościoła.
3. Przyczyny Schizmy Wschodniej
Wśród przyczyn rozłamu z 1054 roku można wskazać takie fakty:
- podział cesarstwa rzymskiego na dwa wschodnie (Konstantynopol) i zachodnie (Rzym);
- po upadku cesarstwa rzymskiego to Konstantynopol chciał przejąć pełnię władzy w cesarstwie;
- zaostrzające się konflikty władzy kościelnej
- spory teologiczne
- sprawy różnic w liturgii (kwaszony i niekwaszony chleb w eucharystii) oraz dyscyplinie kościelnej (brak celibatu na wschodzie)
- kwestia języków narodowych w liturgii na ziemiach misyjnych (np. wśród Słowian)
Sytuacja uległa zaostrzeniu w XI wieku. Był to okres kiedy na zachodzie Europy pojawiły się postulaty uniezależnienia kościoła od państwa. Budziło to niepokój cesarza bizantyjskiego, który uznawał się przecież za zwierzchnika kościoła. Jeszcze gorzej przyjęto w Konstantynopolu fakt wprowadzania rzymskich zwyczajów w zakresie liturgii na terenie południowych Włoch, które znajdowały się pod wpływami bizantyjskimi. Dalej wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. Papież Leon IX wysłał do Konstantynopola swojego legata, który w odpowiedzi na zamknięcie w stolicy Bizancjum kościołów obrządku łacińskiego wkroczył w lipcu 1054 roku do kościoła Hagia Sophia i złożył na ołtarzu pisma nakładające ekskomunikę na patriarchę Konstantynopola Michała Cerulariusza. W odpowiedzi na to patriarcha zwołał synod, na którym spalono ową bullę i zatwierdzono klątwę nałożoną na kościół rzymski. Schizma wschodnia stała się faktem.
4. Skutki Schizmy Wschodniej
Nikt nie zdawał sobie chyba wówczas sprawy jak trwałe następstwa przyniesie to lokalne, w gruncie rzeczy, nieporozumienie. Przecież już wcześniej dochodziło do konfliktów między Rzymem i Konstantynopolem, chociażby za czasów patriarchy Focjusza, który w roku 867 doprowadził do otwartego rozłamu w kościele. Jednak cesarz Bazyli I unormował stosunki z papiestwem. Wydawało się, że tym razem może być podobnie, że prędzej czy później konflikt zostanie zażegnany. Tak się jednak nie stało. Zniszczona została jedność kościoła, a skutki schizmy wschodniej trwają do dziś. Przez kolejne stulecia nie udało się przezwyciężyć podziału na prawosławie i katolicyzm i przywrócić jedności chrześcijaństwu.
Zerwanie jedności spowodowało, że istniejące już wcześniej różnice między kościołem wschodnim i zachodnim nie tylko się utrwaliły ale i pogłębiły.
Skutki:
- utrata jedności kościelnej
- podział na obrządek wschodni i zachodni
- różnice w liturgii oraz teologii
- różnice w organizacji Kościoła i stosunku do państwa
Zakończenie
Grzech zawsze niszczy jedność! Czasem grzech niszczy jedność nie tylko w życiu pojedynczych osób ale tez całych wspólnot i Kościoła.
W zeszycie odpowiedz jednym zdaniem na pytania: (stwórz notatkę)
- Czym jest grzech?
- Jak dzielimy grzechy?
- Jakie są 3 wymiary grzechu?
- Co to jest schizma?
- Co było przyczyną schizmy wschodniej?
Zdjęcie wykonanego zadania prześlij na Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie obsługi JavaScript. do dnia 30 maja 2020r.
Materiał do zrealizowania w dniu 28.05.2020
Klasa 1 e i 1 Etemat: Narodziny Kościoła - zesłanie Ducha Świętego. Zapisz temat. Przeczytaj tekst poniżej: |
mm |
Idąc w niedzielę lub święta do kościoła lub kaplicy nie zastanawiamy się jak powstał Kościół i jakie jest jego zadanie. Często zniechęceni otoczeniem lub własnymi doświadczeniami mówimy rodzicom, że nie chcemy iść do kościoła bo nam nic nie daje. Czy rzeczywiście? Po co nam Kościół? Co to jest ten "Kościół". Jaki jest jego cel?
Kościół z łac. Ecclesia - zgromadzenie, powstał w Dniu Pięćdziesiątnicy. Wprawdzie Jezus wybrał swoich apostołów trzy lata wcześniej, jednak bez pomocy Ducha Świętego nie byli oni gotowi na zadania jakie im przygotował.
W pięćdziesiąt dni po Zmartwychwstaniu w czasie żydowskiego święta plonów - Pięćdziesiątnicy, na apostołów ukrywających się w Wieczerniku zstąpił Duch Boży:
"Zesłanie Ducha Świętego
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. (…) słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże». Zdumiewali się wszyscy i nie wiedzieli, co myśleć: «Co ma znaczyć?» - mówili jeden do drugiego." Dz 2,1-12
Dopiero to wydarzenie wyzwoliło w Apostołach odwagę i moc do wykonania polecenia Jezusa: "idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, chrzcząc w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego".
Tego samego dnia Piotr wygłosił do mieszkańców Jerozolimy i przybyszów pierwszy kerygmat w dziejach Kościoła:
"Jezus z Nazaretu był człowiekiem, którego posłannictwo potwierdził sam Bóg przez to, że za Jego sprawą dokonał na waszych oczach wielu niezwykłych czynów, cudów i znaków, o czym sami dobrze wiecie. Otóż On to właśnie, zgodnie z odwiecznym planem powziętym przez Boga, został wam wydany, a wy, posługując się bezbożnikami, przybiliście Go do krzyża i pozbawiliście życia. Ale Bóg wskrzesił Go z martwych, uwolnił od więzów śmierci, gdyż było nie do pomyślenia, żeby wzięła nad Nim górę. Został On wywyższony [i zasiadł] po prawicy Boga. Otrzymał też od Ojca obietnicę Ducha Świętego i zesłał Go [na nas], jak to sami widzicie i słyszycie.
Niech więc cały naród izraelski trwa w przekonaniu niewzruszonym, że Bóg uczynił i Panem, i Mesjaszem tego właśnie Jezusa, którego wyście ukrzyżowali." Dz 2, 22-24. 33. 3
Cel i zadanie Kościoła
Kościół został ustanowiony w celu głoszenia dobrej nowiny o odkupieniu jakiego dokonał Jezus Chrystus. Ma on za zadanie głosić Ewangelię aż do momentu końca świata i Paruzji. Obok tego celu ma także inne:
- Liturgiczne współuczestnictwo we wspólnocie Trójcy Świętej, jako Mistyczne Ciało Chrystusa,
- udzielanie wierzącym pomocy w formie sakramentów,
- wspólna droga do nieba.
Członkowie Kościoła
Do Kościoła należy każdy, kto został ochrzczony w imię Trójcy Świętej. Chrzest ten dokonał się w wierze Kościoła, którą wyznawali rodzice przy chrzcie dzieci lub sami katechumeni w przypadku chrztu dorosłych.
Tak więc członkiem Kościoła - wspólnoty jednoczącej wierzących w Boga i Bogu oraz oddających Mu cześć w liturgii, jest każdy(!) świecki oraz duchowny. Błędem jest uważanie, że członkami Kościoła są tylko księża, biskupi lub zakonnicy. Fakt, że ze względu na sprawowane funkcje w Kościele bardziej się z nim kojarzą, jednak odpowiedzialność za losy wspólnoty należy do wszystkich.
Struktura Kościoła
Kościół jako wspólnota powstała na fundamencie ustanowionych przez Chrystusa Apostołów, w szczególny sposób posługuje się ich następcami w celu sprawowania władzy. Z tego względu można dokonać podziału Kościoła na trzy zasadnicze grupy, stany:
- Kler - biskupi, prezbiterzy i diakoni; sprawujący władzę sakramentalną w Kościele;
- Zakonników - osoby konsekrowane
- Świeckich - wszyscy ci co nie są zakonnikami lub kapłanami.
Funkcje kierownicze, duszpasterskie i administracyjne pełnią biskupi oraz ich współpracownicy (kler), rzadziej zakonnicy nie będący kapłanami.
Najmniejszą organizacyjną jednostką Kościoła jest parafia. Kieruje nią proboszcz. Pomagają mu: wikariusz, ewentualnie diakon, kościelny i organista. Większe parafie posiadają często specjalnych katechetów do nauczania wiary. Niejednokrotnie też parafie dysponują swoim przedszkolem lub podobną placówką, kierowaną często przez siostry zakonne.
W parafii, gdzie kwitnie życie religijne, oprócz stałych pracowników działają również osoby spełniające swe zadania honorowo. Rada parafialna i komitet kościelny dzielą między siebie rozmaite zadania wewnątrzparafialne, a także służą proboszczowi radą. Widzialnym ośrodkiem parafii jest kościół parafialny z ołtarzem i amboną, tabernakulum, chrzcielnicą i konfesjonałem. Inne budynki i pomieszczenia (dom parafialny, sale katechetyczne, przedszkole) świadczą o tym, że we wspólnocie Jezusa Chrystusa ważne są nie tylko nabożeństwa.
Kilka parafii tworzy dekanat, na czele którego stoi dziekan. Najstarszą i najważniejszą jednostką Kościoła jest biskupstwo (diecezja), kierowane przez biskupa. Biskupim urzędem do kierowania diecezją jest kuria.
Kilka biskupstw tworzy prowincję kościelną, na czele której stoi arcybiskup (metropolita). Biskupi danego kraju tworzą konferencję episkopatu.
Na czele wszystkich biskupów stoi biskup Rzymu, papież. Jest on następcą św. Piotra i widzialną głową Kościoła powszechnego. Wspomaga go Kuria Rzymska, która spełnia wszystkie zadania administracji kościelnej. Mniej więcej co trzy lata zbiera się w Rzymie synod biskupów. Biorą w nim udział przedstawiciele konferencji episkopatów. Synod biskupów służy papieżowi radą w kierowaniu Kościołem.
Specjalne zadania spełniają kardynałowie. Mianuje ich papież. Pomagają mu - o ile są w Rzymie - w kierowaniu Kościołem. Inni kardynałowie są zarazem biskupami w rozmaitych diecezjach świata. Wszyscy razem tworzą oni kolegium kardynalskie. Po śmierci papieża kolegium zbiera się w Rzymie i wybiera jego następcę. Zostało to uregulowane prawem w 1059 r.
Kościół a kościół
Kościół wielką literą dotyczy wspólnoty wierzących i ochrzczonych w imię Trójcy Świętej. Jest to więc wspólnota, komunia ludzi o tych samych wartościach i przekonaniach.
Kościół pisany mała literą oznacza budynek, miejsce liturgii Kościoła, modlitwy oraz sprawowania sakramentów.
ZAPISZ NOTATKĘ W ZESZYCIE:
Według św. Pawła Kościół to Mistyczne Ciało Chrystusa, gdzie jest On głową a my członkami. Wraz z Nim uczestniczymy we wspólnocie Trójjedynego Boga oczekując spotkania z Nim "twarzą w twarz" u końca naszego życia. Wg św. Piotra to świątynia Boga, gdzie poszczególnymi kamieniami ją tworzącymi są wszyscy ochrzczeni. Wznoszona jest ona na chwałę Boga, a wypełnia ją Duch Święty.
Kościół założony przez Chrystusa rozpoczął swą działalność w dniu Zesłania Ducha Świętego. To On jest niejako "duszą" Mistycznego Ciała Chrystusa, siłą i mocą go poruszającą. Celem Kościoła jest kontynuowanie dzieła Chrystusa, głoszenie zbawienia przez wiarę w Niego, udzielanie sakramentów, które umacniają wierzących w ich drodze do nieba.
Materiał do zrealizowania w dniu 03.06.2020
1 e i 1 E
temat: Kult Bożego Miłosierdzia.
- Zapisz temat.
- Przeczytaj tekst poniżej:
Często w Kościele słyszy się słowo: "Miłosierdzie". Co ono jednak oznacza? Czym jest ten przymiot wiecznego i sprawiedliwego Boga? (Definicja miłosierdzia wg Wikipedii znajduje się w załączniku.) Najprościej można powiedzieć, że miłosierdzie to miłość przekraczająca granice sprawiedliwości. To miłość niezasłużona, niesprawiedliwa. MIŁOSIERDZIE TO MIŁOŚĆ PONAD SPRAWIEDLIWOŚĆ.
Kto może domagać się tego miłosierdzia? W ewangeliach znajdujemy pewne wskazówki:
- Miłosierdzia dostąpią ci, którzy są miłosierni wobec innych.(Ojcze nasz, 8 błogosławieństw)
- Miłosierdzia dostąpią ci, którzy go potrzebują (przyp. O Synu marnotrawnym)
- Miłosierdzie otrzymają ci, którzy o nie proszą (przyp. O faryzeuszu i celniku)
- Bóg rozlewa miłosierdzie na sprawiedliwych i nie sprawiedliwych (rozmowa Jezusa z Faryzeuszami)
Czy to wszystko co wiemy o Bożym miłosierdziu? Nie! Wiele psalmów i ksiąg ST wychwala ten Boży przymiot. Także w historii Kościoła pojawiło się wiele dokumentów i pism mówiących o miłosierdziu, jak choćby encyklika Jana Pawła II "Dives in misericordia - Bóg bogaty w miłosierdzie". Także święci oraz mistycy pisali i głosili wielkość Bożego Miłosierdzia. Jego największą apostołką była św. Faustyna Kowalska.
OBEJRZYJ:
https://www.youtube.com/watch?v=5lyjWOAp4aY
Obraz Miłosierdzia Bożego
Jego geneza wiąże się z objawieniem, jakie miała s. Faustyna w celi płockiego klasztoru 22 lutego 1931 roku. - Wieczorem, kiedy byłam w celi - zanotowała - ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady (...) Po chwili powiedział mi Jezus: Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: "Jezu, ufam Tobie" (Dz. 47).
Obraz przedstawia Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, który za cenę swej męki przynosi człowiekowi pokój i zbawienie przez odpuszczenie grzechów oraz wszelkie łaski i dary. Charakterystyczne dla tego obrazu są dwa promienie: czerwony i blady. Obraz przedstawiający miłosierdzie Boga wobec człowieka jest zarazem znakiem przypominającym ewangeliczne wezwanie do czynnej miłości bliźniego. Tak więc kult obrazu Jezusa Miłosiernego polega na ufnej modlitwie połączonej z uczynkami miłosierdzia wobec bliźnich.
Święto Miłosierdzia Bożego
- Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia (Dz. 299) - powiedział Pan Jezus do s. Faustyny. Mówił o tym pragnieniu aż 14 razy, określając nie tylko miejsce tego święta w kalendarzu liturgicznym, ale także cel jego ustanowienia, sposób przygotowania i obchodzenia. - Z tym dniem, a ściślej mówiąc - z Eucharystią przyjętą w tym dniu związana jest największa obietnica: zupełnego odpuszczenia win i kar (Dz. 300). Ta łaska jest czymś znacznie większym niż odpust zupełny. Ten polega bowiem tylko na darowaniu kar doczesnych, należnych za popełnione grzechy, ale nie jest nigdy odpuszczeniem samych win. Najszczególniejsza łaska jest zasadniczo również większa niż łaski sześciu sakramentów, z wyjątkiem sakramentu chrztu świętego, albowiem odpuszczenie win i kar jest tylko sakramentalną łaską chrztu świętego. W przytoczonych zaś obietnicach Chrystus związał odpuszczenie win i kar z Komunią świętą przyjętą w święto Miłosierdzia (...). Jest to oczywiste, że komunia święta musi być nie tylko godna, ale musi spełniać podstawowe wymagania nabożeństwa do Miłosierdzia (ks. I. Różycki). Przygotowaniem do tego święta ma być nowenna, polegająca na odmawianiu przez 9 dni - poczynając od Wielkiego Piątku - koronki do Miłosierdzia Bożego. Powszechnie znana jest także nowenna, którą Pan Jezus podyktował s. Faustynie do jej własnego użytku. Wierni mogą ją odmawiać z pobożności. Natomiast nowenna z koronki do Miłosierdzia Bożego stanowi przygotowanie do święta, jakiego sobie życzył Pan Jezus i z którym związał obietnicę wszelkich łask (Dz. 796).
Koronka
W Wilnie 13 września 1935 roku s. Faustyna miała wizję anioła, który przyszedł ukarać ziemię za grzechy. Gdy zobaczyła ten znak gniewu Bożego zaczęła prosić anioła, aby się wstrzymał chwil kilka, a świat będzie czynił pokutę. W jednym momencie stanęła przez majestatem Trójcy Świętej i wówczas nie śmiała powtórzyć swego błagania. Ale gdy odczuła w swej duszy moc łaski Jezusa, zaczęła się modlić słowami wewnętrznie słyszanymi i zobaczyła, że kara od ziemi została odsunięta. Na drugi dzień, kiedy była w kaplicy, Pan Jezus jeszcze raz przypomniał jej te słowa i dokładnie pouczył, jak należy odmawiać tę modlitwę na zwykłej cząstce różańca. W tej modlitwie ofiarujemy Bogu Ojcu: Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Jezusa Chrystusa, Jego Boską Osobowość i Jego Człowieczeństwo. Recytując słowa najmilszego Syna Twojego - odwołujemy się do tej miłości, jaką Bóg Ojciec darzy swego Syna, a w Nim wszystkich ludzi, a więc uciekamy się do najsilniejszego motywu, aby być przez Boga wysłuchanym. Słowa: dla Jego bolesnej męki nie oznaczają odwołania się do zadośćuczynienia złożonego przez Jezusa na krzyżu, lecz - jak każe wierność literze i duchowi nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego - do miłości miłosiernej, jaką darzy nas Bóg Ojciec i Syn. Pragniemy więc, aby bolesna męka Syna Bożego nie była daremna, lecz przyniosła owoce w życiu naszym i wszystkich ludzi. W koronce prosimy o miłosierdzie dla nas i całego świata.
Godzina Miłosierdzia
- O trzeciej godzinie - powiedział Pan Jezus do s. Faustyny w październiku 1937 roku w Krakowie - błagaj Mojego miłosierdzia szczególnie dla grzeszników i choć przez krótki moment zagłębiaj się w Mojej męce, szczególnie w Moim opuszczeniu w chwili konania. Jest to godzina wielkiego miłosierdzia dla świata całego (Dz. 1320). Kilka miesięcy później Pan Jezus powtórzył to żądanie określając cel jej ustanowienia, obietnice związane z praktykowaniem modlitwy w tej godzinie oraz sposoby jej obchodzenia. Godzina Miłosierdzia jest formą kultu, w której czcimy moment konania Jezusa na krzyżu (15.00). Nie chodzi tutaj o godzinę zegarową - 60 minut modlitwy - ale o modlitwę w momencie, gdy zegar - bije trzecią godzinę (Dz. 1572), czyli w chwili konania Jezusa na Kalwarii. Tę formę kultu Miłosierdzia Bożego można praktykować nie tylko w Wielki Piątek, czy w każdy piątek, ale codziennie. Jest to czas uprzywilejowany w nabożeństwie do Miłosierdzia Bożego.
Szerzenie czci Miłosierdzia
Wśród nowych form kultu Miłosierdzia Bożego przekazanych przez s. Faustynę wymienia się także szerzenie czci Miłosierdzia, ponieważ i z tą postacią nabożeństwa związane są obietnice Pana Jezusa skierowane do wszystkich ludzi, którzy podejmują tę praktykę.
Pan Jezus nie określił bliżej sposobów szerzenia czci Miłosierdzia, ale doskonały wzór apostolstwa pozostawił w życiu s. Faustyny. Chodzi w nim najpierw o szerzenie czci Miłosierdzia świadectwem życia w duchu całkowitego zawierzenia Bogu, czyli pełnienia Jego woli, i miłosierdzia wobec bliźnich. Nie można się jednak do tego ograniczać, trzeba słowem głosić światu orędzie Miłosierdzia i budzić w ludziach
Oprócz tych form podanych nam przez św. Faustynę w Kościele od wieków funkcjonują tzw. Uczynki miłosierdzia, które wywodzą się w tekstów ewangelicznych:
|
Uczynki miłosierne co do ciała |
Uczynki miłosierne co do duszy |
|
|
Zapisz notatkę do zeszytu:
|
Boże miłosierdzie to miłość ponad sprawiedliwość. Największym obrazem tej miłości jest śmierć krzyżowa Jezusa. W godzinę tej śmierci są "otwarte zdroje miłosierdzia" dla każdego grzesznika, który zwróci się do Boga prosząc o nią. Jako sposoby czynienia miłosierdzia, Pan Jezus podaje: słowo, modlitwę oraz czyn. W ten sposób każdy może spełniać uczynki miłosierdzia wobec drugiej osoby. Pomocą w rozlewaniu Bożego Miłosierdzia w świecie są: obraz z podpisem "Jezu ufam Tobie", koronka do Bożego Miłosierdzia, Nowenna oraz święto Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. |
Klasa 3be
temat: Powołanie do kapłaństwa. (pierwsza lekcja)
- Zapisz temat.
- Przeczytaj tekst poniżej:
Jak zostać kapłanem?
Kapłaństwo to sakrament święceń - czyli wyjęcia człowieka (poświęcenia go) spośród innych tylko dla Boga, na wyłączną służbę Jemu. Od tej chwili będzie on wykonywał posługę i sprawował władzę w imieniu Boga; stając się jakby drugim Chrystusem (takim widocznym dla nas).
Jedynym kapłanem jest Chrystus - inni mają tylko udział w Jego posłudze jednania ludzi z Bogiem. CHRYSTUS JEST I KAPŁANEM I OFIARĄ, KTÓRĄ SKŁADA OJCU. Wszyscy inni kapłani składają w darze Bogu ofiarę Chrystusa.
Kto może zostać księdzem?
- Mężczyzna, ochrzczony, nieżonaty, bez innych przeszkód
- Po odpowiednim czasie przygotowania (sześcioletnie studia i formacja duchowa w seminarium) i potwierdzeniu rozpoznaniu powołania
- Po przedstawieniu odpowiednich dokumentów (dla prezbiteratu to: świadectwo ukończonych studiów, deklaracja o chęci stałej pracy dla Kościoła)
Stopnie kapłaństwa
Mamy trzy podstawowe stopnie kapłaństwa:
- Biskupstwo - pełnia święceń kapłańskich
- Prezbiterat - współudział w części władzy biskupa
- Diakonat - najniższy stopień święceń; może być także diakonat stały, który mogą przyjąć także żonaci mężczyźni (m.in. po zgodzie ich żon J)
Kto udziela kapłaństwa?
Diakonatu i prezbiteratu oraz biskupstwa udzielają biskupi.
Skutki sakramentu kapłaństwa.
- Niezatarte znamię
- Łaska Ducha Świętego
- Kapłanem się jest do końca życia. Nawet jeżeli ktoś rezygnuje lub zostaje wydalony lub zwolniony ze stanu kapłańskiego nigdy nie będzie "świeckim". Dzieje się tak dlatego, bo kapłaństwo wyciska niezatarte znamię na duszy człowieka.
- Problem grzeszności kapłana
"Komu więcej dano od tego więcej wymagać się będzie" - wg tych słów patrzy się na kapłana. To w części słuszne ale i momentami krzywdzące. - Dlaczego słuszne? Bo każdy kto zdecydował się na przyjęcie święceń kapłańskich przeszedł pewną formację intelektualną i duchową. Pozwoliło mu to na podjęcie właściwych decyzji oraz upoważnia do tego by wymagać od niego więcej.
- Dlaczego krzywdzące? Bo często staje się tylko formą wymagania od księdza a odwracania uwagi od swego postępowania. Bo nakłada się na kapłana ciężary, których samemu nie chce się nosić. zapominając przy tym, że jest on człowiekiem takim jak inni.
- Cięższa wina.
Grzech kapłana odbija się większym echem we wspólnocie, staje się większym zgorszeniem niż grzechy innych. Dzieje się tak dlatego, że kapłani obarczeni są większą odpowiedzialnością wobec ludzi Boga.
Zakończenie:
Patrząc na kolejnego księdza w swojej parafii pomyśl, że to człowiek taki sam jak ty. Nie jest kimś idealnym chociaż "zawodowo" jest zobowiązany by starać się takim być. Nie jest jednak to coś co nie dotyczy także ciebie, prawda?
Tak jak każdy z nas, potrzebuje on modlitwy za siebie. Można się czasem spotkać z takim stwierdzeniem: "spotykasz takich kapłanów za jakich się modlisz ;)".
Zadaniem kapłanów jest służba ludziom, jednak jak mówi ewangelia "godny jest robotnik swojej zapłaty". Inaczej rzecz ujmując za każdą pracę należy się odpłata. Także za pracę księdza. Nie jest to jednak chwila na te rozważanie.
Obejrzyj:
https://www.youtube.com/watch?v=_1tuAeTObrA
Zapisz do zeszytu:
Jak Bóg działa w moim życiu?
Klasa 3 be
Temat: Sakrament Eucharystii. (druga lekcja)
- Zapisz temat.
- Przeczytaj tekst poniżej:
Co niedzielę, a nawet codziennie, poza Wielkim Piątkiem , odprawiana jest w każdym kościele Msza Święta. Ten sakrament to sedno i centrum życia Kościoła. To źródło wszystkich sakramentów. To także uobecnienie wydarzeń z dnia męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Warto wiedzieć więcej o tym sakramencie.
Dzisiejsza lekcja obejmie następujące punkty:
- Ustanowienie Eucharystii
- Inne nazwy Eucharystii
- Istota sakramentu Eucharystii
- Porządek odprawiania Mszy Świętej
- Szafarze Eucharystii
- Formy kultu
|
Eucharystia została ustanowiona podczas Ostatniej Wieczerzy. To uobecnienie Ofiary złożonej na krzyżu przez Pana Jezusa z Jego własnego życia. Pod postacią Chleba ukrywa się Jego ciało a pod postacią wina Jego krew. Te fakty sprawiały, że przez wiele lat uważano chrześcijan za kanibali, którzy na swoich tajnych spotkaniach spożywają ciało swojego Boga. Opisy jej ustanowienia znajdują się w ewangeliach i listach św. Pawła:
Sakrament Eucharystii ma wiele nazw, w zależności od tego co chce się uwypuklić lub na co zwrócić uwagę.
Pierwszym i podstawowym (zwyczajnym) szafarzem najświętszego sakramentu jest biskup, a we wspólnocie z biskupem, prezbiter. Tylko oni mogą dokonywać konsekracji Chleba i Wina.
Zapisz do zeszytu
Czym dla mnie jest Eucharystia?? |
mm |
Materiał do zrealizowania w dniu 04.06.2020
1 e i 1 E
temat: Człowiek odpowiadający Bogu.
- Zapisz temat.
- Przeczytaj tekst poniżej:
Wiara jest bardzo powszechna w naszym świecie. Przedstawiciele różnych religii wierzą w swoich bogów, ateiści wierzą, że nie ma żadnego boga, a ekolodzy wyznają wartości, które mają chronić ziemię nawet kosztem ludzkości.
Wiara ma ogromny wpływ na życie wyznających ją ludzi. To w co wierzysz kształtuje twój światopogląd i ustanawia hierarchię twoich wartości – pokazuje co jest ważne dla ciebie. Każdy szuka sobie podobnych ludzi, przyjaciół, znajomych o tych samych poglądach.
Religia ma trzy podstawowe filary: doktrynę, kult oraz wspólnotę. Obecność tych elementów zakłada wiarę jako fundament. Wspólnota ludzi wierzących, wyznających i żyjących według tych samych wartości (doktrynę), oddaje cześć swemu Bogu(kult).
Czym jest ta wiara i jakie ma cechy? Czy jest tylko moją sprawą w co wierzę? Czy jest mi aż tak potrzebna? A może uda mi się żyć bez niej?
OBEJRZYJ:
https://www.youtube.com/watch?v=zh_PDjihmUg
Czym jest wiara i jaka jest definicja wiary.
Wiara to świadome i dobrowolne, z pomocą łaski Bożej,
uznanie za prawdę tego co Bóg o sobie objawił.
Wiara obejmuje dwa znaczenia: "wierzyć w coś" i "wierzyć komuś". Wiara chrześcijańska, to nie tylko uznanie, że Bóg jest, istnieje, ale to przede wszystkim uznanie za prawdę tego co On mówi o sobie i o nas.
Czy potrzebujemy wiary, czy można bez niej się obejść?
Życie człowieka nie znosi pustki, miejsce jakiegoś braku zastępuje coś innego, nie zawsze lepszego. Dziś widać to bardzo dobrze. Wielu ludzi odchodzi od wiary swoich ojców, a miejsce Boga zajmują inne wartości bliższe temu życiu i ciału. Już nie wierzy się w życie po śmierci, w obiecane szczęście i sens cierpienia na ziemi. Szuka się dzisiaj zabawy, radości i łatwego życia, bez bólu, bez cierpienia, bez przyszłości. Nie szuka się dzisiaj dobra drugiego człowieka, ale sposobu jak go pozbawić tego co ma.
Taki stan rzeczy zaistniał bo ludzie odeszli od wiary w Boga, w Jego uniwersalne prawa. Porzucili przykazanie: "Kochaj Boga i bliźniego jak siebie samego". Zastąpili je brzmiącym inaczej: "Kochaj tylko siebie", tak jakby nikt inny cię nie kochał. Dzisiaj człowiek nie czuje się kochany(!). Wierząc w Boga ale i Bogu nie ma poczucia pustki, czy osamotnienia. Bóg jest miłością, która szuka człowieka by się w nim rozlać. Serce wierzącego to "naczynie gliniane" często kruche i wyszczerbione, w którym znajduje swe miejsce Boża miłość.
Czy wiara to sprawa prywatna? Czy może osobista?
Wiara jest osobistą relacją do Boga i jako taka jest osobista. Jednak ta relacja wpływa na całe życie wierzącego, a poprzez jego obecność w różnych społecznościach wpływa na innych. Z tego powodu nie można powiedzieć, że jest rzeczą prywatną. To tak jakby powiedzieć, że działania seryjnego zabójcy są tylko jego prywatną sprawą, a przecież nie są(!).
Twoja wiara, umiłowanie prawdy, umiejętność współczucia, sprawiedliwość, hierarchia wartości i inne cechy właściwe ludziom wierzącym, wpływają na twoje otoczenie. Motywy człowieka wierzącego wybiegają daleko poza tylko swoje dobro i wygodę. Z tego powodu często są źle odbierane przez otoczenie, niezrozumiałe, traktowane jak dziwactwo.
Czy wiara przeczy rozumowi? Czy nauka zaprzecza istnieniu Boga?
W dzisiejszych czasach traktuje się wierzących jak ludzi zacofanych i ograniczonych umysłowo. przypisuje się im cechy, których często nie mają, np. głupotę czy naiwność. Często takiemu stanowi rzeczy winni są sami wierzący. Dlaczego? Bo sami przyjęli tezę przeciwników wiary, że rozum sprzeciwia się wierze. Nie jest tak(!).
Papież Jan Paweł II w 1998 roku wydał encyklikę "Fides et ratio -Wiara i rozum", w tym dokumencie pojawiają się już na wstępie takie słowa: "Wiara i rozum (Fides et ratio) są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego, aby człowiek — poznając Go i miłując — mógł dotrzeć także do pełnej prawdy o sobie".
Historia Kościoła pełna jest ludzi nauki, kultury i sztuki, którzy obok wiary odznaczali się także erudycją. To właśnie takie postacie jak Święty Paweł, Augustyn, Hieronim czy Tomasz z Akwinu odkrywały prawdy wiary zawarte tak w Biblii jak i w przyrodzie.
Jan Paweł II stwierdza, że "Nie ma (…) powodu do jakiejkolwiek rywalizacji między rozumem a wiarą: rzeczywistości te wzajemnie się przenikają, każda zaś ma własną przestrzeń, w której się realizuje". Celem nauki nie jest zaprzeczenie istnienia Boga, ale próba wyjaśnienia jak działa świat, który On stworzył.
- Wiara to osobista relacja z Bogiem, to także uznanie za prawdę tego co On objawił.
- Wiara jest potrzebna człowiekowi do poznania obiektywnej prawdy o sobie i otaczającym go świecie.
- Wiara i nauka mają różne metody poznawania prawdy, poznają również inne jej aspekty. Człowiek posługuje się rozumem do poznania prawd wiary.
- Wiara mimo, że jest osobista nie jest sprawą prywatną, gdyż z niej wypływają motywy działania człowieka.
Zapisz notatkę do zeszytu:
Słowo wiara obejmuje dwa znaczenia: „wierzyć w coś” i „wierzyć komuś”. Wiara chrześcijańska, to nie tylko uznanie, że Bóg jest, istnieje, ale to przede wszystkim uznanie za prawdę tego co On mówi o sobie i o nas. To zaufanie Bogu rodzi w sercach pokój i radość oczekiwania rzeczy przyszłych. Wyznawanie wiary w Boga jest dla chrześcijanina źródłem usprawiedliwienia i zbawienia.
To zawsze Bóg stoi u początku naszej wiary, wzywa nas do zaufania i powierzenia Mu naszego losu. Każdy wierzący ma obowiązek troszczyć się o wiarę i rozwijać ją korzystając z rozumu. Wypływające z wiary czyny oddziaływują na innych ludzi, w ten sposób osobiste przeżywanie relacji z Bogiem(wiara), przestaje być sprawą prywatną.